Paano Ang Pasko?

nagsimula na ang simbang gabi, hudyat ito na talagang papalapit na ang pasko. hindi ko nagawang umattend kanina kasi tulog ako at hindi ako nagising (at tsaka hindi rin naman ako roman catholic). useless na rin kung aattend pa ako sa mga susunod na simbang gabi. nung bata ako, ang turo sa akin, pag nakumpleto mo daw ang simbang gabi ay matutupad ang isang wish mo. since kulang na ng isa, hindi na matutupad ang wish ko. pero kahit naman yata makumpleto ko yung siyam na madaling araw (and it's weird that it's call simbang gabi!), mukhang mahirap matupad sa loob ng siyam na araw ang hiling ko.

kasama ko ang pamilya ko nung isang araw, nag-celebrate ng birthday ng pamangkin ko. simple lang ang gala. nagpunta ng simbahan ng antipolo (kahit hindi na ako catholic), kumain sa chic-boy, at pagkatapos ay naggala sa ever gotesco ortigas. habang magkakasama, hindi maiwasang mapag-usapan ang mga plano para sa darating na pasko. gusto ni mama na magdala ako ng isang bucket ng bonchon chicken, at si ate naman ay nagrerequest na bumili daw ako ng kahit maliit na cake para dagdag sa handa. napag-usapan na rin kung ano ang mga ihahanda... and si mama at si ate, kagaya ng dati, ay sa akin nagrerequest ng budget. kung saan ko kukunin yun, hindi ko alam.

sa pamamasyal namin sa mall, dumaan kami sa department store. hindi maiwasan ng mga malilikot na pamangkin ko na tumingin-tingin sa mga magagandang damit at sapatos na nakahilera.

"tito, bili mo ako nito!" paglalambing ng pamangkin kong babae.
"eto, tito." sagot naman ng pamangkin kong lalake. nakakatuwa na sobrang excited sya sa sapatos na napili nya at hinubad nya agad ang tsinelas nya para isuot ang sapatos.
"ay naku anak! ikaw talaga! sige sige, bibili tayo bukas." sagot ni ate.

tawanan lang kami ng tawanan sa kakulitan ng pamangkin ko, pero hindi ko maiwasang madurog ang puso ko sa nangyari.

ako ang naging bread winner ng pamilya. simula ng pinanindigan ko ang pagbukod sa amin, naging takbuhan na ako ng pamilya ko pagdating sa usapang pinansyal. hindi ko naman sila binigo nung mga nagdaang panahon. pero iba na ngayon.

habang naglalakad... binulungan ko si ate.

"wala na akong trabaho."
"ha? pano yan?"
"ewan, bahala na. wag mo na lang sabihin kay mama."
"sige. basta sa pasko ha. gumawa ka ng paraan."
"oo."

at dun lalo bumigat ang pakiramdam ko.

malamang sasabihin ng iba na kaartehan ko na naman ito, or isa na namang paraan para baka sakaling may maawa sa akin mag-donate ng panghanda sa pasko. sasabihin naman ng iba na ang importante ay kasama ko ang pamilya ko sa pasko. pero masakit na kasama ko ang pamilya ko sa pasko pero wala man lang akong nagawa para mapasaya sila sa araw na yun. kasalanan ba ang hangarin na maibigay ang luho ng bawat miyembro ng pamilya? ito ang nakakalungkot sa darating na pasko... na wala akong kasiguruhan kung maibibigay ko man ang mga gusto ng pamilya ko sa darating na pasko... or kung makakauwi man ako sa amin.

ang pasko ay panahon ng kasiyahan. pero bakit hindi ako masaya?