Kontesero

now i got a confession (ha-ha-ha-ha)...

kung alam mo kung saan ko kinuha yung line na yan, magkakasundo tayo! hehehehe...

anyway, going back to my confession. pangarap kong makasali sa Mr Gay Philippines. na-imagine ko ang sarili ko na rumarampa sa stage ng kung anu-anong isinusuot. tapos sa question and answer, hindi ako pa-miss universe style. instead, magiging very casual lang ako sa pagsagot. express, not to impress. ganun. actually, may nag-offer na sa akin dati na pwede nya daw ako i-manage basta kailangan lang na i do my part in having a good body build. pero i did not do my part, so he did not do his. hahaha! now na kaya ko na (at willing na) gawin ang part ko, i doubt naman na pwede pa ako. sa edad na 27, masyado na yata akong matanda to join the said contest. so, goodbye pangarap!

when i was around 22-24, sumasali ako sa mga pakontes na ganyan. madalas ay sa palawan bar ginagawa. yup, sumali ako sa mga ganung contest. naaalala ko pa ang unang salang ko nun. kailangan daw eh swimwear outfit. ang suot ko, g-string! kaya nabansagan ako nung mister paandar. pero, sa ilang beses na sumali ako, hindi ako nanalo. kasi laging "out of the box" ang mga idea ko. nung gods and goddess ang theme, instead of going for greek gods (yung may mga wings and horns), i went for a babylonian god (parang Xerxes), complete with chains and bangles! and then nung retro naman, i did not go for bell bottoms but instead went for disco roller skates fashion (super skimpy shorts, knee-high socks, hanging blouse, and i really wore roller skates!). ang ending... nganga! kasi hindi na-gets nung mga judge yung nasa utak ko. walang connect ang vision ko sa hinahanap nila.

yan ang isang bagay na alam kong applicable sa mga beauty contest na never kong sinunod. pag kokontes ka, kailangan kilalanin mo ang audience at especially ang mga judges. kung kaya, alamin mo ang background nila at ang mga hilig nila. kailangan alam mo ang kiliti nila. kalimutan na muna ang pag-e-express, dahil ang mga contest ay tungkol sa pagpapa-impress. 

high school ako nung una akong sumali sa beauty contest. mr and ms *insert name of school here* contest, at ako ang representative ng section namin. actually, last choice lang ako. yung unang tatlong pinili kasi, ayaw sumali. then the rest of the boys naman sa klase, hindi deserving sumali (ahahahaha!) so ako na lang ang inilaban. naalala ko nun, ako yung kakaiba yung mga ideas din. ang opening outfit namin ay dapat gawa sa recycled materials. instead na gumamit ng dyaryo, plastic, or candy wrappers... mga negative (film) ang ginamit ko in a suit and tie fashion. ang sports wear ko, hunting. ang evening wear ko, tuxedo (ang galing maghanap ng nanay ko! hehehehe...) ending, first runner up. at least na-appreciate ng mga judge yung mga kakaiba kong ideas... or baka nadala ko lang sa question and answer.

ewan ko ba. alam kong fan ng mga contest ang mga pinoy, especially ang lgbt community. pero bakit nga ba may "certain standards" na sinusunod sa beauty contest? bakit kailangang may minimum height? pag ba bansot, hindi na maganda? bakit kailangang may age limit? hindi na ba maganda pag matanda? bakit kailangang pleasing personality? pwede namang maganda pero maldita diba? then, bakit limitadong tao lang ang huhusga kung sino ang maganda o hindi? at bakit sila ang napili para mamili kung sino ang maganda? 

in the first place... ano nga ba ang ibig sabihin ng salitang "maganda"? and bakit nga ba kailangan pang may kontes kung sino ang pinakamaganda? di ba pwedeng maganda na lang lahat? kaso kung ganun, if everyone is beautiful, therefore no one is beautiful?

oh well... congratulations na lang kay Ariella Arida for making it to the top 5. patapos na ang trump tower sa bansa, so it's going to be a different battle na after that. bakit? kasi wala na tayo sa vision na hinahanap ng mga "judges."

Parenthoodlum

mahina ang pasensya ko sa bata, sa totoo lang. kung cute sila at mabait, okey sa akin. pero once na nagpakita na ng kahit kaunting sungay, exit na ako. kaya madalas akong mag-walkout sa pamangkin kong 4-year old, kasi "bad boy" sya. hindi sya "salbahe," "bad boy" sya. and, yup, apparently, those are two different things. salamat sa matino nyang mga magulang, lalung-lalo na sa pinakamagaling nyang tatay!

NOTE: sa ikaliliwanag ng kwento, itago na lang natin sa pangalang Robin ang nephew ko at Sharon naman ang niece ko, a 9-yr old na ate ni Robin. Proceed.

isang araw, habang nanonood kami ni Sharon ng tv, biglang dumating si Robin galing sa paglalaro sa labas. at bigla-bigla ba namang kinuha sa amin ang remote at inilipat ang tv. nagalit si Sharon, kaya kinuha nya ulit ang remote. at anong ginawa ni Robin? sinipa ang ate nya, binato ng remote, at tsaka umiyak! bilang tito, sinaway ko si Robin at pinalo sa kamay, at saktong dating naman ng ate ko. tinanong kung anong nangyari, at umiyak na naman si Robin sabay sumbong na "si ate, inaaway ako." padabog nang sumagot si Sharon sa inis, at ikinuwento ko na lang kay ate kung ano ang nangyari. aba, at sa kabutihang palad, pinagalitan pa ng ate ko si Sharon at hindi si Robin!

isa pang insidente kung saan ay naglalaro lang sa tablet si Sharon. biglang dumating na naman si Robin sa paglalaro at all of a sudden ay umiyak. nagluluto si ate nun at nagtanong, at nagsumbong na naman si Robin na kesyo pinalo daw sya ni Sharon (which never happened!). sumagot na lang ako kay Robin. "huy, hindi ka naman pinapalo ni ate ah. salbahe ka ah." and to my surprise (kuno!), sinigawan ako ng ate ko! palagi ko daw kasing sinasabihan si Robin na salbahe sya, kaya lumalaking salbahe!

ayoko sanag mainis kay ate dahil naiintindihan ko na paminsan-minsan ay kailangang intindihin ang bata. pero parang mali na ang nangyayari. lumalaking salbahe si Robin pero para sa kanya, hindi sya salbahe. bad boy lang sya. and dahil ito sa walang kwenta nyang ama.

kagabi lang, habang kumakain kami ng hapunan, napunta ang usapan sa posibilidad na i-transfer si Sharon sa ibang eskwelahan. dahil pangit ang turo sa current school ni Sharon, naisip naming ilipat sya sa mas magandang paaralan para mas marami (at mas tama!) ang matutunan nya at magkaroon ng honor (matalino si Sharon, alam ko). ang sagot ba naman ng ama nya... "honor honor... di naman importante yan. ang mahalaga pumasa ka. o kahit pa nga bumagsak ka. tignan mo ako. di nga graduate ng high school, pogi naman! at si Robin, di ko na pag-aaralin yan. magboboksingero yan paglaki, diba anak?" at malugod namang ngumiti si Robin.

future... gone!

hindi ako magulang kaya hindi ko alam kung paano ba ang tamang pagpapalaki ng anak. pero nakikita ko kung ang isang magulang ay walang kwenta. kagaya ng bayaw ko. bilang tito nina Robin at Sharon, gusto ko namang magkaroon ng magandang kinabukasan ang dalawang bata. pero paano ko gagawin yun kung yung mismong ama nila eh walang pakialam? wala na ngang magandang pangarap para sa mga bata, hindi pa magawang turuan ng magandang asal!

minsang nagkukulitan kami ng mga bata ay dumating ang magaling na ama nila. agad sinuway ang dalawang bata at sinabihang sa labas na lang maglaro. para bang inilalayo sa akin ang mga bata.

at ito pa ang isang talagang nakakainit ng ulo. sanay na akong nagpapaalam sa akin si Robin kapag aalis ako ng bahay. "babay tito!" malambing na malambing at makulit ang pagkakasabi nya niyan. pero sa tuwing nandyan ang bayaw ko, nag-iiba ang ihip ng hangin. paalis na ako at nagpaalam na. "aalis na si tito!" sabi ko sa dalawang bata. nagpaalam na sa akin si Sharon, pero nagpanting ang tenga ko sa narinig ko kay Robin.

"babay bakla!"

"ano yon?!"

"babay! bading! bakla!"

at kaysa sawayin ang anak, tinawanan lang ng matino kong bayaw ang sinabi ng "bad boy" nyang anak.

hindi ko mapigilang magalit, pero hindi na lang ako kumibo. nalungkot na lang ako dahil mukhang kahit anong tino kong tito sa mga pamangkin ko, especially kay Robin, ay wala akong magagawa kung ang mismong ama nila ay walang magandang-asal, walang pangarap para sa pamilya, at patuloy lang na mabubuhay sa maling paniniwala na ang pagiging "pogi" at "bad boy" at sapat na para maging maganda ang kinabukasan nila.

Ikapito Ng Nobyembre

ikapito ng nobyembre. isang espesyal na araw para sa dalawang pinakaimportanteng tao sa buhay ko.

ma, alam kong hindi ko masasabing naging mabuting anak ako. pero gusto kong malaman mo na sa bawat araw na nabubuhay ako ay hindi ko tinatanggal sa akin ang mga asal na itinuro mo sa akin. ang pakikisama. ang pagpapakumbaba. ang paggalang sa kapwa. salamat sa lahat ng sakripisyo mo para lamang maitayo ang pamilyang minsan na nating inakalang tutumba at hindi na makakabangon. isa kang malakas at matatag na babae, at ipinagmamalaki kita.

jack frost ko, sa tagal ng relasyon natin ay marami na tayong napagdaanan. alam kong hindi pa titigil ang mga pagsubok at ang mga problema, pero sabi nga sa kanta, "i'd rather have bad times with you  than good times with someone else." salamat sa pagpaparamdam sa akin na bagamat hindi palaging masaya, palagi namang masarap ang umibig. salamat sa hindi pagsuko sa relasyon natin, and i can't wait to spend more months and years with you. mahal na mahal na mahal kita.

maligayang kaarawan sa dalawang pinaka-importanteng tao sa buhay ko, mula sa isang tao na ang tanging hiling ay maging masaya kayo.

Posted via Blogaway

Seasonal Regular

simula na ng christmas season. well, actually, nung september pa, pero november nagsisimula ang talagang pagputok ng yuletide dito sa pinas kasi tapos na ang halloween. marami nang decors sa mga malls, marami nang mga noche buena bundles, at marami nang christmas songs ang tumutugtog sa puregold at shopwise.

umpisa na rin ng second semester. balik eskwelahan na ang mga estudyante at mga guro. maaga na namang gigising ang mga bata at magsasanhi na naman sila ng traffic sa mga kalsada. maririnig na naman ang "manong bayad po, estudyante" sa mga pampublikong sasakyan. at sangkatutak na naman ang makakasabay mong mga naka-uniporme sa mga fast food chains.

ako naman, dahil pumasa agad ako sa language training last week (naks! ang galing ko, pucha! bwahahaha!), balik night shift na ako today. oh, well, ganun talaga ang buhay. babalik at babalik ka sa ilang mga bagay at pangyayari.

* * * * *

isa sa mga regular ko nang kliyente si Sir Johnson. isa rin sya sa mga naunang nag-avail ng services ko. at according sa kanya, kahit may mga na-try na syang ibang masahista, sa akin nya pa rin gustong bumalik ng bumalik. naks naman! bigyan ng jacket at ng discount card! hehehe...

medyo may edad na si Sir Johnson, pero hindi naman sya mukhang matanda. hindi ko alam ang life story nya, pero for some reason eh nag-iisa lang sya sa bahay nya. kaya nga daw madalas sya nagpapaservice sa akin, kasi for a moment eh nakakaramdam sya na may kasama sya. awww...

nakakaaliw si Sir Johnson. kasi pag nandun nga ako sa kanila, pakiramdam ko talaga eh anak ang turing nya sa akin. hindi lang basta anak... kundi sanggol!

pagdating ko dun, automatic may nakahanda nang pagkain. kakain na lang muna ako and then maliligo bago magsimula ang service. at kahit nagdadala na ako ng sarili kong oil, gusto pa rin ni sir na yung oil nya ang gagamitin. at lahat ito ay nakahanda na rin. kumbaga, ang kailangan ko na lang gawin ay maghubad, magmasahe, at mag-*insert rated spg word here*, hehehehe...

then ang pinakamasayang part is yung pagkatapos ng service. pagkatapos ko maligo, ang gusto ni Sir Johnson ay tatayo lang ako, nakadipa at nakabukaka, at sya ang magpupunas ng twalya sa buong katawan ko. pagkatapos nun, pupulbusan nya ang junjun ko, i-spray-an ako ng pabango, at bibihisan ako. paminsan-minsan pa, binibigyan nya ako ng bagong boxers (na kadalasan eh maluwag sa akin) or bagong medyas. mas okey sana kung bagong t-shirt, pantalon, or gadgets ang ibibigay sa akin eh, mas masaya! (haha! joke lang). ang kyut lang tuloy kasi everytime uuwi ako, parang pupunta pa lang ako sa kung saang lakad kasi fresh na fresh at amoy baby ako, hehe...

minsan nga, nahihiya na ako kay Sir Johnson. ako yung service provider (naks sa term!) pero para ako pa yung nakakatanggap ng exemplary customer service. pero, sabi nga nya, dun sya masaya, so hayaan ko na lang. ang mahalaga, tuloy tuloy ang business namin, kahit seasonal, basta regular. oo, posible ang seasonal na regular.

* * * * *

sa ibang balita, simula na rin ng planner season ng starbucks. inaamin ko, isa akong seasonal starbucks lover. pag walang planner, i still drink starbucks, but not as much as kapag planner season. admit it, ang kyut naman kasi talaga nung mga planners nila diba? nakakatawa lang yung mga "self-proclaimed starbucks advocates" na sobrang haters sa mga seasonal starbucks lovers. eh pakialam nyo ba? sa ngayon lang namin gusto mag-starbucks eh. may pera kaming pambili, so hayaan nyo lang kami. kahit seasonal, basta regular. sabi ko sa inyo eh, posible yun.