Gigolo

nag-aayos ako ng mga damit ko kanina sa bahay ng nakita ko ang isang item na isang beses ko pa lang naisuot sa tanang buhay ko... bow tie.

hindi ako mahilig sa formal events. at madalas, kahit required akong magsuot ng formal, ginagawa ko pa ring Ryan Seacrest style. yung tipong coat over polo shirt, and then jeans. basta, hindi ako mahilig sa formal wear. maraming nagsasabing i look yummy and crispy kapag naka-formal attire, pero hindi talaga ako komportable.

at itong bow tie na ito... bigay lang sa akin to eh. as part of my "outfit." matagal-tagal na rin yun.

nagtext si Sir Philip at nagtanong kung magkano daw ang usual rate ko. i answered with a template. he asked me if he can call, and i accepted it.

"hello?" sambit ni Sir Philip pagsagot ko ng tawag. medyo yuppie ang dating ng boses, pero may kulot.
"kumusta po?"
"ayus naman. ayun. hindi kasi ako magpapamassage."

parang gusto ko na lang tapusin yung call that time. letse. tumawag pa. hindi rin pala magpapamasahe.

"ah, ganun po ba?"
"kailangan ko sana ang serbisyo mo fore something else."
"po?"
"kaya ako tumawag para marinig ko yung boses mo."
"er... okay."

medyo naguguluhan na ako sa nangyayari.

"okay naman pala boses mo. walang strong accent. at parang matalino ka naman."
"salamat po."
'are you free to meet for lunch now?"
"saan po?"
"sa cubao area na lang. i'll pay for your lunch. then explain to you yung plano ko."

he got me at the free lunch... so pumayag ako.

after a few hours, magkasama na kami ni Sir Philip. kumain sa isang sosyaling restaurant sa cubao. yuppie nga si Sir Philip. medyo may hitsura, pero medyo oldie na. halatang edukado. magaganda mga gadgets. at maganda ang kotse.

"so, tell me, where did you study?" tanong ni Sir Philip habang kumakain kami ng salad.

at dire-diretso ko nang naikwento ang educational background ko... IN STRAIGHT ENGLISH!

"wow! i must say, you surprised me."
"surprised you? in what sense?"
"i honestly did not expect that you are a conversationalist."
"well, thank you."
"i think you'll fit in to what we need."

and nagsimula na nga si Sir Philip na i-discuss sa akin kung anong serbisyo ko ang kailangan nya. he will be hosting a private party for some friends sa bahay nya over the weekend. and ang magiging trabaho ko is maging waiter for the said event.

"actually, i need 3. i have 2 na. so i'm looking for one more."

pretty exciting, i must say. at yun pala ang rason kung bakit kailangan nya ng mga mabokang guys. since we will be closely mingling with his guests, gusto nya na hindi nagmumukhang tanga yung mga waiters nya. gusto nya yung hindi kabastos-bastos. gusto nya yung tipong kahit waiters lang for the said event eh mataas pa rin somewhat ang tingin sa amin ng mga guests.

but there's a catch... kabastos-bastos yung isusuot namin!

"is it okay if you'll wear a bow tie and thongs?"
"anong klaseng thongs po?"
"i'm still thinking kung t-back or skimply briefs."

patay tayo dyan! parang ang hirap yata maging kagalang-galang kung ganun ang suot. pero, i actually find it very kinky, kaya pumayag na rin ako.

"kaso, wala po akong bow tie."
"i'll provide everything."
"okay po."
"sige. and by the way, please keep this confidential ha."
"opo."

we finished lunch at napagkasunduan na magkita sa place nya on saturday after lunch time. dinner time pa yung party pero he wants me and the other two guys to be there hours before for briefing.

dumating ang sabado. nagpagupit kagaya ng bilin ni Sir Philip (binigyan nya ako ng pampagupit nung lunch namin), nagpapogi, at pumunta sa bahay ni sir sa san juan. sinalubong ako ni Sir Philip ng nakangiti, at nandun na rin yung dalawang kasama kong waiters. nanlaki lang ang mata ko. borat kung borta yung dalawa. samantalang ako, undefined yung body shape. kung sa looks naman, yung isa mukhang barumbado, yung isa mukhang batikan sa nga night clubs. ako, mukhang bata! pinakain na muna kami ni Sir Philip at pinag-bond. kwentu-kwentuhan kaming tatlo habang kumakain ng finger foods. at pagkatapos pa ay nag-briefing na kami kay Sir Philip. nag-set sya ng house rules para sa aming tatlong waiters.

1. hangga't maaari, we must converse in english.
2. bawal gamitin ang cellphone during the whole party.
3. we are allowed to give our numbers sa mga guest na hihingi, but we are not allowed to get the guests's numbers.
4. we are not allowed to do sexual acts with any of the guest, bulgaran man o tago.
5. kahit waiters kami, we can still have fun.

innassure naman kami ni Sir Philip na hindi naman kami magiging kabastos-bastos. at inilabas na nga ni Sir Philip ang "damit" namin for that night. pero bago makalimutan, may ibinilin si Sir Philip kay Chip and Dale, yung dalawang borta.

"during your performance later, you know the drill na naman. don't worry, you'll be safe."

hindi ko alam kung ano yung sinasabi nya. pero hindi ko na lang binigyan ng atensyon.

maya-maya, tinawag ako ni Sir Philip at tinanong kung marunong daw ba ako mag-mix ng drinks. manginginom ako, pero hindi ako bartender. natawa lang si Sir Philip, at isinama nya ako sa bar para turuan ng kaunting mixes for a special task.

"may cheat sheet dito sa ilalim ng counter. use it as your guide. sige, practice ka muna dyan."

so, bukod pa pala sa pagiging waiter... bartender din pala ako! ayus! ang daming nadadagdag sa job description ko. pero since maaga pa naman, at wala rin akong magawa (hindi ko alam kung saang lupalop napunta si Chip and Dale), nag-mix-mix na lang ako ng kung anu-anong espiritu na nasa harapan ko based dun sa cheat sheet. kinarir ko talaga. i tried my best to peek at the cheat sheet as discreet as i can. hanggang sa makalipas ang halos isang oras, nasa bente na yata yung mix na nagawa ko (yung iba, imbento ko lang). saktong dating ni Sir Philip at isa-isa nyang tinikman yung mga hinalo ko. generally, he liked it. okay. in one hour, nadagdagan na naman ang skill set ko.

mag-aala-sais na, kaya sinabihan na kami ni Sir Philip na maligo at "magbihis." itinuro nya sa amin kung saang kwarto kami mag-stay na tatlo. at pagdating sa kwarto, i noticed na bukod sa skimpy undies at bow tie na ibinigay sa amin, may nakasabit pang isang pares ng damit sa loob ng kwarto, with matching boa feathers at magician hat. pero dalawa lang.

"ah, eto pala yung isusuot natin." banggit ni Dale.
"isusuot?" tanong ko.
"oo, mamaya. sa sayaw." sagot ni Dale.
"anong sayaw."
"sasayaw kaming dalawa mamaya ni Chip."
"ahhh..." kunyari na lang alam ko. pero nagulat talaga ako. so may dance number pala ang dalawang borta. kaya pala hindi sila nag-bartending 101. yun pala ang special task nila.

naligo na kaming tatlo (kanya-kanya, hindi sabay sabay... sayang! hehehe) at nagbihis. maya-maya pa ay pumasok si Sir Philip sa loob, kinausap kami for our final briefing (kung saan kami pupwesto, how we will welcome the guest, and some other reminders) at pagkatapos ay pinalabas na nga kami. nung una, medyo naiilang pa ako kasi ang skimpy talaga nung suot kong underwear. para bang bawal akong tigasan, or else lalabas ang ulo ni Junjun. pero... bahala na si batman!

unti-unti nang dumadating ang mga guests... hanggang sa wala nang dumating! kaunti lang pala talaga. nasa 20-25 lang yata sila. pero, one thing i noticed, they all looked edukado and matitino. walang sobrang flambuoyant na gay. lahat may pagka-pa-mhin. and may mga dala silang gifts. birthday pala nung isa nilang kaibigan.

tuloy tuloy ang party. eto kaming tatlo nina Chip and Dale na paikot-ikot bringing small trays of finger foods, and nagliligpit-ligpit din. from time to time may kakausap sa amin, madalas eh english. buti na lang at naka-mindset ako, or else dudugo ilong ko. in fairness, mababait ang mga kaibigan ni Sir Philip. and yung iba, kahit mga kilalang personality (ehem ehem), i did not expect na mabait. the party is doing great.

maya-maya pa, from being a waiter, sinabihan na ako ni Sir Philip na magpunta sa bar to mix some drinks. nakahanda na yung mga lalagyan dun. may mga maliliit na shot glasses. may mga wine glasses. may mga normal na baso. may mga test tubes. habang nagmimix ako, napansin ko na lang na unti-unting nagkukumpulan sa bar area ang mga bisita! sinabihan pala sila lahat ni Sir Philip na dun lang daw muna because he needs to prepare the party area. so, in a snap... all eyes are on me! nagkukwentuhan sila ng kanya kanya, pero patingin-tingin sila sa akin. hindi ko alam kung bakit nila ako pinapanood, eh hindi naman ako nagpe-flare. naghahalo lang ako ng mga drinks depende sa kung anong gusto nila. may nagkantiyaw.

"wala bang exhibition dyan?"
"haha! hindi po ako marunong."
"it's okay. i as just joking. you're doing a great job. this mix is nice."
"salamat po. may cheat sheet ako dito eh."

at natawa sila.

"you are a smart guy, i must say." one guy complimented.
"thank you."
"taga-saan ka ba?" tanong ng isa pang guy.
"mandaluyong po."
"ilang taon ka na?" tanong ng iba pang guy.
"23 po."
"oh... okay."

at nagsulputan pa ang mga question and answer... all while i was doing drinks for them. buti na lang at hindi nawawala ang concentration ko habang sinasagot ko ang instant press conference na naganap.

hanggang sa maya-maya pa ay tinawag na ni Sir Philip ang lahat at pinabalik sa party area. sinabihan ako ni sir na magtimpla ng drink ko at sumunod din.

nagtimpla ako ng simple lang... kahlua, coke, and grenadine (hindi ko alam kung saan ko nakuha yung timplang yun!) at pumunta sa party area. at, ayun na nga yung sinasabing highlight ng party.

nakaupo at naka-blindfold sa gitna ng area ang birthday celebrant. nakatali sa chair. nakapiring. nag-start ang music at lumabas sa magkabilang gilid si Chip and Dale, suot ang damit na nakasabit sa kwarto namin kanina. si Chip ang naka-magician's hat at si Dale naman ang naka-boa feathers. sayaw sayaw, giling giling. tilian ng tilian ang mga guest na kanina ay pa-mhin pa ang effect. tini-tease ng dalawa ang birthday celebrant. at maya-maya pa nga ay bigla na nilang hinila ang mga suot nilang damit... leaving them with nothing! hubo't hubad na si Chip and Dale habang sumasayaw. lalong lumakas ang sigawan ng mga bakla. pinipigilan kong makisigaw, mahirap na. pero nag-eenjoy din ako sa napapanood ko.

"oh, bakit di ka kasama dun?" lumapit sa akin si Sir Josh, isa sa mga bisita.
"ah... eh... hindi ko po kaya yan. hehe."
"i think you can do it."
"siguro... but not in front of a large audience. more on one on one siguro."
"oooh. i like that. i like you boy."

and, epekto na rin siguro ng alak, umandar ang pagiging tease ko.

"really now?"
"yeah. you're cute. smart. pretty gifted (sabay dakma sa junjun ko na medyo matigas, pero umiwas din ako agad, in a flirty and not offensive way). and a flirt"
"you call this flirting?"
"yeah."
"well, this is nothing to me yet!"
"aba! at maloko ka ring bata ka ha!"
"hehehe..."
"what are you doing after tonight?"
"hmmm... i don't know. where will you take me ba?"
"good thinking! i'll bring you home later."
"okay!"
"cheers!"

at itinuloy namin ang pag-e-enjoy sa show. maya-maya pa, palakpakan na.

sinabihan na kami ni Sir Philip na pwede na daw kaming mag-shorts (may shorts pa pala kaming nakahanda sa kwarto) dahil chill chill na lang daw kami. nagbihis kaming tatlo nina Chip and Dale at pagkatapos ay naki-join sa crowd. inom. kwentuhan. bonding. feeling socialite ako nung gabing yun, rubbing elbows with yuppie guys na mga successful sa buhay.

makalipas ang ilang oras, tinawag na kami ni Sir Philip at sinabihan na kaming we can leave na if we want. iniabot nya sa amin ang tig-iisang sobre na may lamang pera (yata). dun lang pumasok sa utak ko. all this time, hindi namin pinag-usapan kung magkano ang bayad sa akin.pagsilip ko sa sobre, nagulat na lang ako. sampung libong piso! may kasama pang gc sa spa. at may kasamang papel. i checked the paper, and nandun ang phone numbers ng lahat ng mga guests!

umuwi na si Chip and Dale pagkatapos, pero ako, pinilit ni Sir Josh na mag-stay muna at maki-join sa inuman. and so i did. kung kanina, wild and free ang mga bakla, this time, mas seryoso yung mga usapan. usapang frustrations. usapang problema sa trabaho, sa business, sa pamilya, at sa mga asawa (shocking!). ako naman, nakikinig lang. napapakwento ng kaunti, pero most of the time eh nakikinig lang ako. si Sir Josh, mahigpit ang pagkakayakap sa akin. napangiti sa akin si Sir Philip ng nakita nyang halos ayaw na ako pakawalan ni Sir Josh. nakakagulat lang na ang kaninang mga napakasayang mga bakla, mga tipong celebration kung celebration ang peg, heto't sumesenti. at maya-maya pa nga, umalis na kami ni Sir Josh papunta sa bahay nya.

to be continued...

Press Conference

dahil di pa rin ako nakakapagblog, mag-experiment muna ako. post kayo ng kahit anong tanong na gusto nyo itanong sa akin as a comment. KAHIT ANO! and i will answer them in all honesty. wala ring limit sa dami ng questions. let the press conference begin!

Just Like A Kid

alam mo, okay ka na sana eh... kaso lang, para kang bata.

i always get this. sa mga nagiging clients. sa mga nagiging kaibigan. sa mga nagiging ka-something something. okay na sana ako. mabait. matalino. gwapo. (sa kanila nanggaling yun ha!). malaki ang *bleep bleep*. almost perfect na. kaso parang bata.

may mali ba sa pagiging bata?

madalas kong sinasabi that i am childish and i am proud of it. i can list a million reasons para mapatunayan ang pagiging bata ko. minsan, sinasabi nila... pangit daw yung maging isip bata. pero... pangit nga ba talaga?

* colors amaze me.

* i can sing and dance in public while wearing my headset at wala akong pakialam.

* maikli ang attention span ko, unless i am really interested sa isang bagay.

* ultimate dream at bucket list items ko ang manood ng live na circus, makapunta sa ocean park, spend a day sa museo pambata at planetarium, makapagpapicture kasama ang mga mascot ng disneyland.

* kung ako ang tatanungin, i'd rather spend one whole day sa star city or sa enchanted kingdom kaysa sa mall.

* timezone is my second home.

* mahilig ako sa video games. pwede tayong magkwentuhan tungkol sa family computer at playstation, at di ako mauubusan ng bala!

* i have a huge collection of board games and card games (kahit na wala akong kalaro. sad.)

* kakayanin kong manood ng nickelodeon at disney channel sa maghapon, lalo na kung Phineas and Ferb.

* pag nakakakita ako ng fireworks, napapanganga at napapapalakpak pa rin ako

* i can have fun and make toys out of almost anything (yung lata ng softdrinks, nagiging instant polly pocket pa sa akin minsan)

* i talk to myself... aloud!

* pag stressed ako, pagkain ang pinakamabisang quick fix.

* may mga bagay akong na-a-achieve sa pamamagitan ng pagpapacute.

* pag nagkwento ako, dire-diretso.

* i can go random most of the time, and sa ganung paraan, hindi ako bored.

* and when i get bored, i automatically do something to unbore myself. hindi ko hinahayaan ang sarili ko na bored.

* marami akong energy. mas marami pa sa pinaghalu-halong cobra, sting, gatorade, at robust.

* i still love picking flowers and leaves (mas madalas yung leaves), at pag may nakita akong santan, dinidilaan ko pa rin yung katas nya. matagal na akong hindi nakakakita ng gumamela, pero sa malamang, pag nakakita ako, gagawin ko syang palobo.

* if given the chance, i would love to sing and dance in the rain. kung pwedeng naked, or in briefs, much better.

* hindi ako takot magmukhang tanga, madumihan, mapahiya, mabalahura, or masaktan... kung ang kapalit naman nun ay bliss.

* i tell truths, but i'm also good in telling lies, if lying is the way to save a friend's ass from his mother's alpombra.

* mahilig akong maglambing... sa sobrang lambing, para na akong naglalandi.

* mabilis ako magtampo, pero mabilis din mawala yung tampo ko. this minute, i may be very mad at someone. pero after a few minutes, we're like the best of friends na ulit.

* makulit ako. makulit. makulit. makulit. makulit. makulit.

* kapag sobrang bigat na ng pakiramdam ko (physically or emotionally), i will still end up running to my mum.

* hindi man halata, pero gustong-gusto kong ipinaparamdam sa mga taong mahalaga sa akin kung gaano sila kahalaga.

* hindi ako natatakot i-voice out ang nararamdaman at opinyon ko, pero laging open ang utak at tenga ko sa mga kontrabando

* pag sinabihan akong mali ang isang bagay na ginagawa ko, inuunahan ako ng curiosity ko at itinatanong kung bakit sya mali. hindi lang ako basta sumusunod. pasaway akong bata eh.

* pag sinabi kong gusto ko ang isang bagay... gusto ko sya. pag ayoko na, ayoko na.

* kapag malungkot ang taong gusto ko, gagawin ko lahat lahat at hindi ako titigil hangga't hindi ko sya napapangiti.

* i take things lightly, kasi kapag light lang, mas magaan ang utak ko at ang damdamin ko to make decisions kapag kailangan na.

* pero pag nagsimula na akong magdamdam at magsenti, seryoso na yun. pero ok lang... a few minutes after, okay na ulit ako.

* resilience is one of my best weapons.

* hindi ako nawawalan ng pag-asa. naniniwala kasi ako sa itinuturo nung bata pa. habang may buhay, may pag-asa.

* higit sa lahat... i look at all things in a positive way. minsan, hindi halata, pero i always see the beauty in everything. and i make it a point that i show how much i appreciate it.

napapaisip tuloy ako... matapos kong ilista ang ilan sa mga pruweba ng pagiging isip-bata ko... pangit ba talaga maging isip bata?

3R

siguro alam na ng karamihan na may pagka-maldito ako. alam ko, for a masseur, maling ugali yun. kasi dapat mabait. dapat submissive. dapat hindi masungit. dapat palaging friendly at maunawain sa mga clients. dapat hindi mayabang. and, para mas effective, dapat palaging kawawa at kaawa-awa.


but not me. i'd rather stick to my usual self. and, although most times eh na-o-off sa akin yung karamihan ng mga nag-i-inquire, may iba namang natutuwa.

nagpapakatotoo lang po. tsaka... minsan naman kasi, kasungit-sungit talaga yung mga pangyayari eh!


ilang linggo nang nagtatanong si Sir Raymart para magtanong ng usual questions like rates, services, and availability. sumagot naman ako as usual. and then he promised that kinabukasan daw (since it's a weekend), he will book me. edi natuwa naman ako.

kinabukasan, i texted him, and he told me na hindi daw pwede dahil may kailangan daw syang puntahan na binyagan. bukas na lang daw (sunday).

nagtext ulit ako, hoping na pwede na sya. but he, again, cancelled. may kailangan daw syang asikasuhin sa work. so hinayaan ko na lang.


in the middle of the week, nagtext na naman si Sir Raymart. tinatanong kung available daw ako right at that moment. so ako naman, sumagot na hindi ako pwede kasi nasa work ako. then he asked me kung pwede daw ako kinabukasan, i declined because i also have shift. natawa na lang ako sa naging sagot nya.

"edi mag-file ka ng leave!"

wow! mag-file ng leave for booking. kung dati, pasaway ako, gagawin ko yun. but not now. alam kong dragging na ang work, but i will still do my best to do good here.

in short, hindi pa rin kami natuloy.

paulit-ulit ang routine ng texting namin, at sa nakakatakang pagkakataon, hindi sya nawawalan ng lakad during the weekend. movie and dinner with friends, family bonding, kasal ng pinsan, outing with workmates, meeting with bosses, and fliptop session with Kimpoy Feliciano! masyadong masaya ang buhay ni Sir Raymart, mas busy pa sya kaysa kay Kuya Germs.

nagkataon na ngayong linggong ito ay spilt off ako (meaning, may isang weekday restday in exchange of reporting to work on a saturday). nagtext si Sir Raymart, nagtanong kung nasaan daw ako.

"haus po. restday."
"ah talaga?"
"yup. y?"
"san ba house mo?"
"pasig cainta"
"okay. ilang minutes ka makakarating if i invite you over?"
"saan ba yung place?"
"sa cubao."
"okay. mga one hour" (kasi, that time, i'm having breakfast at hindi pa ako naliligo)
"ay. ang tagal naman."
"i can manage kahit 45 minutes. or mag-taxi na lang ako."
"hindi ba kaya ng 30 minutes?"
"i can try. but i cannot guarantee."
"masyado na kasing late kung 45 minutes or one hour. i have to sleep pa since i have work later."

napaisip ako... ganung kalaki ba yung impact ng 15-minute difference? i replied.

"eh 15 minutes lang naman eh."

at dun na sya nag-litanya na kesyo kailangan daw kasi nyang matulog dahil may work daw sya and he cannot afford to lack sleep dahil nagiging iritable daw sya. sayang daw at naka-check-in na sya. bakit daw ba kasi ang tagal bago ako makarating. dito na uminit ang ulo ko. para bang kasalanan ko pa na hindi ko kayang dumating ng cubao in 30 minutes or less.

"i'm having breakfast kasi. tsaka hindi pa ako naliligo."
"ganun? eh bakit hindi ka pa naligo?"
"kakagising ko lang eh."
"hindi ka muna naligo before having breakfast?"

hindi ko na pinatulan yung tanong, kasi sure fire way yun para pag-initin ang ulo ko. pero kailangan ko syang mapilit to book an appointment. i have 50 pesos in my wallet, so kailangang kailangan ko talaga ng pera.

"ayaw mo ba paservice now? i can rush there naman eh."
"inaantok na kasi ako. plus yun nga, i have to sleep. i cannot afford to wait an hour" (during that time, mga 15 minutes na kaming magkatext.)
"aww... okay."
"bukas ba, may pasok ka?"
"yes."
"can you go on leave?"
"i can. but i won't."
"why?"
"hindi ako magli-leave para lang sa booking. tsaka, baka mamaya, bigla mong i-cancel dahil kailangan mong matulog."
"ano ba naman yan! lagi ka na lang hindi available."

dito na ako nagsimulang mag-init... in a bad way!

"eh ikaw nga itong nagpapabook lagi, then nagka-cancel because of appointments. then ako pa ang sisisihin mo?"
"hindi kasi ako pwede this weekend and next weekend eh. this saturday, kasal ng pinsan ko (ang dami nya namang pinsan na ikinakasal... sukob sukob na) and then sa sunday, i'm going out with friends. next weekend naman, kasal ng high school friend ko, and buong weekend ang sakop nun (dili kaya kupido si Sir Raymart? ang daming kasalan na involved sya! o baka naman,. pari sya!)"
"okay. i still don't have my schedules for next month eh."
"then how will i book you?"
"pwede ako today."
"eh i still have to sleep pa nga. ang tagal pa bago ka dumating." (time check... 30 minutes na kaming magkatext)
"fine. hindi ko na ipipilit. magmumukha lang akong tanga."
"kaya nga mag-leave ka for tomorrow."
"no, thanks."
"what's your sched? so i can check and book an appointment with you."
"there's no sense. masyado kang busy eh. and besides, this booking is not a priority naman. siguro, by next year, pwede ka na."
"i understand your point. pero kasi hindi talaga ako pwede now eh. sleeping is my best friend, so losing a few minutes of it means a lot talaga." (and during that time, nasa 45 minutes na kaming magkatext, mabagal sya magreply)
"kaya nga wag na nating ipilit eh. and, i just realized, kung hindi ka nag-inarte kanina at pinapunta mo ako, nandyan na ako ngayon."
"hehehe... next time then."
"yyssw" (yeah yeah, sure sure, whatever)
"don't be mad. talagang nagkataon lang na di pwede ngayon."
"oo nga eh! hindi pwede dati! hindi pwede ngayon! lagi na lang hindi pwede."
"eh wrong timing ka kasi eh."
"oh... yeah... tama nga naman... AKO NGA NAMAN ANG WRONG TIMING"
"anong magagawa ko if i have appointments during weekends?"
"well... be a little respectful enough to not book an appointment with me? kaysa naman nagpapa-schedule ka, and then you will cancel it last minute because of an appointment. call it professionalism."
"nice naman to hear about professionalism from someone like you."
"which makes me a better person than you. at least, ako, kahit masahista lang, marunong rumespeto ng tao. ikaw, yuppie ka nga, bastos naman."

and i decided to not reply to his next messages which is full of pagpapacute. pag tinuloy-tuloy ko pa, baka ma-Claudine ko lang si Sir Raymart.


hindi ko maintindihan kung anong bliss ang nakukuha ng isang tao kapag nakikita nyang nagmamakaawa o nagpupumilit ang isang tao for his approval. in our case, kapag nagmamakaawa ang isang masahista na i-book sya ng client. kung ayaw or kung hindi pwede, it's easier to say "sorry, not now" or "sorry, not interested" kaysa naman papaasahin ka then in the end eh hindi naman matutuloy. one word... respect! mahirap ba talaga ibigay yun? kaysa naman puro reasons diba? i hope Sir Raymart realizes that in the future.

Reasons. Respect. or Rage. pick one...