Isla

"uy, kumusta na?"

"ok naman. sobrang busy sa mga reports."

"ouch! ok lang yan! ibig sabihin nyan, malaki na ang sweldo mo! hee hee!"

"bakit ka napamessage?"

"wala lang, nangungumusta lang naman."

"ok."

ayus lang sana na ganun yung flow ng conversation... kung hindi ang best friend ko sa dati kong office ang kausap ko... si Sam! (kamukha nya kasi si Sam Oh, and... yup, babae sya!)

nung nagwowork pa ako, hindi kami mapaghiwalay. kahit magkaiba kami ng grupo, madalas eh magkasama kami pag break. at pagkatapos ng shift, tatambay lang kami sa harapan ng office, magpapakalunod sa iced tea, at magkukwentuhan lang sa kung anong nangyayari sa mga buhay namin inside and outside the office (as if hindi namin pinagkukwentuhan yun during break hours). tapos pag weekend, magkatext pa rin kami, nagkukumustahan about how she spends the weekend with her hubbie and daughter, and how i spend my weekend just having a good time. tapos magkikita kami ng monday to talk about, again, our weekend. routinary, pero hindi nakakasawa. ang sarap ng pakiramdam na merong at least isang tao who you can talk to about almost everything.

but after i resigned, parang lahat yung eh nawala. hindi lang si Sam. nawala rin yung closeness ko with my team mates, yung mga ka-wave ko. nawala rin yung mga usapang walang saysay with people na naging ka-close ko na sa opisina. lahat nawala... kasabay ng pagkawala ng trabaho ko.

tama nga siguro yung sinabi ng isang kakilala ko dati... kahit anong gawin mo, at kahit anong pilit pa, ang kaibigang sa trabaho mo nakilala eh magiging kaibigan mo lang hangga't nasa trabaho ka. pagkatapos nun, wala na. pero, how does this apply to my line of job? hindi ko alam.

ilang opisina na ang napasukan ko... at ilang "best friends" na rin ang nagkaroon ako sa mga opisinang iyon. pero nasaan na sila ngayon... wala na. baka may kanya-kanya nang best friend.

well, nandyan pa rin naman si Kulot. pero, just like everyone else, he also has a life to live. and, unfortunately, his is full-packed! demanding work schedule. time with boyfriend. saturdays at school. weekends with family. it's more than a month na since nagkita kami, and almost 3 weeks na since the last time we texted.

hindi ko rin naman makausap ng maayos ang mga barkada ko nung high school. just like Kulot, they have their own lives to live. one just passed the board exam and is preparing her residency, while the other is very occupied with her work as a medical technologist.

kanina, lumabas lahat ng housemates ko, magkakasama. punta sila ng mall, then magsisimba, then dinner together... and no one asked me to join. well, besides, di rin naman ako makakasama kasi short ang budget ko.

mahigit dalawang libo ang friends ko sa facebook, at sa ngayon, dalawangdaan sa kanila ang online... pero wala man lang ako mai-click na kahit isa para makausap, kasi alam kong wala rin naman magiging saysay yung conversation.

and then, hoping that i can get at least a little bit of comfort from another friend, i texted him. and i got a very sincere reply... "hu u?"

sa mga ganitong panahon na natutuliro ka na sa buhay mo, parang things are going in the wrong places, mas kailangan ko ng kaibigan. yung taong makakausap mo, or kahit makinig lang sayo sa lahat ng frustrations mo about what's happening. an advice from them is not necessary, but knowing that someone is willing to listen to you as you vent out is a better comfort that having no one at all. yun lang naman ang hinihiling ko eh... mahirap ba talaga yun?

sabi ng iba... "aysus! emo ka na naman!" ang tanong ko naman, may masama ba sa pagiging emosyonal? may masama ba sa paghahanap ng belongingness na parang ang tagal ko nang hindi naramdaman? masama bang maghanap ng kaibigan? ang masakit pa dito, bakit pag sila naman ang nangailangan ng karamay eh nandyan ka, pero pag ikaw ang nangangailangan eh hindi sila mahagilap?

dati, naisip ko na kailangan masanay akong mabuhay mag-isa dahil hindi naman ako magkakaasawa at magkakaanak. pero hindi ko naman naisip na by saying that, eh kailangang wala rin akong kaibigan.

no man is an island... yan ang sabi nila... pero hindi ko maramdaman. hindi naman kasi ako parang Spratlys na pinag-aagawan ng dalawang bansa. sa bagay, sa Spratlys naman kasi, maraming langis... source of income. eh sa akin, ano bang mahihita? i'm a jobless guy, not to mention 3 weeks with no clients. i'm empty. and kapag wala nang laman ang pakete ng chichirya, ano bang ginagawa? itinatapon! i guess i'm just going to be trashed island for quite a long time... until i find someone who believes in the concept of recycling, or someone who believes na may pera sa basura.

Shobi, the Good Catch

shoutout to Shobi!

ayaw n'yang magpatawag na sir eh, kaya Shobi lang.

nag-meet kami one night as scheduled. dumating ako sa napag-usapang motel, medyo na-late nga lang. nakakahiya. pagdating dun, sinalubong ako ni Shobi...

mainit na ngiti.
magandang katawan.
maamong mukha.

jackpot na naman ako! at maswerte ako dahil kahit isang oras akong late eh mukha namang hindi galit si Shobi.

"pasensya na po sir ha, natraffic po eh."

"no worries. Shobi na lang, please. wag na sir."

"sige po."

at nagsimula na ang kwentuhan... na medyo napahaba. ewan ko ba, pero ang gaan ng loob ko kay Shobi. at mukha namang nag-e-enjoy din sya sa kwentuhan. and kumpara sa mga casual na kwentuhan with other clients, medyo marami kaming na-cover na topic ni Shobi. pinoy sya pero halos sa amerika na sya lumaki at pabalik-balik lang sya dito sa pinas. napagkwentuhan din ang tungkol sa mga ginagawa nya dito pag wala sya magawa, at mga ginagawa nya sa usa pag wala sya magawa. basta. maraming topics na nacover... more than the usual.

"by the way, i was reading your blog... you write well! keep it up!" bati nya.

"salamat po"

"and that Yuan story... sad... just forget him."

natuwa ako kasi una, naalala nya yung story... and second, may pahapyaw pang payo!

"hahahaha! yup, matagal na rin naman yun."

"but i wasn't able to play the song."

"wait, nandito sa ipod ko."

at pinatugtog ko ang nasabing kanta habang nakahiga lang kami sa kama. napapasabay pa ako sa kanta, emote na emote, ng bigla akong yakapin ni Shobi. magkayakap lang kami habang tuloy ako sa pagkanta. hanggang sa umabot sa huling line...

"nice ha! sakto nga yung message. and you sing well ha!"

"hehe... salamat."

"o, ako naman ang kakanta."

at kinuha nya ang ipad nya at nagpatugtog ng isang kanta ng the company. nagulat ako. matatas pala sya magtagalog. at maganda rin ang boses nya!

matapos ang kantahan, tuloy tuloy lang ang kulitan. nakakatuwa kaming tignan habang naglalaro sa ipad nya, at naghaharutan, at naglalambingan... para kaming hindi client at masahista... para kaming magkasintahang naglalaro sa ibabaw ng kama. yakap dito, halik doon. yakap dito, halik doon.

malambing si Shobi, that's one thing i noticed. and, just like me, medyo touchy sya. nakakatuwa that we spent like the first 2 hours just cuddling around. partida, di pa ako naliligo nun! hahaha!

"teka, mag-shower muna ako." sabi ko sa kanya.

at pagkatapos nga maligo ay sinimulan ko na ang masahe. maganda talaga ang katawan ni Shobi. at halatang mayaman... makinis ang balat eh. the massage was a breeze... hindi man lang ako nahirapan. siguro kasi, nag-eenjoy ako sa hinihimas ko.

sisimulan ko na sana ang extra ng naisipan kong yakapin lang muna sya.

"kumusta yung masahe?"

"it was really really good."

"thanks."

at nagkatinginan kami sa mata... matagal... malambing... ng unti-unti naming pinaglapit ang mga labi namin at sabay pa kami halos na napapikit. marahan naming nilasahan ang labi ng bawat isa habang dahan dahan naming hinahaplos ang ang mga katawan, at nagpatuloy na nga ang pagkilos naming dalawa. walang pagmamadali. bawat segundo ay talagang nilalasap namin.

i could say that this is one of the best extras na naibigay ko... hindi pilit, hindi wild. romantic and passionate... may emotions... hindi lang libog.

natapos ang extra ng magkayakap kami. nagbibiruan pa kami at nagtatawanan, pero hindi muna kami naligo. magkayakap lang kami, nakaidlip pa ako sa dibdib nya.

habang naliligo at nagbibihis, tuloy pa rin ang kwentuhan. hanggang sa may sinabi sya na ikinagulat ko rin.

"you are a great guy."

"well, thank you! so are you... sobrang bait mo. tapos gwapo pa, maganda pa katawan... good catch, ika nga nila."

"well, no one caught me yet."

"i did! haha! joke lang."

"haha! nga pala, you're also single, right?"

"yes."

"why?"

at napunta na kami sa usapan ng pagiging single... i think it's a good sign.

maya maya pa ay naghiwalay na kami ng landas. nagtext ako sa kanya, the usual courtesy that i do sa mga clients ko. and he responded.

"i had a very good time. you're such a great guy. i will definitely see you again. next week, maybe?"

ikinatuwa ko yun, hindi dahil repeat client sya, pero dahil magkakaroon ulit ako ng chance para makita sya. and yun pa lang, masaya na ako.

isang linggo matapos, kinumusta ko sya. at nagreply naman sya sa text ko.

"hey! i'm great! back here in the US. biglaan eh."

nagulat ako. at sa mga text exchange pa namin, he mentioned another thing...

apparently, a few days after we met, the good catch Shobi was caught by another guy na...

ano pa nga bang magagawa ko? Shobi is a wonderful person. kahit sino sigurong makakilala sa kanya eh aasaming maging boyfriend sya. but during our first meetup, it would be inappropriate for me to somewhat try to court him... masahista ako eh. wala kaming karapatang magkagusto sa clients. kasi iisipin nilang umaarter lang kami. pero kung sakali namang maramdaman nilang totoo yung nararamdaman namin para sa kanila, they will not consider us naman dahil nga sa trabaho namin. yan ang dilemma ng trabaho namin. diba kadalasan sinasabi ng iba na ang pag-ibig eh nakakasira ng trabaho? the same works for us. though mas mahirap sa amin, kasi minan gusto na naming piliin yung pag-ibig, and we're even willing to give up our jobs... but people won't give us the chance. nakulong na kami sa dilim ng trabaho namin, na para bang kahit anong gawin namin, the fact that we are sex workers will always haunt us. parang sumpa na sa amin na hindi magkaroon ng mabuting pag-ibig.

anyway... kung anu-ano na ang sinasabi ko. i wrote this entry lang naman as Shobi requested. gusto nya ng shoutout. gusto nyang batiin ko sya dito sa blog.

so, Shobi, this is the least thing i could do for you... hello! and ingat ka dyan sa tate ha!

Don't English Me!

isa ito sa mga hindi ko makakalimutang clients, hindi lang dahil isa sya sa mga nauna kong experience (if i'm not mistaken, nasa pang-anim o pampito ko sya. basta, bago pa lang ako nun) kundi dahil ito ang unang beses na... ah... basta...

nagtext si Sir Webster at puntahan ko daw s'ya sa sogo sa recto. aagad naman akong sumunod. syempre, bagito, ang dami kong tanong kay sir at medyo makulit ako sa text. mahirap na kasi, baka mamaya eh hindi ako siputin or may kung ano man syang gawin. matiwasay naman akong nakarating sa nasabing motel at umakyat sa kwarto nya.

sumalubong sa akin ang isang mamang halatang bakla. maputi, halatang medyo banidoso sa katawan. muukhang mayaman, pero halata pa rin na hindi.

"hello!" bati nya sa akin pagbukas ng pinto. hindi ko alam kung hello nga ba yung sinabi nya, medyo iba yung tunog eh. parang hew-low or hey-low... basta! may kakaibang kulot na kahit call center agent (na kagaya ko) eh mahihirapang kopyahin.

"magandang hapon po." magalang na pagsagot ko kay Sir Webster.

"pasok ka! magshower ka ba muna?"

langya! marunong naman pala magtagalog ito! at matatas naman pala! wala na yung kulot parlor na accent nya na present na present sa "hello" nya kanina.

"opo"

"sige."

at dumiretso ako sa shower. makalipas ang ilang minuto ay natapos din ako at sinimulan ko na ang masahe.

habang minamasahe ko si sir ay panay ang kalikot nya sa kanyang telepono. baka nabo-bore. kaya sinubukan kong kausapin.

"ah, eh, san po ba kayo nagtatrabaho sir?"

"dyan dyan lang."

dyan dyan lang... pag ganyan na ang sagot ng kliyente, meron na akong pakiramdam na ito yung tipo ng client na ayaw makipagkwentuhan. gusto nila tahimik ang mundo, at ang pagkiskis lang ng kamay ko sa katawan nya ang maririnig nya habang nagmamasahe. o kaya naman eh sila yung mga tipong suplado na wala sa mood makipag-usap sa mga masahista o mga "mas mababang uri ng tao." o kaya naman eh talagang maarte lang sila. kaya minabuti ko na lang na ibigay ang nais nya... katahimikan.

pero, nagkamali ako. ayaw naman yata talaga ng katahimikan ni Sir Webster eh. siguro ayaw nya lang talaga akong kausap. kasi, mula sa pagkakalikot eh may tinawagan na sya sa telepono nya. at all present na naman ang kulot parlor nyang accent. all english ba naman yung conversation nya eh! at, hindi lang basta english... highfalutin english! yung talagang kahit si Senator Miriam Defensor Santiago eh mag-no-nosebleed! very archaic yung mga words nya! yung tipong hindi na ginagamit ng mga normal na tao sa pakikipagtalastasan! kulang na lang gumamit sya ng thee, thy, thou, at lagyan nya ng -th lahat ng words nya sa dulo!

eto ang nakakatawa... eto lang naman ang message na sinasabi nya sa kausap nya...

"nagpapamasahe ako ngayon, walang kwenta!"

yun ang pinaka-laughtrip sa lahat! sa bigat ng mga salitang ginamit nya, naintindihan ko pa rin kung ano gusto nyang sabihin. hindi ko alam kung normal nya yun, o sinadya nyang gumamit ng mga exotic words para hindi ko maintindihan yung sinasabi nya, or baka judge sa miss universe ang kausap nya kaya gumagamit sya ng mga ganung salita. sus! kung yun lang naman ang message, pwede namang sabihin na "i'm having a massage right now, and it's blah!" or something similar! ganun kasimple!

mayamaya pa ay natapos na ang old english conversation ni Sir Webster. pero dahil nga sa narinig ko, medyo nahiya at naconscious na rin ako. hindi nya nagugustuhan ang masahe ko. sobrang pangit siguro to the point na kailangan nya pa ako i-badmouth kay Shakespeare! so as a first line of defense, out of nowhere kunyari, eh tinanong ko si sir.

"sir, okay lang po kayo?"

"oo." (balik na naman sa tigas-batong accent si Sir Webster)

"sigurado po kayo?"

"yes." at naramdaman kong may kaunting inis yung tono ni sir.

itinigil kong bigla ang pagmamasahe sa hita ni Sir Webster.

"sir, if you are not happy or satisfied with the service that you are getting from me, i think it would be better if you tell me first instead of complaining to a friend about it. pag sinabi mo sa akin, at least pwede ko pang ayusin. sabihin nyo lang po sa akin kung ano bang mali. or better yet, i'lk just stop and leave, and then you could look for a masseur who you think could serve you better for the same price."

dire-diretsong lumabas sa bibig ko yun. hindi naman galit yung tono ko. pero may kapow! ano akala nya sa akin, hindi nakakaintindi ng ingles? hindi ako bobo no!

nakita kong medyo natulala si Sir Webster... at sumagot.

"eh kasi walang kadiin-diin yung masahe mo."

"okay! sige, diinan ko po."

at itinuloy ko ang masahe na mas hard ng kaunti ang pressure. anak ng putakti! yun lang pala ang problema nya sa masahe ko. kasi nung kausap nya si Hamlet sa telepono kanina, kung makagamit sya ng words na mataas ang points sa scrabble, akala mo naman eh kasing-lala ng serbisyo ko yung serbisyo ng mga masseur who label themselves as masseurs pero pindot pindot lang naman ang ginagawa.

katahimikan ang sumunod. hanggang sa binasag ito ni Sir Webster.

"san ka pala nag-aral?"

"dyan-dyan lang."

dyan-dyan lang... pag ganyan ang sagot ng masahista... alam na!

Stories from the Ghost Town

kahapon habang nakatambay kaming magtitito, kasama si mama, sa fishport malapit sa amin, eto't umi-emo ang dalawa kong pamangkin. hindi ko alam kung ano ang iniisip nila, at kung may karapatan na ba silang mag-emo. natawa lang ako sa comment ni mama sa picture.

"umeemote yung mga pamangkin mo. parang ikaw lang!"

haha! kahit pala si mama nahalata na mahilig akong mag-emote. pero hindi kagaya ng mga pamangkin ko, alam ko namang maraming rason para mag-emote ako.

kaninang umaga, nagising ako sa tugtog ng "flag ceremony medley." malapit lang kasi sa elementary school yung bahay namin sa rizal. kaya pag nagsimula na ang "bayang magiliw, perlas ng silanganan..." na susundan ng "panatang makabayan, iniibig ko ang pilipinas..." at tapos naman ay "ang bayan ko'y tanging ikaw, pilipinas kong mahal..." eh agad naaalerto ang mga tao sa amin. pagtugtog na pagtugtog ng pambansang awit ng pilipinas, napadilat agad ako. at siguro, dahil nga kusa na, nailagay ko ang kamay ko sa dibdib samantalang dapat ay ilalagay ko sa putotoy ko! pero tinamad pa rin akong bumangon, kaya nakahiga lang ako habang kumakanta. naki-recite din ako ng panatang makabayan, pero ang dami kong mali. bago na nga pala yung panata ngayon. tapos ay sinundan ng ang bayan ko. nung bata ako, kasunod nun eh exercise. chicken polka (then nung intermediate na ako, naging l.a. walk). pero nagulat ako sa narinig ko sa elementary school na malapit sa amin.

"tent... tenent... oh uh woh uh woh uh woh!"

potah! Justin Bieber!!! gusto ko talagang tumayo agad agad, sumugod sa eskwelahan, at magsimula ng rally! sasabayan ko yung rally ng mga pampasaherong sasakyan tutal may ipinaglalaban din naman ako. kung ayaw nila ng taas presyo ng gasolina, ayoko ng taas-kakornihan sa mga elementary students ng baranggay ko! pero hindi ko nagawa yun kasi, as always, tinatamad akong bumangon.

pagkatapos ng flag ceremony medley, pinatugtog na yung march song, hudyat na kailangan na magsipasok ng mga estudyante sa kanya-kanyang mga klasrum. alam ko na ang kasunod nito. sisigaw ang mama ko ng "anak! bangon na! mag-almusal ka na dun sa tita mo!" (nagtitinda kasi ng almusal ang tita ko). tapos nyan eh magsisigawan na yung mga pinsan ko, gibberish. mahirap intindihin kasi sabay sabay. tapos makakarinig ka ng mga nagtatakbuhang bata. tapos malalakas na radyo na ang kadalasang tugtog eh mga pang fliptop (i will never be a fan of this, i find this corny. salbakuta lang ang sinuportahan kong rap group, at sinuportahan ko lang sila for 2 hours). tapos nito, babangon ako at makikidagdag sa decibels na gumagambala sa buong lugar namin. simple. pero masaya. at pag hindi naman ako bumangon, dadaganan at dadaganan ako ng mga pamangkin ko hanggang sa magising ako. gusto kasi nila sabay sabay kami kumakain ng almusal sa mga tita ko... ako kasi magbabayad. ganyan kasaya sa lugar namin... everyday is a re-enacment of world war 2, pero mas masayang version.

pero kanina, iba. pagkatapos ng march song... tahimik. walang sumigaw para bumaba ako at mag-almusal (nasa trabaho si mama). walang pamangkin na dumagan sa akin (umuwi ang mga pamangkin ko ng sunday night sa kanila). walang mga magpipinsang nagsisisigaw ng kung anu-ano (may mga trabaho na kasi). walang fliptop. walang nagtatakbuhang bata. parang ghost town.

dahil nga gising na ako, nagpatugtog na lang ako ng ipod. ilang minuto pa ay bumangon na ako para bumili ng almusal kay tita. kahit ang makulit na almusal naming magpipinsan sa karinderya ng tita ko ay naging tahimik. mag-isa lang akong kumain kanina. at pagkatapos mag-almusal, balik sa bahay para mag-ipod ulit. nakakamatay ang boredom, kaya eto't nag-blog na lang ako.

nung sabado, saktong bertdey ng isa sa mga anak ng pinsan ko. instant family reunion to! umuwi dito ang pinsan kong may anak na may bertdey, kasama ang mama nya at ang dalawa n'ya pang anak na may bertdey din naman, hindi nga lang september. umuwi din ang dalawang pinsan kong naka-board sa pasig. at pati na rin ang pinsan kong may asawa na rin at may dalawang makulit na chikiting (syempre, kasama nya yun). umuwi ako para makapagpahinga dahil kay Peggy, pero nakakatuwang isipin na nasakto pa ang uwi ko. may buti rin palang naidulot ang pesteng pigsa na ito.

masaya ang birthday party... para sa mga bata! sa aming mga batanda (batang matanda), parusa! eh paano, kami ang tagahabol ng mga makukulit na batang tila nakainom ng tatlong litro ng cobra energy drink bago pumunta sa party. pero okay lang. for me, part of being a tito yun eh! hahaha. at tsaka nung gabi naman, tulog na ang mga gremlins eh. kaming mga batanda naman ang paparty!

inuman. bubblegum lambanog na hahaluan ng sprite. plus gourmet chips. plus magic sing. ang lakas maka-mayaman ng menu namin, ako pumili eh! hahahaha! at nagsimula na nga dun ang asaran at kulitan tungkol sa buhay mayaman at buhay mahirap, buhay single at buhay pamilyado, at buhay maynila at buhay probinsya. magdamagang tawa at saya na matagal na naming hindi nagagawa, samantalang noon eh sawang-sawa kami sa ganitong buhay.

natapos ang gabi at kanya-kanya kaming tulog. nagising ako ng sunday afternoon at saktong inabutan ko pa ang lunch kasama ang mga bata at mga batanda. pagkatapos nun ay umuwi na ang dalawa kong pinsan sa pasig, pati ang dalawang pinsan kong may mga chikiting na. kami naman ni mama, ipinasyal namin ang mga bata sa fishport. mabaho yung tubig at maraming water lily, pero masarap naman yung hangin. tamang tambay lang. minamasdan ko lang ang paligid habang umiinom ng limang pisong buko juice at dun ako napaisip...

masaya ang buhay sa maynila... pero nakakamiss din pala ang buhay probinsya, lalo na kung ganitong kasaya ang probinsya mo. at isa yan sa mga rason ko para mag-emote.

(noticed how my left arm is a little higher compared to my right arm? blame it on Peggy!)

Twit Twit!

mabilisan lang, nanghiram lang ako ng netbook sa pinsan kong kainuman ko kagabi. inumang probinsya. inumang mahirap versus mayaman! ahahahaha!

classic line mula sa pinsan ko: tignan mo nga to! *sabay turo sa bote ng softdrinks* one point five! two thousand ml!!

oo na lang!

* * * * *

Peggy is still staying. ang kapal talaga ng mukha!

conversation with Peggy last night.

me: umalis ka! lumayas ka! hindi kita kailangan!
Peggy: hindi mo ako kailangan? pwes! i'll stay! BWAHAHAHAHAHAHA! *tawang demonyo*

mukhang matagal pa akong magtitiis sa boarder ko! pocha!

* * * * *

for more quickie updates, follow me on my newly-created twitter account!

BoyShiatsu

ang hindi mag-follow, panget!

Pinned Down by Peggy

putangina!

yan ang perfect na salita na maidededicate ko sa letseng pigsa na tumubo sa left armpit ko. oo., nakakadiri. kahit ako nandidiri just with the thought. pero, nandyan na eh!

sunday pa lang, naramdaman ko nang may unexpected visitor ako sa kaliwang kilikili ko. habang abala kami sa paggagala ng family ko (separate entry, coming soon), inaabala ako ng bwisit na bisita na hindi ko naman inimbita. ako pa naman, if there's a pimple somewhere in my face or in my body na reachable naman, hindi ko maiwasan ang sarili ko na kalikutin yun. so imagine na lang kung ilang beses kong dinukot-dukot ang kilikili ko habang nasa mall kami! yuck! haha!

then came monday, nagtuloy-tuloy na sa pamamahay ang lintek na "pimple"... at mukhang this time, kasama na rin ang mga bagahe nya. napansin ko na medyo lumaki sya. pero di naman maakit. uncomfy nga lang kasi parang malaking bara sya sa armpit ko. so di ko na lang sya pinapansin. live life as normal pa rin kumbaga.

pero pagdating ng thursday, aba! masyado na yatang naging at home ang "pimple" na ito! napansin ko,. super maga na sya! nag-evolve na ang gago! from being a simple pimple (i like the rhyme! simple pimple!), naging pigsa na ang hinayupak na bisita! at hindi pa nakuntento, talagang invasion ang ginawa! i woke up madaling araw not feeling well. masakit ang armpit ko. and napansin ko rin na namamaga na rin sya... pati shoulders ko! at mataas na rin ang body temperature ko! potaged! agad akong napainom ng mefenamic acid at co-amoxiclav and sinubukang matulog ulit. pero paggising ko... tengene! at home pa rin si Peggy! kaya napasugod na ako sa hospital para ipa-extract na sya. pagdating ko sa hospital, eto ang eksena.

me: um, doc, nilagnat ako kanina, and palagay ko dahil yun dito sa pigsa ko sa kilikili. uminom na ako ng gamot kanina pero parang walang effect. naisip ko kung pwedeng i-extract na sana sya para hindi na mamaga.

doc: patingin nga

me: *shows Peggy*

doc: naku, hindi pa pwede i-extract yan. ang pigsa, pag hinog na tsaka lang pwede putukin.

me: eh doc kaya nga nagpunta ako dito, para hindi ko na hintaying mahinog yung pigsa kasi it's very uncomfortable na.

doc: hindi talaga eh. bigyan na lang kita ng reseta. tapos pag hinog na, punta ka ulit dito para extract natin.

at binigyan ako ng reseta... mefenamic acid at co-amoxiclav! potah! eh alam ko na namang eto yung kailangan ko inumin eh! at alam kong kapag hinog na ang pigsa tsaka lang sya pwede putukin ng normal na tao. kaya nga ako nagpunta ng hospital para magawan ng paraan para hindi na hintayin ang riping period ni Peggy. tapos yun lang din ang makukuha kong advice? ang what did it cost me? 500 bucks! letseh! sana pinangkain ko na lang yun, o kaya eh pinag-internet, o kaya eh pinamigay sa mahihirap.

kaya eto, naisipan ko na lang umuwi ng rizal para makapagpahinga. what's worse about Peggy is that i needed to cancel clients na naka-book for the weekend... ALL SIX OF THEM! putsa! sa isang iglap, naglaho ang malaking amount of money na pwede kong magamit sa kapaki-pakinabang na paraan (eg. pampa-pedicure). haaaaayyyy... sa mga naka-book na clients, sobrang pasensya na po talaga. ayoko naman i-push yung appointment natin tapos di ako makakapagperform ng maayos. sana pumayag kayo na i-resched natin. sorry talaga.

at sayo naman Peggy... letse ka! lumayas ka na! agad-agad! waaaaahhhh!!!

putangina!

Por Dyos Por Santo Santisimo!

buti na lang at nasa bandang españa area ako ng nagtext si Sir Matthew at nagtatanong kung available daw ako for service. bagama't hindi ko pa naseservice si Sir Matthew, alam kong malapit lang sa españa ang bahay n'ya. humingi ng instructions papunta sa bahay n'ya at maya-maya pa nga ay dumating na ako.

bumaba ng tricycle.
naglakad ng kaunti.
kumatok sa gate.

at sinalubong nga ako ni Sir Matthew. medyo bata pa, nasa late 20s or early 30s siguro. tama lang ang built nya. mukhang mabait at di makabasag-pinggan.

"kumusta?" mabait na pagbati sa akin ni Sir Matthew.
"ayus naman po."
"tara, pasok tayo."

at malumanay akong sinamahan ni Sir Matthew papasok ng bahay nila. sa sobrang finesse ng kilos nya, at isama na natin ang maamong buka ng mukha nya (hindi sya kagwapuhan, pero ang ganda ng dating ng mukha nya, lalo na pag ngumiti), and not to mention na nakaputing t-shirt sya, pakiramdam ko talaga eh anghel ang kasama ko.

pagpasok ko sa bahay nya, hindi ako nagkamali... langit na nga ata itong napasukan ko!

nakakalat sa maraming sulok ng bahay ang iba't ibang uri ng poon at santo. mula sa maliit, hanggang sa mga kasinglaki ko. may mga nakalagay sa box na may salamin, may mga nakabalot sa plastic, at meron rin namang naka-display lang ng normal. iba-iba ang damit. may mga simple't ordinaryo na pang-poon. may mga asteg. may mga colorful. may mga mono-tone. at may mga Beyonce-inspired na punong-puno ng sequins at samu't saring pampakinang.

hindi ako relihiyoso, at ilang taon na rin akong hindi katoliko, pero iginagalang ko pa rin ang mga poon. nakakainis nga lang kasi parang sila eh hindi ako iginagalang. kahit saan ako magpunta, nakatingin sila sa akin! tapos yung tingin pa nila, parang may ibig-sabihin! nakakaguilty!

"family business namin." biglang nagsalita si Sir Matthew ng napansin n'yang nagtatayuan na ang mga balahibo ko.
"ahh... that explains it." sabi ko na lang.
"nakakatakot no?"
"actually."
"relax ka lang. kahoy lang yan."

kunyari na lang eh narelax ako sa sinabi nya. nagkwentuhan muna kami saglit sa sala (ang weird! sa sala pa kami nagkwentuhan, kung saan ang daming poon ang nanonood sa amin) at maya-maya pa ay umakyat na kami sa kwarto n'ya. salamat at makakawala na ako sa mapanuring titig ng mga poon na ito.

yun ang akala ko!

pagpasok namin sa kwarto si Sir Matthew, may ilan pa palang naka-check-in sa kwarto nya... mga pito pa yung nakita kong santo sa kwarto! pero, pasalamat na lang ako na hindi naman s'ya life-sized. pero, kahit na! poon pa rin yun! awkward pa rin!

pero parang sanay na sanay na, basta na lang naghubad si Sir Matthew at dumapa sa kama nya. wala naman akong nakitang bakas ng angel wings. and since kailangan na ituloy ang service, naghubad na rin ako at sinimulan ko na syang imasahe. parang gusto ko na sana munang mag-sign of the cross bago kami magsimula, pero mukhang hindi na naman kailangan. sinimulan ko ang serbisyo kahit na unti-unti na akong sinusunog ng awkward na pakiramdam na ang mga pangalang binabanggit ko noon tuwing nagdadasal ako, eto't nanonood sa kung ano mang ginagawa ko ngayon. okay pa yung sa masahe part eh, yung sa extra ang weird na talaga. ang weird kaya sa pakiramdam na may nanonood sayo habang nagpeperform ka sa kama... at ganun pa ka-banal!

pero tila wala namang pakialam si Sir Matthew. sabi nya nga, kahoy lang yan, wag pansinin. so ganun na lang ang ginawa ko. tuloy tuloy na lang sa pagpeperform. subo dito, dila doon, at tuloy tuloy lang ang aksyon. maigting ang mga eksena, siguradong ikakaiyak ng mga guardian angels namin ang ginagawa namin... hanggang sa ilang saglit nga ay narating na namin ang langit at naramdaman na namin ni Sir Matthew ang bendisyon ng holy water sa mga katawan namin.

naligo at nagbihis... at inihatid na ako ni Sir Matthew palabas ng langit, ah este, ng bahay nya. nandun pa rin yung mga mapanuring tingin ng mga poon, para bang nagsasabi na "lagot ka, bad ka!"

lumabas ako ng bahay nya na may mixed emotions. pero hindi ko na lang masyado inisip yun. ang inisip ko na lang ay sana ay napasaya ko si Sir Matthew.

siya nawa!

Pinoy Big Brother

ito ang announcement na tumambad sa mukha ko paggising ko isang umaga (mas maganda sana kung tama yung spelling ng "tenant"). may isa pang nasa sala. walang picture, pero eto yung nakasulat.

Tyra Mail:

Sa mga tenant,

Panatilihin maayos at malinis ang bahay. Kung ayaw, Lumayas!

Love, Tyra

hindi ko alam na napadalaw pala sa bahay namin si Tyra, dahil sa pagkakaalam ko, wala naman kaming housemate na Tyra ang pangalan. or, i'm not sure. baka nadagdagan na naman pala kami ng housemate, hindi lang ako na-inform. kung ganun, ang kapal naman ng mukha ng bagong housemate na yun para magsungit. so i guess, dinalaw nga lang kami ni Tyra.

halos anim na buwan na simula ng lumipat ako sa boarding house na ito. bakit? ang hirap kasi mag-stay sa rizal, lalo na pag may client call. eto ang example.

client: available ka ba?

me: what time po?

client: ngayon na sana.

me: opo. kaso sa rizal pa ako manggagaling, mga 2 hours pa.

client: ganun ba? sayang. sige, next time na lang.

at sa ganong kabilis, maglalahong parang bula ang kikitain sana na pwedeng magamit sa mahalagang bagay (pambayad ng bills, pandagdag sa sari-sari store ng ate ko, or pampa-diamond peel ng alaga naming goldfish).

going back... halos anim na buwan na simula ng lumipat ako sa boarding house na ito. nung una, may kutob ako na bagama't magtatagal ako dito eh hindi ko masyadong makakasundo ang mga kasama ko sa bahay. mahirap maging pang-anim na miyembro ng bahay, lalo na kung yung first five eh talagang magkakabarkada na for years! pero dahil nga kailangan ko ng lugar na mas malapit sa siyudad, pinush ko na ang pagtira dito. wapakels na kung ma-o-op ako.

sa una, mahirap at nakakailang talaga. nandyan yung tipong sabay-sabay sila kakain ng lunch o dinner, tapos ako naman eh pupunta ng ministop. nandyan din yung mag-iinuman sila ng madaling araw sa sala, tapos ako naman eh pupunta ng ministop. minsan naman, pag weekend, gigimik sila. tapos ako naman eh pupunta ng ministop. minsan, nag-out of town sila. tapos ako naman eh pupunta ng ministop. at dahil sa mga pagkakataong yun, napagtanto ko... panira ng social life ko ang ministop!

isang gabi, pag-uwi ko galing sa raket, sinalubong ako ng nakakatawang banat ng isa sa mga housemates ko.

"ang sarap mo namang housemate."

akala ko naman eh he's pertaining na masarap ako as in yummy, delicious, delectable... yun pala may kasunod pa.

"bihira ka na lang halos dito sa bahay, ni hindi ka nga namin nakikita, pero nagse-share ka pa rin sa mga bills."

hindi ko maiwasang matawa sa banat na yun. pero may point s'ya. minsan, parang giant aparador lang talaga ang boarding house ko. uuwi lang ako dun para maligo at magbihis, then raket na naman.

pero nagkaroon din naman ng isang araw na tambay lang ako sa bahay... nagkataon pang weekend. at yun ang unang pagkakataon na talagang maka-mingle ko ang mga housemates ko. nakakatuwa kasi ang asteg rin naman pala nila kakwentuhan, kahit na ang naging kontribusyon ko lang sa kwentuhan na yun ay tawa at halakhak... ganyan kakukulit ang mga kasama ko. araw-araw simula noon, pakiramdam ko eh nasa comedy bar ako at primetime show na!

isang gabi habang abala kami sa panonood ng mga teleserye sa isang network, biglang nagkakwentuhan tungkol sa work. tanong dito, tanong doon, hanggang sa napunta sa akin ang tanong.

"ikaw ba teh? ano bang work mo? para kasing napaka-busy mong tao eh." (yup, "teh" ang tawagan sa bahay! hahahaha!)
"call center agent pag umaga."
"eh bakit laging gabi ka na umuuwi? minsan naman, uuwi ka ng maaga, tapos aalis ka rin agad."
"ahh... naggigym kasi ako."
"okay"

sa mga oras na yun, hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa akin para sabihin ang susunod na statement...

"tsaka nagsa-sideline din ako ng masahe."

nanlaki ang mata ng iba sa mga housemates ko, habang yung iba naman eh natawa na lang. hanggang sa may nagtanong kung totoo daw ba yun. eh dahil yata seryoso ang mukha ko (kahit nakangiti ako) eh na-confuse na rin sila kung totoo ba yun.

para patunayan ang kontrobersyal na statement, pinakita ko sa kanila ang isang website kung saan ako naka-advertise, pagkatapos ay ipinakita ko sa kanila ang blog na ito. pero, sa totoo lang, natatakot ako kasi baka kung anong sabihin nila. pero ikinagulat ko na instead na pangungutya at pandidiri, curiosity pa ang bumalot sa kanila, at parang tuwang-tuwa pa sila na may kasama sila sa bahay na pokpok. nagtuloy-tuloy ang kwentuhan tungkol sa propesyon ko, at sa mga minutong yun ay nakakatuwang nag-open up ako sa kanila tungkol sa isang bahagi ng buhay ko na kahit ako ay hindi sigurado kung dapat ko bang ika-proud o dapat kong ikubli.

at ngayon, ilang buwan matapos ang nasabing conversation, ay tuloy tuloy pa rin ang suporta nila sa akin. minsan nga, nakakatuwa kasi sila pa mismo ang nagbibigay sa akin ng client referrals. at nakakataba rin ng puso everytime malalaman ko na binabasa pala nila ang blog ko. nakakatuwang isipin na ang mga taong ito, bagamat hindi nila ako lubusang kilala, ay hindi nangahas na mangutya sa trabaho ko. hindi ko man lang nabakasan ng pandidiri o ng pangmamata ang kahit sino sa kanila, considering na lahat sila ay professionals. ang sarap isipin na mula sa pagiging stranger, sa pagiging "it guy," ngayon ay binibilang na nila ako bilang isa sa mga kaibigan nila.

naranasan ko na ang sumabay sa kanila sa lunch at dinner. naranasan ko na makigulo sa inuman nila. naranasan ko na ang makasama silang gumimik. although hindi ko pa nararanasan ang makasama sila sa out of town, nakaplano na ito sa mga susunod na buwan. at, bilang ganti... isinama ko sila sa ministop!

at kanina nga lang... inatasan pa nila akong maging live correspondent para i-update sila sa mga happenings sa Miss Universe bilang dalawa lang kaming makakanood ng live sa bahay. nakakatawa lang ang kulitan namin, at kung paano akong awayin ng nag-iisang kasama ko sa bahay nun kasi online ako at nauuna yung update ko kaysa sa pinapalabas sa tv. haha!

alam kong marami pang darating na makukulit at masasayang araw kasama ang mga housemates ko, and i can't wait for those moments.

sa pitong baklang housemates (nadagdagan kami ng dalawa... and actually, yung isa, babae. pero babaeng bakla naman. yun namang isa, pre-op transgender) ko sa bahay ni kuya... salamat sa pagtanggap at salamat sa kabutihan. here's to our bonding and friendship. and, please lang... maghugas na ng pinggan at baka mapalayas pa tayo ni Tyra... kung sino man sya!

Ang Adhikain

aaminin ko... sumali ako sa Love Yourself photoshoot noon because i find it fun. marami akong makikilala at makakahalubilong tao, not to mention the asteg na photo that i will get and the cute shirt. pero as i mingle with this people, ang daming nagbago.

nagsimula akong maging aware what hiv is all about. and, mind you, lahat talaga ng alam ko about it eh naiba. maling-mali pala ako sa mga pag-aakala ko. so, with that, mas naging curious ako sa mga information na related sa pinag-uusapang sakit na ito.

at hanggang eto nga, mula sa curiosity, eh naging mas hands-on ako sa pagpopromote ng mga events at activities na related sa hiv awareness. photoshoots, movie screenings, testings and counsellings. karamihan ng ito ay binabanggit ko sa blog at maging sa personal fb account ko. hanggang pati sa text brigade eh dinala ko na ang pagiging "advocate" ko. at umabot pa sa point na personal ko nang iniinvite ang mga kaibigan ko.

pero, sa totoo lang, all of this is because of fun. i just find doing these things cute. parang nakakataas ng estado sa buhay. parang feeling ko, mas may "edge" ako kumpara sa iba kasi nagiging mabuting propeta ako. pakiramdam ko eh asteg ako kasi i help promote a message that these advocates ar seriously spreading. it's all about fun for me.

never have i thought na from being fun, things will be serious.

a close friend of mine asked if we can meet somewhere and have dinner. nagkita kami sa megamall and had our dose of fastfood pasta and fries. kain lang kami ng kain when i noticed na parang medyo gloomy sya.

"may problema ba?" tanong ko habang pinapaikot ko ang tinidor ko sa spaghetti ko.
"wala naman."
"sure ka?"
"um..."

at bigla na lang sya natahimik at natulala. hanggang sa tumingin sya sa akin, maluha-luha.

"friend... positive ako."

hindi ko na kailangang i-confirm kung ano yun. agad ko hinawakan ng mahigpit ang kamay nya at nanatili lang na tahimik, sakaling may gusto pa s'yang sabihin. tuloy-tuloy lang s'ya sa pagsasabi ng mga worries n'ya. at patuloy lang ako sa pakikinig. salamat naman at matapos din ang ilang minuto ng pag-uusap at pagpapayo ay kumalma na rin sya.

but this rang a bell in my mind. hindi na biru-biruan ang isyung ito. seryoso na. and on that note, ipinangako ko sa sarili ko na tumulong at makatulong sa kahit anong paraan in order to spread the word.

kailan lang, isa sa mga readers ng BoyShiatsu, itago natin sa pangalang Jao, ang nagtext sa akin at sinabing magkakaroon sya ng hiv testing as recommended by his doctor, at sinabi nya sa akin ang kaba at takot na nararamdaman n'ya. alam ko ang mga dapat sabihin, pero minarapat kong i-refer sya kay Papi James as he is a trained counselor. ibinigay ko ang number ni Jao kay Papi James at tinawagan n'ya ito. and, an hour after, i got a message from Jao na talagang nakataba ng puso ko...

"salamat ha! utang ko sa inyo ni James itong courage ko to take the test. thanks for making me feel a lot better."

nakakatuwang isipin na may mga taong nagtitiwala sa akin tungkol sa mga isyung hiv. at nakakatuwang isipin na nakakatulong ako sa ibang tao tungkol sa isyung ito. bagama't masahista lang ako, hindi ako tapos ng isang magandang paaralan, ni walang matinong trabaho, at hindi ako dumaan sa ano mang training, alam kong may kakayanan akong tumulong sa iba tungkol sa usaping hiv. wala naman kasi yan sa natapos, sa propesyon, sa estado ng buhay, o sa gandang lalaki... ito ay nasa sinseridad mong tumulong at makatulong. and, kung noon ay hindi, ngayon ay masasabi ko nang seryoso na ako sa adhikaing ito. at hindi lang ito para sa akin... ito ay para sa milyun-milyong tao na nangangailangan ng sapat na kaalaman tungkol sa hiv at sa libu-libong hiv-posivite people na nangangailangan ng pang-unawa, pagkalinga, atensyon, at pagmamahal upang maramdaman nila na there's life even after the virus.

* * * * *


may gaganaping confidential hiv testing and counseling ang Love Yourself sa September 11 at Playroom in West Ave, QC. click here for location map and more info about the said event.

be not scared... it's time to get that baggage off your chest. it's not bad to know before it's too late...

Switching Roles

dahil wala akong magawa, naisipan kong gumimik ng mag-isa sa isang bar sa cubao. and, kagaya ng madalas kong gawin kapag nasa bar ako, palingon-lingon lang ako sa paligid pero suplado ako at hindi ko talaga gawain ang makipag-flirt... at syempre, joke lang yun. tingin-tingin sa paligid hanggang sa may nakita akong isang guy na nakatingin sa akin at nakangiti. okay naman ang hitsura ni kuya, may kaunting katawan, at mukhang mabait naman. kaya ngumiti na rin ako. nagulat na lang ako ng bigla syang tumayo at lumapit sa akin... at sinamahan ako the whole night. and sa kwentuhan namin, nalaman ko na may similarity pala kami... pareho kaming masahista! actually, may kasama syang client that night pero nagawa pa rin nyang lumapit at sumama sa akin the whole night.

"uy, balikan mo na kaya yung client mo, baka ano pang sabihin nun." sabi ko kay kuya, na tawagin na lang nating RJ, ng medyo humahaba na ang usapan namin.
"sige, pwede makuha number mo?"

at ibinigay ko naman ang number ko. so, in short, walang take-home that night! ahahaha!

kinabukasan, nagtext na agad sa akin si RJ. excited ata ako makita ulit, hahaha! matapos ang ilang kulitan sa text, napagkasunduan naming magkita sa gateway for light snack and some kwentuhan na rin. habang kumakain, hindi maiwasang mapag-usapan ang tungkol sa mga trabaho namin.

"bale magkano pala china-charge mo, kung ok lang na malaman?" tanong ko, although aware ako na ang mga ganung bagay ay hindi dapat itinatanong.
"isang libo. minsan 1500." kaswal na sagot naman n'ya.
"ahhh..."
"ikaw ba, magkano?"
"mas mataas ng kaunti."
"okey."

tuloy tuloy lang sa kain at kwentuhan kung paanong napasok sa ganitong trabaho. naikwento ni RJ na dahil daw sa kahirapan ng buhay kaya nya naisip na magtrabaho ng ganito at tumigil muna sa pag-aaral. kunyari na lang naniniwala ako at kunyari na lang ay hindi ko napansin na high-end ang cellphone nya.

pagkatapos ng kainan ay wala na kaming mapuntahan. hanggang sa nag-suggest ako ng pwede naming gawin na kahit ako ay ikinagulat ko rin.

"gusto mo check-in na lang tayo? tapos try ko yung service mo!"

nagliwanag naman ang mukha ni RJ sa suggestion ko at pumayag. buti na lang pala at may spare money ako nun, napasubo talaga ako. pero, i think okay na rin. that's also a way for me to check if i'm at par with the competitors in the market. nagpunta kami sa isang mumurahing motel sa cubao at una na akong naligo. sisimulan na sana nya ang service nya pero pinigil ko sya at sinabihang mag-shower muna. langya, kung ganun ang ginagawa nya sa mga clients nya (service agad ng walang ligo-ligo), that puts me one notch ahead agad!

pagkatapos maligo ay tumambad na sa akin ang katawan ni RJ. this time, i could say na mas lamang sya sa akin. mas defined ng kaunti ang katawan nya although meron din syang kaunting tiyan. tinanggal ko na rin ang twalya ko at dumapa na ako sa kama.

"medyo mag-focus ka sa lower back ko ha. masakit eh." bilin ko sa kanya bagama't hindi naman talaga masakit ang lower back ko... itetest ko lang kumbaga! haha!

inilabas nya ang baby oil na nasa bag nya (okay... boy scout to, always prepared!) at sinimulan nya na ang pagmamasahe sa likod ko... correction... pagpindot sa likod ko. matagal na akong nagmamasahe at sa unang hagod pa lang eh alam ko na kung marunong o hindi ang masahista. as for RJ... hindi ako nagkamali... hindi nga sya marunong!

tuloy tuloy lang sya sa pagmamasahe... ah este, sa pagpindot pindot sa likod ko habang nagkukwento ng kung anu-ano. nakiki-ride na lang ako. umabot na sya sa lower back ko.

"dito yung masakit diba?" tanong nya.
"oo."

at mas diniinan nya ang pagpindot, as if namang nakatulong. maya-maya pa ay minasahe na nya ang puwet ko, at halata ko sa kanyang pinapalibog na nya ako, siguro para talon na agad kami sa extra. pero hindi ko pinapansin yung ginagawa nya. itinuloy nya ang pagmamasahe papunta sa paa, tapos ay pinatihaya na nya ako.

"ang laki nyan ah." bati pa nya ng nakita nya ang half-erect kong junjun.
"ah... sayo rin naman eh." sagot ko na lang.

masahe masahe masahe... ah este, pindot pindot pindot... hanggang sa natapos na ang serbis nya at sinimulan na nya ang extra.

"hindi ako humahalik ha." sambit nya agad bago pa sya magsimula.
"ahhh... ganun ba... sige, ok lang. extra mo yan eh!" medyo disymayado pero magalang kong sagot. ang pangit na nga ng masahe, hindi pa humahalik. ano pa kaya ang bawi nya?

dinila-dilaan nya ang katawan ko... pero, wala akong nararamdamang libog. parang kaswal na kaswal lang. no, hindi mataas ang standards ko sa sex. in fact, isa ako sa mga pinakamadaling palibugin na lalakeng alam ko. pero yung ginagawa nyang pagdila, wala talagang kwenta. gusto ko na sanang gumanti at ako na ang kumilos at magromansa sa kanya, para at least naman eh ma-enjoy ko yung sex. pero, bakit ko gagawin yun? ako ang customer that time, at ang gusto ko eh yung masahista ko ang roromansa sa akin. yun ang trip ko. at tsaka, pag niromansa ko sya, edi sya pa ang masaya after the service? natikman na nya ang serbisyo ni Boy Shiatsu, bayad pa sya!

unti-unti nang bumaba sa junjun ko si RJ at isinubo nya ito... oops!

"aray! yung ngipin mo!" napasigaw ako ng naramdaman kong sumabit ang ilang ngipin nya sa putotoy ko.
"ah... sorry..."

at tinuloy nya ang pagsubo. then after about 30 seconds, kinamay na lang nya ang junjun ko. mga limang minuto na siguro syang nagkakamay when i told him na ako na lang ang mag-ja-jackoff sa sarili ko at sabayan nya na lang ako.

"naku, mabilis lang ako labasan." sabi nya.
"don't worry, hahabulin kita."
"sige."

at sinimulan na naming laruin ang mga sarili namin. tama nga sya... wala pa yatang 2 minutes eh nilabasan na si RJ. eto ang nakakainis dun... pagkatapos nya magpaputok, dumiretso na agad sya sa cr... at hindi man lang ako hinintay magpalabas! pero, sige na... nilaro ko pa ang sarili ko hanggang sa tuluyan na akong pumutok.

pagkatapos nya sa cr ay ako naman ang naligo. paglabas ko ng banyo, nakabihis na sya at almost ready to go... together with the shoes!

"una na ako ha, may pupuntahan pa ako eh." sabi nya.
"ganun ba? okay..." sabi ko, sabay abot ng isang libo.
"baka may barya ka dyan, kahit 100. wala akong barya pamasahe eh."
"wala eh. pabarya ka na lang sa baba." sabi ko, sabay higa sa kama, baka sakaling makahalata sya na wala na ako sa mood makipag-usap.
"sige... alis na ako ha."

ngumiti at lumabas si RJ ng pinto, habang ako naman ay nakahiga sa kama at hawak ang cellphone ko. dinelete ko ang number nya the moment he left the room. at doon ko na-realize... people may say na mahal ang charge ko, at least alam kong my service goes parallel (or even more) to my rate, hindi kagay ni RJ at ng iba pang masahista na malakas ang loob mag-charge ng malaki samantalang walang kwenta naman ang serbisyo.

Mr. and Mrs. Ismit

"ikaw ba si (insert name of pogi here)?," tanong sa akin ng isang mamang mukhang nasa early 40s na habang kumakain ako ng mumurahing crepe sa foodcourt ng megamall.

"opo! Sir Brad?"
"ako nga. tara!"

at sumunod ako kay sir papunta sa parking lot. habang naglalakad, kwentuhan kami ng kaunti tungkol sa buhay buhay. nalaman kong may tarpaulin printing business pala sila sa mandaluyong. nice! kung sakaling gugustuhin kong magpagawa ng tarpaulin, pwede ko sya kontakin. kung saan ko man gagamitin ang tarpaulin, hindi ko alam.

sumakay kami sa kotse nya at nagpunta sa bahay nila na hindi rin naman kalayuan. sayang ang gasolina, pampasikip pa kami sa trapiko. sana naglakad na lang kami. pero, okay na rin yung kotse... at least convenient. aircon pa!

pagdating sa parking area ng condo kung saan nakatira si Sir Brad, inabot na nya sa akin ang bayad nya sa serbisyo ko. "para hindi awkward magsingilan mamaya," paliwanag nya nung tinanong ko kung bakit binayaran nya agad ako samantalang hindi ko pa sya naseserbisyo. pero kung okay ang naunang statement ni Sir Brad, sa sumunod na statement ako talagang tumambling.

"hindi ako ang iseservice mo ha.yung misis ko. birthday nya kasi ngayon."

pagkasabi nya nito, hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. putah! hindi ako nagseservice ng babae! ano gagawin ko pag naghubad na yun? langya! baka drowingan ko lang ng cartoon characters ang thingy-down-there nya! or baka ako pa ang unang tumili!

okay... i'll be honest... wala pa akong karanasan sa babae. ang closest encounter ko sa babae ay hanggang boobs lang, and that's it! hindi pa ako nakakatikim ng... ano... er... basta, alam nyo na yun! ayan, sa sobrang pagka-virgin ko sa babae, ni wala akong maisip na salita na pwedeng gamitin in replacement of the word vagina.

pero, nandito na ako, kailangang-kailangan ko ng pera for a life-or-death situation (bibili ako ng angry birds na headset), at tsaka nakakahiya na rin kay Sir Brad. kaya lunok-laway akong pumayag at pumunta na kami sa unit nila.

habang naglalakad, hindi ko mapigilan ang sarili ko na mag-isip. bakit mag-ha-hire si Sir Brad ng isang masahista para makipag-do sa misis nya? nasa tamang katinuan ba sya? saan kaya nakalagay ang mga hidden cameras at saan nagtatago si Ashton Kutcher para sumigaw ng "you've been punk'd!" tapos maglalabasan yung mga crew na nagtatawanan at nagpapalakpakan.

dumating kami sa unit nila, at sinensyasan na ako ni Sir Brad na pumanhik sa kwarto nila. nanginginig ang tuhod, pumanhik ako sa kwarto at nandun nga at nakaupong parang prinsesa ang misis ni Sir Brad... mahaba ang buhok, makapal pero sexy ang labi, at maganda ang hubog ng katawan... si Ma'am Angelina.

"good afternoon po Ma'am." bati ko.
"ay, ikaw ba si (insert name of pogi here)? halika, tuloy ka. upo ka muna dito." at sinensyasan n'ya akong umupo sa tabi nya.

lumapit ako at umupo sa tabi nya. kinakabahan talaga ako. sa pula ng lipstick ni Ma'am Angelina, mukha talaga s'yang mama-san, tapos ako naman eh parang bagitong waiter sa isang club kaya ako ang nakursunadahang i-table ni Ma'am.

"gaano katagal ka na ba nagmamasahe?"
"mga tatlong taon na po."
"ooh... nice!" (yung pagkakasabi n'ya nito, pramis... pang-kontrabida!)

katahimikan. hanggang sa binasag ito ni Ma'am Angelina sa pamamagitan ng pagpapatugtog ng kanyang ipod na nakasaksak na sa isang maliit na speaker... careless whisper! tumayo si Ma'am at hinubad ang suot nyang bathrobe... at tumambad sa akin ang hubad na katawan nya! hindi pa ako nakakakita ng hubad na katawan ng babae sa personal, pero masasabi kong maganda naman ang kabuuan ng katawan ni Ma'am Angelina. halatang alagang-alaga. pumwesto na sya sa kama at ako naman ay nag-prepare na ng mga pangmasahe ko ng bigla nya akong hinila.

"ayoko ng masahe, gusto ko sex na agad!"

at parang tigreng hayuk na hayok sa pagkain, agad na kinuha ni Ma'am Angelina ang kamay ko at idinikit ito sa dibdib nya! sa pagkakataong yun, talagang nanginginig na ako sa pandidiri... lesbianism!

"sabi ni Brad wala ka pa raw experience sa babae?"
"ah... eh... opo ma'am."
"so ako pala ang una mo... ooh... nice!" (eto na naman yung kontrabida line nya!)
"..."
"relax ka lang, akong bahala sa'yo."

at ihiniga na ako ni Ma'am Angelina sa kama habang unti-unti nyang tinatanggal ang mga suot ko, hanggang sa hubo't hubad na akong nakahiga sa kama niya/nila. tinitigan lang ni Ma'am Angelina ang katawan ko.

"ooh... nice!" (yup, the kontrabida line ulit)

at mula sa pagiging hayok, naging maamo at malambing si Ma'am Angelina. dahan-dahan nyang pinadulas ang kamay nya mula sa leeg ko, pababa sa dibdib, sa tiyan, at sa aking putotoy. nilaro-laro nya ito gamit ang kanyang mga daliri habang may kakaibang ngiti na nasa kanyang labi.

"mukhang mag-eenjoy ako dito ah."

patuloy si Ma'am Angelina sa paghaplos ng junjun ko. at ilang segundo pa pagkatapos at kinuha nya ulit ang kamay ko at sya namang idinulas sa katawan nya... mula sa leeg, papunta sa dibdib, hanggang sa tiyan.

pinipigilan kong maigi ang paggalaw ng kamay ko. hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kapag patuloy pang naibaba ni Ma'am Angelina ang kamay ko papunta sa bulaklak nya. pero talagang mapusok si ma'am. at sa isang bigwas ng kamay nyang may mga pulang kuko, nahila ni Ma'am Angelina ang kamay ko papunta sa kanyang treasure island. sa pagkakataong yun, gusto ko na talagang magwala at tumakbo, hindi ko kaya ang mga nangyayari. hanggang sa may isang sigaw mula sa ibaba na bumulabog sa mga pangyayari.

...

"(insert name of pogi here), bangon na dyan. luto na yung ulam, sumabay ka na dito pagkain."

at nakita ko na lang ang sarili ko na nakahiga sa malambot kong kama.

whew!

Pasko Paksiw

at dahil simula na ng -ber months ngayon, i would like to greet everyone a joyous christmas! opo, simula na ng panahon ng pasko. nasa shopwise ako kanina at nagsisimula na silang magpatugtog ng mga christmas songs... asteg! kailangan ko nang magpalit ng ringtone, at panahon na rin maglista ng pangalan ng mga inaanak... para masimulan ko na ang paggawa ng mga alibi's sa pagtatago!

nung bata pa ako, pag tumuntong na ang ber months, na-e-excite ako sa tatlong bagay... town fiests (november), birthday (december), at pasko (december din). o sige, isama na natin ang bagong taon, ang halloween, ang birthday ng ate at nanay ko, at ang field day demonstration. sa isang bagay lang naman ako hindi excited pag tumuntong ang ber months eh... sa halloween episode ng magandang gabi bayan. kasi pag yun na ang palabas, wala akong makasama papunta ng perya at wala akong choice kundi maglaro ng kung anu-ano sa labas ng bahay namin dahil hindi ko kakayaning manood ng kwento tungkol sa mga multo sa sementeryo, sa buildings, sa bahay, at dyan sa tabi mo (oo, seriously, ayan o... tignan mo yung katabi mo).

noong bata ako, pag dumating na ang christmas season, panahon na para maging abala sa paggawa ng mga production numbers and dance choreographies para sa mga xmas programs sa school. panahon na rin na maging creative sa pagreregalo sa kris kringle, and you have to make sure na hindi malalaman ng nabunot mo na ikaw ang nakabunot sa kanya untilk the revelation day. hindi ko alam kung mangyayari pa ulit sa akin ito... nakakamiss.

hindi ko alam kung bakit nakagawian na ng mga pinoy na basta ber na ang dulo ng buwan eh christmas season na. pero, for me, i find that cute. yung ibang tao, naiirita na ngayon pa lang ay may mga nagpaparamdam na ng christmas spirit sa kanila, pero hindi ako isa sa mga iyon. in fact, naniniwala nga ako sa isang cliche line... araw-araw ay pasko.

and in line with that... binubuksan ko na po ang aking tanggapan para sa mga christmas gifts na gusto n'yong ibigay sa akin... isama na rin natin ang birthday gifts. sa mga walang idea kung anong ibibigay sa akin, let me give you a short list, baka makatulong.

* high-end laptop, yung tipong vaio or macbook
* bagong rubber shoes, size 9.5 (philippine size), cross-training would be preferred, pero pwede na ring running
* a blackberry phone
* a nikon or canon dslr camera
* a pug (yup! aso!)
* a 3-day 2-night vacation in boracay, with hotel accommodation and buffet breakfast (beach kahit hindi summer, i don't care!)
* an ipad 2
* a 30-session personal training subscription at fitness first (ayoko ng kaunti lang, gusto ko 30 sessions para may results talaga)
* a head-to-toe makeover

ilan lang naman yan sa mga preferred gifts, just to give you an idea... ahahahahahaha!

happee christmas everyone!