Best Year Ever (So Far!)

sabi nga ng one direction...

and we danced all night to the best year ever

muli kong binasa ang mga blog entries, twitter feeds, at facebook posts ko para i-review kung kumusta nga ba ang 2013 ko. and i came up to a conclusion... this is my best year so far!

trabaho-wise, bagamat hanggang ngayon ay ikinakalungkot ko pa rin at hindi ko pa rin alam kung bakit nga ba ako tinanggal ng boss ko as his personal assistant, thnakful ako na bumalik sa call center industry. for some reason, mas alam ko na kung anong tatahakin kong path. sana lang talaga eh hindi ako ma-burn-out.

sa pamilya, masaya na sa bahay na ako nakatira. although, oo, nakakapagod ang byahe, pero makita ko lang ang pamilya ko, lalo na ang mga pamangkin ko, after ng malayong byahe... solved na ang pagod. pero kung yung bayaw ko ang makikita ko, ibang usapan yun! ahahaha!

pero ang dalawang pinakamalaking bagay na ipinagpapasalamat ko ngayong 2013, ang dalawang bagay na nagbigay ng kulay at direksyon sa buhay ko.

improv comedy. ngayong taong ito tuluyang umusbong ang karera ko sa larangan ng improv. and there's no stopping us anytime soon.

and most specially... Jack Frost... no explanations needed!

this year, masasabi kong malaki ang naging pagbabago ko. ang daming pangyayari, ang daming ups and downs. pero after all these roller coaster rides, masasabi kong hindi na ako yung tipong tulala at hilo after the ride, but more of a fun-loving person na nakangiti at super excited pa sa mas nakakalokang roller coaster.

as cliche as it may sound, let me say this. maraming salamat sa isang masayang byahe, 2013. thanks for being the best year ever, so far. pero, i must tell you, looks like 2014 is up to get the crown from you! and, sorry, but i will definitely let him get it! hee hee!

maligayang 2014, everyone!

Rush Rush

isa munang panimulang tugtugin hatid ng pussycat dolls.

pero wala naman talagang kinalaman ang video na yan sa entry na ito, just like how some intermission numbers eh walang kinalaman sa mga programs (e.g: mga babaeng singkipot ng eskinita ang saplot sa katawan na sumasayaw ng patuwad-tuwad, paliyad-liyad, at pabuka-bukaka sa isang home for the aged christmas party!).

i like christmas. masasabi kong isa ito sa mga okasyong talagang inaabangan ko. siguro it's because of the kid in me. excited pa rin ako kapag nagbubukas ako ng regalo, kapag hinuhulaan ko kung sinong nakabunot sa akin sa kris kringle, sa malakas maka-emo at makabondat na noche buena, sa solemn and relaxing christmas mornings, at sa mga batang nangangaroling na mali-mali ang lyrics.

saming bahay, ang aming bati
meri krismas ng wawalhati
ang pag-ibig bagsyang naghari
araw-araw ay magiging pasko lagi
ang sanghi po ng pagparito
hihingi po ng amigaldo
kung sakaling kami'y werwisyo
pashyenshya na kayo kami'y namamasko
wiwis you a meri krismas
wiwis you a meri krismas
enda hapi new year

lintek na mga bata to, mali-mali na nga ang lyrics, nang-angkin pa ng bahay! hello! bahay namin to, hindi sa inyo!

* * * * *

pero ang pinaka-defining moment na yata ng pasko ay ang tinatawag nilang holiday rush. ewan ko nga ba kung bakit ganun. may sweldo na naman karamihan ng akinse, at madalas naman ay nakukuha ang 13th month pay at christmas bonus a week before the 15th, pero bakit nga ba tuwang-tuwa ang mga pilipino na sa huling limang araw bago magpasko ay tsaka mamimili? tapos magrereklamo na masikip, na traffic, na hassle. kung ayaw nyo ng masikip, ng traffic, ng hassle, september pa lang mamili na kayo, since technically eh pasko na naman yun sa pilipinas.

at akala mo naman kung sino akong magsalita diba? samantalang nakisiksik din ako nitong mga nagdaang araw sa department stores, malls, at palengke. pero may dahilan naman ako. wala akong 13th month at christmas bonus, kaya dumiskarte muna ako ng pera. eh ngayon lang nakadiskarte, kaya ayun. pasensya na kung isa ako sa nagpasikip ng pagsashopping nyo.

pero, aminin natin, anumang hassle ng holiday rush, there's this fulfilling, er, feeling na nararamdaman mo after all the siksikan, tawaran, at hagaran. kanina, nagpasama ako sa ate ko para mamili ng mga iluluto mamayang noche buena. alam ko kung ano yung iluluto, pero di ko alam yung mga ingredients. sugod kami ng ate ko sa palengke, and for the first time in a long time, nakisiksik ako sa masangsang, mabaho, marumi, at karumal-dumal na palengke... joke lang! hindi naman pangit yung palengke. in fact, malinis nga,. pero siksikan pa rin. kurot ng manok, pili ng patatas, halukay ng magandang carrots, bilang ng hotdogs, at uminom ng gulaman... maya-maya pa ay natapos ang pamamalengke, at tila nabawasan din ako ng limang kilo sa dami ng pawis ko. pero, hindi ako natuwa, kasi alam kong in a few hours from now, i'll gain it back! hahahaha!

* * * * *

madalas sabihin ng mga tao na ang pasko ay para sa mga bata. oo nga naman. all the gifts, the christmas songs, the new clothes, the yummy food (and the chocolates!!), parang pambata nga naman talaga ang pasko. kumbaga, this is their euphoria. exciting, fun, and talagang, hmmm... extraordinary. pero, kung iisipin mo, christmas can be as exciting for adults as it is for kids. take my experience as an example.

tatlong araw before christmas at di pa rin ako nakakapagdecide kung anong regalo ang bibilhin ko sa mga bata. ang awkward naman na tanungin sila kasi magkaka-idea na agad sila. i wanna surprise them. so bumili ako ng palagay ko eh magugustuhan nila. eto ang challenge... paano ako uuwi ng bahay dala ang mga regalong ito ng hindi makikita ng mga pamangkin ko na buong hapon lang na nanonood ng tv? isip isip. hanggang voila! tinawagan ko ang ate ko habang naglalakad na ako pauwi at sinabi kong utusan ang dalawang bata na bumili ng kahit ano. kahit ano, basta dapat lumabas ng bahay yung dalawang bata. and they did naman... which means i have 30 seconds to rush from a corner na malapit sa bahay namin papasok sa bahay, paakyat sa kwarto. salamat sa diyos at successful naman. then comes the second challenge... paano ko maibabalot yung gifts na hindi nila nakikita? nagawa ko pa rin, at sa tulong ulit ng ate ko. kesehoda nang hindi maganda yung pagkakabalot tutal sisirain din naman. then ang susunod na challenge naman is kung paano ako bibili ng regalo para sa ate ko, sa mama ko, at sa bayaw ko (yah, ibibili ko sya kahit labag sa loob ko, ahahaha!) ng hindi nila nakikita. ampota... mas mahirap pala yun! pero sa awa ng diyos at ng ninja skills ko, naitawid naman. whew!

* * * * *

isa sa mga tradisyon na hindi nawawala sa pasko namin ay ang pagsasabit ng medyas para kay santa claus. masasabi kong matagumpay naman kaming matatanda sa bahay na itago sa bata ang katotohanan tungkol kay santa claus. nagtataka nga ako sa mga pamangkin ko, wala naman kaming chimney sa bahay, bakit talagang sobrang naniniwala sila na darating si santa claus. saan sya dadaan, sa pinto? at isa pa, bakit nga ba santa ang tawag sa kanya eh lalaki sya?

going back, ayun nga. medyas. medyas na pupunuin ng candies at kung anu-ano. and syempre, bilang ako ang medyo may budget, ako ang assigned na bumili ng panlaman sa medyas. kahit anong kendi na lang daw sabi ng ate ko. pero syempre, di naman ako papayag. umalis ako saglit at pagdating ko sa bahay (good thing wala ang mga bata), nagulat si ate sa grocery items na dala ko. sandamakmak na chocolates, candies, gelatine, chichirya, at kung anu-ano pang pagkain na masama sa ngipin at sa kalusugan. ewan ko ba, parang di ko kasi papayagan na paggising sa umaga ng mga pamangkin ko ay ilang pirasong kendi lang ang makikita nila sa medyas nilang isinabit (for the record kasi, instead na medyas nila ang isabit, medyas ko ang ginagamit nila. yung mga luma kong medyas. yung ga-stockings na sa haba). kaya okey lang na gumastos ng kaunti, kung ang kapalit naman nun ay masayang ngiti mula sa mga bata.

nung bata pa ako, talagang exciting ang pasko namin. umaapaw ang kendi sa medyas na nakasabit. makulit yung mga ilaw ng christmas tree. maraming pagkain sa hapag. at hindi naman ako makakapayag na hindi maranasan ng mga pamangkin ko ang sarap at saya ng pagiging bata tuwing pasko dahil lang sa medyo kapos sa budget. banatin na ang pwedeng banatin, simutin na ang pwedeng simutin, kung ang kapalit naman nito ay lubas na ligaya sa mga pinakaimportanteng bata sa buhay ko. oo, spoiler akong tito. and i'm happy to admit that. minsan lang naman ang pasko, bakit hindi pa itodo diba?

* * * * *

isang maligayang pasko sa lahat. walang dahilan para hindi ito i-celebrate. hindi naman kailangang magastos, o maraming regalo, o maraming kendi, o maraming pagkain, o maraming etcetera etcetera. dahil ang tunay na diwa naman ng pasko ay ang pagpapasaya sa mga mahal mo sa buhay, at ang paggunita sa taong may birthday sa araw na yun.

which reminds me... wala pa pala akong regalo sa kanya. teka nga, makabili muna. rush rush!

11th and 28th

nope, i'm not talking about a street corner sa fort bonifacio.

isang mahalagang araw ang naghihintay sa akin bukas. dalawang milestones.

una ang 11th. labing-isang buwan na kasama si Jack Frost. oo, milestone to para sa akin na ang pinakamahabang relasyon ay limang buwan. hindi naging madali ang byahe namin, pero sobrang natutuwa ako kasi sa dami ng pinagdaanan, pinagdadaanan, at pagdadaanan nami, alam kong malakas ang kapit namin sa isa't isa. kahit na may mga taong ang misyon yata talaga sa buhay ay sirain kaming dalawa, naniniwala ako na kakayanin namin ito. Jack Frost ko, maraming salamat sa ika-labing-isa. isang buwan na lang, isa na tayo. and i can't wait sa mga susunod pa nating numero.

bukas na rin ang 28th. syet! ang tanda ko na! pero ayus lang. may pinagkakatandaan naman yata ako. i think. i hope.

magkausap kami ni Jack Frost sa telepono nung isang araw. nag-away pa kami. nasabi ko kasi sa kanya na nalulungkot ako kasi magcecelebrate ako ng birthday ng wala man lang pera. as in walang wala. hindi kagaya last year na nagawa ko pang ilabas ang pamilya ko at igala sa mall. pero this year, nganga. ayun, nagalit. nagdahilan pa ako kung bakit hindi nya ako naiintindihan at kung bakit ako nalulungkot. pero nadale nya ako sa isang salita.

napakarami mong pwedeng ipagpasalamat sa buhay. napakaliit na dahilan ng pera para malungkot ka.

touche!

dun ko naisip... oo nga naman. nagpapasalamat ako na kahit mahirap ang buhay, kumpleto kami. hindi man palaging masarap ang ulam, pero nakakakain kami ng tatlong beses sa isang araw (ako, minsan, dalawa lang... diet eh!). nakakapanood kami ng tv. nakakapaglaro ng games sa mga gadgets (although, di ko magamit tablet ko, katangahan ko kasi! ahahaha!), at nakakangiti sa araw-araw. may trabaho ako. may Jack Frost ako. at higit sa lahat, buhay ako. at bukas nga,panibagong taon na naman ang ipagkakaloob sa akin ni Bro. mas higit pa sa pera yun, at ang mga bagay na ito ay hinding-hindi ko ipagpapalit sa kahit anong pera o halaga.

Minority Report

ilang taon ka when you had your first sexual encounter? ako, disisiyete.

typical story ang nangyari sa akin. best friend ko sa college, inuman sa bahay ng tropa, natulog ng lasing, bigla na lang may nangyari, then hindi pag-uusapan for a few days. pero nung nag-usap na kami, that's when we declared to the world and to ourselves na "hey, we're gay!" at sabay naming diniskubre ang bago naming pagkatao. pero hindi naging kami (kadalasan kasi, yun ang iniisip ng karamihan) at, unfortunately, wala na kaming komunikasyon ngayon.

so, ayun, disisiyete na ako bago pa nadumihan ang aking dalisay na utak (naks!), kumbaga eh novice pa ako. pero, iba ang kaso ni Bongbong. sa edad sa disisiyete... aba, nagha-hire na!

naalala ko pa ang gulat ko ng nabasa ko ang text na natanggap ko habang kumakain ng almusal.

"is it okay to hire you even if i'm only 17 years old?"

sa totoo lang, di ko alam kung paano magrereact. technically, he is still minor. so kung may pagka-siraulo sya, pwede nya akong i-hire then sampahan ng kaso! pero malakas pa rin ang pilosopiyang naituro sa akin ng nanay ko na "people are generally good" kaya inisangtabi ko na ang takot ko at pumayag sa gusto nya.

kinagabihan ang appointment, kaya nagbyahe ako papuntang katipunan, kung saan sya nakatira. isa sa mga posh na condo dun. naisip ko agad, malamang sa malamang arneyan to.

at di ako nagkamali... arneyan nga! pagbukas pa lang ng pinto ng condo nya, ramdam ko na agad na lumipad pasalubong sa akin ang invisible na blue eagle. kahit saang sulok ng kwarto, may something blue, something eagle, or something blue eagle. pero, wala naman akong pakialam dun. (what i mean is, wala naman sa akin kung atenean ka, or lasallian, or pomeranian).

pinapasok ako ni Bongbong sa loob at pinaupo. mukha ngang bata si Bongbong... well, bata pa naman talaga sya. makinis at twink... chinito pa. in short, mukhang mayaman. pero mukhang inosente. kwentuhan saglit bago nagsimula... at nagulat ako.

kung ako ay dalisay pa sa edad na disisiyete, aba, at heto si Bongbong na talagang nakikipagsabayan sa akin. kung anong talikwas ko, syang talikwas nya rin. bali dito, liyad doon, lundag dito, sunggab doon. blame it on the hormones, i guess... pero, hindi pa rin eh! kakaiba. sanay na sanay na. there were even times na ako pa yung nahiya sa pagiging wild nya!

napaisip tuloy ako... kung sa ganung edad eh expert na sya... kailan kaya sya naging novice?

after ng maaksyong pagtutunggali between a blue eagle and a blue bayou, di ko maiwasang itanong kay Bongbong why he needs to hire when he is young, fresh, and somewhat goodlooking naman.

"wala lang... for experience..."

oh, well.. it was really an experience... FOR ME! i wonder what other experiences has he gained now, since he's already 19.

and ako naman... eto, magtu-twenty-eight na next week.