tag:blogger.com,1999:blog-60122218131450149992024-02-19T15:27:22.224+08:00Boy Shiatsupadapa o pahiga, lotion o powder, hard or soft, kahit anong posisyon, siguradong... satisfaction guaranteed!Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.comBlogger214125tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-74402769264834105682016-05-27T22:34:00.000+08:002016-05-27T22:34:39.618+08:00FEATURE POST: Free, Anonymous, and Fast HIV Screening for AIDS Memorial & LGBT Pride<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXfsdQGjihmSmAFqpQlYXZpLRjN1i2c_aZvfhhpjRBWDsnEnFBLvQoLbJkECNl4B0NFfCw50MIKlPGNu7VR83euvuUBwF5rlfFS6JDkh8u_VlVjKg0luBfcqGmiEgxrPm_wn_K2p4l50M/s1600/LoveYourself+Incognito+Poster.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXfsdQGjihmSmAFqpQlYXZpLRjN1i2c_aZvfhhpjRBWDsnEnFBLvQoLbJkECNl4B0NFfCw50MIKlPGNu7VR83euvuUBwF5rlfFS6JDkh8u_VlVjKg0luBfcqGmiEgxrPm_wn_K2p4l50M/s320/LoveYourself+Incognito+Poster.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
LoveYourself, Inc., the leading non-government organization on HIV awareness and testing in the country, will be holding its first free, anonymous, and fast HIV screening on May 29 at Victoria Court Malate in an effort to support the causes brought about by the Philippine International AIDS Candlelight Memorial 2016 and the LGBT Pride Month this May and June respectively.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Anchoring this HIV screening event on the military secrecy rule "What you see, what you hear, when you leave, leave it here," the organization named the event as LoveYourself Incognito to ensure utmost confidentiality and promptness of the procedure.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
By being anonymous, LoveYourself will employ a system of client identification known as the Unique Identifier Code to distinguish a client without revealing its name, and to eliminate filling out of lengthy identification forms leading to reduced times and increased efficiency. Clients will then be subjected to “Rapid Test” which involves pricking a finger to get just two (2) drops of blood for screening. The entire procedure will not take more than 15 minutes inclusive of counseling on safer sex practices to lower the risk of HIV infection as well as an explanation on the results of the test.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
As the event promises anonymity and speed, the organization earnestly calls all interested individuals to simply register at go.loveyourself.ph/incognito to avail of a slot. Then prospective clients will just need to arrive on the said screening date and venue between 10:00 a.m. -7:00 p.m.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
“Through LoveYourself Incognito, we aim to encourage the untapped populations who are afraid to go out in the open and get screened,” said LoveYourself Executive Director Ronivinn G. Pagtakhan. He added that while the event focuses on the male population, the group also welcomes females and transgender friends to avail of the free HIV screening services.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
The group also emphasizes its Tatak LoveYourself promise of service that is Iniingatan at Inaasikaso (being well-taken care of) by carefully considering the needs of individuals in affected populations who may be anxious or uncomfortable to avail of any sexually transmitted infections-related services.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Meanwhile, the group also assures the public of the same quality of services that they can avail in LoveYourself’s established testing clinics -LoveYourself Anglo along Shaw and LoveYourself Uni in Taft-Buendia.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBnWymz8R1RyszmzkoK_MWTFNrFwyHTFGhyphenhyphennyaU81DLi_oUaaEqSMihqyzMdYTxQUXLAl57OYggSWoHr4wetxJKDAHVBpg5OmJYatxBttMNfX-QkRTUaT5h7CQyYCSoiFn5JyQzQ2Vn80/s1600/LoveYourself+Incognito+Infograph.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBnWymz8R1RyszmzkoK_MWTFNrFwyHTFGhyphenhyphennyaU81DLi_oUaaEqSMihqyzMdYTxQUXLAl57OYggSWoHr4wetxJKDAHVBpg5OmJYatxBttMNfX-QkRTUaT5h7CQyYCSoiFn5JyQzQ2Vn80/s320/LoveYourself+Incognito+Infograph.png" width="256" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
LoveYourself Incognito is also in response to the alarming rise of HIV infections, in which the Department of Health reported 736 new cases in March 2016, wherein 97% of which were males. This is 10% higher than the 667 cases in the same period last year.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: center;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: center;">In the first quarter of 2016, an average of 25 Filipinos daily now get infected with the virus that when left untreated may severely weaken the immune system and lead to acquired immune deficiency syndrome or AIDS, a condition where the body is no longer able to fight off various diseases and infections.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: center;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="text-align: center;">For more details on Incognito and other LoveYourself’s services, individuals may visit the group’s official website at www.loveyourself.ph or follow and like its social media channels: Facebook- @loveyourself.ph, Twitter- @loveyourselfph, and Instagram- @loveyourself.ph.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-90896720058881763382016-05-24T04:59:00.001+08:002016-05-24T04:59:33.485+08:00Jon Snowhold the door.<br />
<br />
someone's coming back.<br />
<br />
did anyone miss me?<br />
<br />
;-)<br />
<br />
<i>PS: baka may magtanong lang... nope, i'm not a GoT fan. pasensya.</i>Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-26671531980377160182016-02-20T14:42:00.000+08:002016-02-20T14:54:54.418+08:00Hanggan[g]ayoko sanang magpost tungkol dito, pero mukhang kailangan...<br />
<br />
hanggang saan ang kaya pa? hanggang saan ang tama na? hanggang saan ang hanggan?<br />
<br />
minsan yung alam mong pareho na lang kayong kumakapit at naghihintayan na lang kayo kung sino ang unang bibitaw, pero kapag may isa na sa inyo na nag-umpisang bumitaw, bigla naman kayong kakapit sa isa't isa, umaasa at aasa na magiging maayos pa kahit, mahirap man tanggapin, alam n'yong dalawa na mahirap na.<br />
<br />
masakit na nakikita n'yo ang isa't isa na hindi masaya sa nangyayari. masakit na nakikita n'yo ang isa't isa na gusto ng pagbabago. pero mas masakit na nakikita n'yo ang isa't isa na hindi masaya sa piling ng isa't isa, pero alam n'yong hindi rin kayo masaya kapag hindi n'yo kapiling ang isa't isa.<br />
<br />
hindi ako napanghihinaan ng loob. hindi nga ba? hindi ko rin alam.<br />
<br />
patuloy pa rin akong umaasa na magiging maayos ang lahat. mahirap ibalik sa dati, pero kaya pang ayusin. kung gugustuhin, hindi lang ng isa, kundi ninyong dalawa.<br />
<br />
sa ngayon, patuloy na lang muna akong kakapit. kakapit sa tiwalang magiging maayos pa ang lahat.<br />
<br />
ayokong hintayin ang hangganan ng kaya pa. ayokong hintayin ang hangganan ng tama na. ayokong hintayin ang hangganan ng hanggan.<br />
<br />
ayoko sana. pero mukhang kailangan...Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-34654774595663252872016-01-19T10:10:00.000+08:002016-02-06T10:11:19.215+08:00FEATURE POST: Having the Time of Your Life in a Fukuoka Getaway<br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXzYKn6Fb6K8tnQIlqpeIB4kRQzOJGXMy-GXmmx7HwEhzc2vsstT66RUvOVGGexrI001nZSSKOC-usG5rcHSOqQnaPNmiGM7TybMP6B79-rgbwaHGnR24WojtluwFkdTL3iERYWDgAaeE/s1600/Cebu+Pacific.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXzYKn6Fb6K8tnQIlqpeIB4kRQzOJGXMy-GXmmx7HwEhzc2vsstT66RUvOVGGexrI001nZSSKOC-usG5rcHSOqQnaPNmiGM7TybMP6B79-rgbwaHGnR24WojtluwFkdTL3iERYWDgAaeE/s320/Cebu+Pacific.jpg" width="320" /></a>The new year is rolling in and there’s a lot to look forward to. For starters, there are several long weekends to plan getaways for. The long Holy Week break right down to the April 9 <i>Araw ng Kagitingan</i> holidays are just perfect for a Fukuoka Getaway. That’s about the time when the Cherry Blossom Festivals are held in the southernmost part of Japan. Since there’s a new Cebu Pacific route straight to Fukuoka, there’s no need to travel from another city. This early, you can already start planning and booking your travel arrangements to avoid the hassles of the peak season. Doing so also gives you more time to save up and prepare all your travel needs.<br />
<br />
Here are some tips to ensure that you will have the time of your life in your Fukuoka getaway:<br />
<br />
* Plan your itinerary and activities – there are various tours available for exploring Fukuoka’s attractions. Several parks and historic sites are home to thousands of Cherry Blossom trees. Interspersed with strolls and picnics amidst the trees with their blooms en masse are activities that allow tourists to immerse themselves in the city’s rich culture. <br />
<br />
Aside from the Fukuoka Castle Sakura Festival, tourists can visit other parks and enjoy day-long Hanami picnics. Among the top Hanami sites are the Atago Shrine, the Nishi Park, the Higashi Hirao Park, and the Kameoka Park in Nagasaki. The historic Ogi Park is also a great place to visit with its shrines and koi carp lake. It’s also wonderful to view the Sakura trees after nightfall at Kumamoto Castle.<br />
<br />
No vacation will be complete without shopping and dining, of course. There are plenty of yatais or open air food stalls in Fukuoka where you can taste the flavors of Japan. A must-try is Fukuoka’s tonkotsu ramen and yakitori. At the shopping district, Tenjin, another recommended treat are the kinako and matcha Japanese cakes. This Fukuoka downtown area has several department stores, specialty shops, and other commercial establishments. <br />
<br />
* Pack right – you want to have all the necessities when you travel to Japan. Especially if you are going to be out enjoying the Sakura trees, you want to pack comfortable clothes. It is generally warm during this season, but the nights can get quite cold and breezy. Pack warm clothes to wear during the day time and bring a jacket or a scarf that you can use to cover up and get warm towards the late afternoon and evening. If you are planning to have day-long Hanami picnics, you might want to bring along things to keep you and your vacation group entertained. You can perhaps bring one of those “travel-sized” versions of popular game boards. Or you can opt to bring a new book that you can read while listening to your favourite relaxing music.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8rdjLXkIhyphenhyphenxTGyFlesFiIZqoJIOTLwcoz3kS3CWJUUJqCkRYF3EaQf1xDGlOWtEKoMIoUaael0Da8qMRAryk8IR56jUFdsNrqSBI4cmX2-VPSVA-G4nAgVXLU370zruUVm-SpuRP0kpk/s1600/Fukuoka+Cherry+Blossoms.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8rdjLXkIhyphenhyphenxTGyFlesFiIZqoJIOTLwcoz3kS3CWJUUJqCkRYF3EaQf1xDGlOWtEKoMIoUaael0Da8qMRAryk8IR56jUFdsNrqSBI4cmX2-VPSVA-G4nAgVXLU370zruUVm-SpuRP0kpk/s320/Fukuoka+Cherry+Blossoms.jpg" width="320" /></a>* Check flight and tour schedules – if you want to catch the Sakura Festival in Fukuoka, you have to go towards the end of March. As airline tickets could get expensive during the peak season, you want to take advantage of the cheaper rates by booking early. Check out the tour and festival schedules and book your flight accordingly. The timing could get quite tricky as the exact period when the Cherry Blossoms are in bloom cannot be predicted. The Sakura Zensen forecasts from the Japanese Meteorogical Agency are fairly accurate. Cebu Pacific’s flight schedules to Fukuoka are available at www.cebupacificair.com.Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-50912382678834363742015-12-14T21:17:00.000+08:002016-01-22T21:18:15.635+08:00FEATURE POST: Laser Tag is “Childish”? Think Againposting this for a friend. :)<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
<b>Laser Tag is “Childish”? Think Again</b><br />
<br />
Many people think that playing laser tag is “childish”, and that it is no longer suitable for “grownups”, but is that really true? Do people really grow out of their childhood fantasies? Is it true that you can become “too old” for laser tag? Of course not. If you meet someone who tells you that you should stop playing this “kids’ game” then here are some of the things that you should say in return.<br />
<br />
<u>Laser tag helps relieve stress</u><br />
<br />
What could be more therapeutic than making your childhood fantasies come to life? If you are a fan of Star Wars, Star Trek, or any other sci-fi show (if you aren’t then shame on you!) then you might have fantasized about taking part in a fierce laser-infused battle at least once in your life.<br />
<br />
Even if you are an adult with responsibilities, it is actually quite refreshing to let go of your worries even for just a couple of hours and revert back to your childhood. Back to the times when things were simpler, and all you wanted to do was to blast away your enemies using a high-powered laser rifle. After a couple of rounds of laser tag with your mates, you will find that your mind is suddenly refreshed and ready to face all of the challenges that lie ahead of you.<br />
<br />
<u>You will get some much needed exercise</u><br />
<br />
If your work requires you to sit in front of a computer screen all day then your muscles might soon deteriorate because of lack of activity. Of course, you can just hit the gym after office hours, but really, who has enough mental energy left to force themselves to work out after a tiring day? Not everyone can motivate themselves to change into their gym clothes and hop on the treadmill. However, you can usually make people become more active if you place a laser rifle in their hands and tell them to shoot anything that moves.<br />
<br />
Although laser tag matches are just fifteen minutes each, the sheer amount of physical activities that you will be doing (running, ducking into corners, climbing stairs, etc.) will have you sweating more than you ever thought you could.<br />
<br />
After just a couple rounds of brisk laser tag battles, you would get enough exercise to make you more energetic and much more focused than you were before. Even though you are just “playing”, you are also getting a good physical and mental workout.<br />
<br />
So, if you are planning a birthday party, or any kind of event for that matter, you should seriously consider holding it in a laser tag arena. Grab your phone, get in touch with the nearest Laser Extreme laser tag arena, and let them show you how you can make your childhood fantasies come alive.Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-17086688415985040622015-12-06T15:59:00.000+08:002015-12-06T15:59:38.361+08:00The Big Three<div>
ang astig ng setup kagabi dito sa compound kung saan kami nakatira ni Jack Frost. may birthday party. hindi lang isa, hindi rin dalawa, kundi tatlo! tatlong magkakaibang party na may kanya-kanyang handa, bisita, at paandar. yung isa, children's party complete with balloons and party hats. yung pangalawa naman, tatay yung may birthday, so mga manginginom ang bisita with matching videoke. tapos yung ikatlo, debut (pero wala namang cotillion). but since kabataan ang mga bisita, parang college party ang peg nila, with matching glowsticks and malalakas na speakers na puro trance at edm ang tugtog. at bilang hindi naman kalakihan yung common area nitong compound, royal rumble talaga ang kinalabasan! labu-labo na. for one night, naging instant Metrowalk ang compound namin. pero ang inaakala naming isang sure-fire recipe for a disaster... aba! it wasn't! actually, sobrang ang saya pa ng kinalabasan! medyo weird nga lang dun sa part na kumakanta ng "happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday, happy birthday, happy birthday to you!" yung mga bata sa children's party ay may sumasabay na "kabilin-bilinan ng lola, wag nang uminom ng serbesa, ito'y hindi inuming pambata, magsopdrinks ka na lang muna" sa videoke ng mga lasenggo at meron pang "tugs tugs tugs tugs ten ten tenen tenen ten tenen tugs tugs tugs tugs" sa party ng mga tinedyer. in short, it's Happy Birthday Song featuring The Teeth and David Guetta. astig!! natapos ang gabi ng mapayapa at matiwasay. masaya naman lahat. walang batang nalasing, walang tatay na nag-emo tungkol sa lovelife, at walang dalagang nag-tantrums.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ang galing no? alam n'yo kung bakit? kasi tatlo yung party. hindi dalawa. hindi rin apat. tatlo. at, sa maniwala kayo't sa hindi, may kakaibang kapangyarihan ang numerong iyon.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ayaw mong maniwala? halika, explain ko sa'yo basta open-minded ka. don't worry, hindi ito networking.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
pag kukuha ka ng litrato, pwedeng tutok, pindot, tapos! pero ang mga photographers, hindi basta ganun. sa photography kasi, may tinatawag na rule of thirds. iyon yung nagiging guide nila sa tamang framing ng subject na kinukunan nila. yun din ang magiging gabay para ma-achieve nila yung effect na gusto nila sa litrato. yung depth, drama, balance... yung mga yun, sa rule of thirds umiikot.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
punta naman tayo sa storytelling. di ko alam kung may exact term ba for it, pero kung gusto mong mag-build ng climax sa kwento mo in an interesting way, rule of 3s din. gamitin natin yung Three Little Pigs as example. (oo, yung kwento ng tatlong baboy na walang mga magulang at wala rin namang mga trabaho pero afford nilang magpatayo ng tig-iisang bahay).imagine kung dalawa lang sila... ang boring ng kwento diba? walang thrill! ngayon, imagine mo naman kung apat sila... ang boring din nun kasi masyadong mahaba. sakto lang yung tatlo sila. kasi sa ganung paraan, nabibigyan ng sapat na tensyon yung kwento para lalong ma-excite ang mga mambabasa pero di mo naman pinapatay yung atensyon nila to the point na tatamarin na silang tapusin ang kwento.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
sa sports din, malaking bahagi ang numer 3. halimbawa, sa baseball... 3 strikes and you're out. sa volleyball naman, hanggang tatlong beses lang dapat matamaan ng koponan n'yo ang bola bago mailipat sa kabilang team (maliban na lang kung iba-block mo... ikaw na ang magaling!). at para mas maintindihan mo kung gaano kalakas ang impact ng number 3 pagdating sa sports, maghanap ka ng taga-UST tapos kumustahin mo yung Game 3 ng UAAP men's basketball... ay, nako, tiyak, mararamdaman mo talaga yung malakas na impact. pwedeng sa ulo, sa pisngi, o sa sikmura.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
marami pa akong pwedeng ibigay na example, pero ayoko nang ikwento kasi hindi ko masusunod ang rule of thirds. baka tamarin ka pang tapusin itong entry ko, or worse eh baka makatanggap pa ako ng malakas na impact sa ulo, sa pisngi, o sa sikmura.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
pero, isipin mo... ang galing no? isang number lang s'ya, pero parang ang laki ng nagiging papel n'ya sa kung papaano nagiging balanse pero exciting at hindi boring ang buhay... nakaka-amaze.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
three. tatlo. tres.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
which reminds me...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
tatlong tulog na lang mula ngayon, bertdey ko na. TATLONG TULOG!</div>
<div>
maaabot ko na ang dulo ng kalendaryo sa loob ng tatlong araw. TATLONG ARAW!</div>
<div>
in three days, i'm going to hit the big three-zero! THREE DAYS!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
whoah! teka lang. tatlong araw? ang bilis lang nun. you can't even consider it as half-a-week. WAAAAHHHHH!!!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>eh ano ngayon? </i>malamang napapatanong kayo kung bakit masyado akong concerned about it. eto...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
una... wala pa rin akong matinong trabaho at hindi ko pa masasabing "stable and steady" na ang buhay ko. lumaki ako sa turo ng mga nakatatanda sa akin, gaya ng mga magulang ko, mga naging guro ko, at ni Winnie Cordero, na kapag dumating ka na sa edad na trenta, dapat ay nakapagsimula ka nang magpundar para sa maayos at matiwasay na buhay. yung tipong may sarili ka nang bahay, kaunting assets, at ipon sa banko. ang 20s ay nakalaan para mag-eksperimento ka sa buhay, sumubok ng kung anu-ano, at pumalpak ng ilang ulit ng hindi napanghihinaan ng loob. and as ironic as it may sound, dito pa nga madalas nangyayari ang mid-life crisis. and it's okay. kasi sa ganung edad, hindi mo pa talaga alam kung paano ang takbo ng mundo dahil malamang sa malamang ay kakalabas mo lang mula sa ilang taong pagkakakulong sa eskwelahan. kaya normal lang na wala kang kasiguruhan sa mga ginagawa mo, na di mo alam ang gusto mong gawin, na wala kang matinong priorities in life. pero sapat na naman siguro ang sampung taon para maintindihan mo kung paano ba umiikot ang mundo at paano tumatakbo ang buhay. hindi naman yan derivative at integral calculus na keri lang kahit lumagpas ka sa 10 years. sapat na ang sampung taon ng kawalan ng direksyon para malaman mo kung saan ka pupunta. and once you reach 30, handa ka na para sa napili mong paglalakbay ng wala nang mga palusot na "checking my options" or "testing the waters" or "searching for myself." ang kaso, sa estado ko ngayon, hindi ko masasabing nakita ko na ang direksyon na tatahakin ko. ni hindi ko alam kung ano nga bang gusto kong gawin sa buhay. and, priorities? teka... mag-cr lang muna ako.pero, seryoso, malayong-malayo pa ako sa "stable and steady" na buhay na yun, at hindi sapat ang tatlong araw para makarating, o kahit makalapit man lang, ako doon.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
pangalawa... dahil nga wala akong matinong trabaho, wala akong perang pwedeng gastusin para sa bertdey ko. oo na, mababaw na kung mababaw pero nakasanayan ko na kasi talaga na kapag mismong araw ng bertdey ko ay nagcecelebrate ako. dati nga week-long pa eh. di ko alam kung dahil ba yun sa galante ako, o dahil mayabang ako, o dahil talagang nararamdaman ko lang yung pagka-special nung araw kapag mayroong celebration. not necessarily party, pero yung tipong maggagala lang sa mall at kakain sa labas (na hindi jollibee, mcdo, or kfc) kasama ang mga mahal ko sa buhay, okay na sa akin yun. pero ngayong taon na ito, mukhang kahit sa karinderya ay hindi ko madadala ang pamilya ko. dahil wala akong kasiguruhan kung kailan ulit ako magkakapera, minabuti ko nang mamili ng mga ipangreregalo sa kanila sa pasko (isa pang tradisyon na nakasanayan ko na rin). hindi ko na inisip kung wala akong panggastos sa importanteng araw ng buhay ko, kasi mas hindi ko masisikmura na hindi ko mabigyan ng regalo ang pamilya ko sa importanteng araw ng buhay namin. alam ko naman na hindi sila magtatampo at maiintindihan naman nila kung hindi kami makakapaglaboy sa bertdey ko kagaya ng nakagawian na. pero ako... nalulungkot ako para sa sarili ko. nalulungkot ako na hindi ko magagawa sa kaarawan ko ang isang bagay na isang taon kong hinintay. oo, malaking bagay yun para sa akin. well, may tatlong araw pa naman ako... sana magawan ng paraan...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at ikatlo... naaalala ko na ipinangako ko sa sarili ko at sa blog na ito na once i reach 30, ito na ang katapusan ni BoyShiatsu. ito na ang tamang edad para tuluyan nang ilagay at ikandado sa cabinet ang baby oil, bimpo, at travel-size toiletry kit na ginagamit ko sa pagmamasahe. at kasabay na rin nito ang tuluyang pagsasara ng email address ko, twitter account ko, at ang blog account na ito. sabi ko sa sarili ko, hanggang 30 years old lang dapat ang yugtong ito ng buhay ko. dahil sa ganung edad ay mayroon na akong matinong trabaho para sa "stable and steady" na buhay. dahil sa ganung edad ay may sapat na pera na ako para matustusan ang mga pangangailangan at mga luho ko at ng pamilya ko. dahil sa ganung edad ay di ko na yata kakayaning magperform kagaya ng kung paano ako magperform nung kasagsagan ko sa kalakaran. pero, kagaya ng pangako ko sa sarili ko na maayos na buhay at pangako ko sa pamilya ko na masayang birthday celebration, isa rin ito sa mga pangakong hindi ko matutupad. kung tutuusin, malaki ang naitutulong sa akin ng kinikita ko sa pagpopokpok. pangsagot yun sa mga pang-araw-araw na gastusin. at napapagkasya ko naman yun hanggang sa makadiskarte ulit ako ng pera. at yung performance? kaya pa naman siguro. kakayanin. kailangang kayanin. pero sa totoo lang, alam ko sa sarili ko na kahit may matino na akong trabaho at sapat na pera, hindi ko pa rin bibitawan ang pagiging BoyShiatsu ko. bakit? kasi, ako na ito eh. bahagi na ito ng buhay ko at hindi ako ang kung sino ako ngayon kung hindi dahil sa pagiging BoyShiatsu ko. kapag ibinaon ko sa limot ang yugtong ito ng buhay ko, para ko na ring pinatay ang sarili ko. walang ako kung walang BoyShiatsu. at bagama't sa tingin ng karamihan ay hindi ito tama... wala akong pakialam. basta ang alam ko ay nabubuhay ako sa paraang gusto ko at ng walang inaapakang tao.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at ngayon... naisip ko... bakit nga ba ako nagpapaapekto sa kung anong idinidikta sa akin ng lipunan? wala namang batas na nagsasabi na kailangang may sarili ka nang bahay at may ipon ka sa banko sa edad na 30? bakit ko kailangang sumunod sa kung anong inaasahan sa akin ng mga nasa paligid ko kung alam ko naman na wala naman akong ginagawang ikasasama nila? eh ano naman kung hindi pa ako "stable and steady"? eh ano naman kung walang birthday celebration? eh ano naman kung ipagpatuloy ko ang pagiging BoyShiatsu kahit lagpas na sa 30? basta ang alam ko, nabubuhay ako sa paraan na alam ko, kaya ko, at gusto ko habang buong-buo pa rin ang pagmamahal ko sa mga mahal ko sa buhay, ang mga prinsipyong pinaniniwalaan ko, at ang tiwala sa sarili ko? for me, that's "living a life."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
haha! ang galing no? ang inaakala kong sure-fire recipe for recipe for a disaster... aba! it wasn't! ang galing talaga ng number 3. may kakaibang power nga!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
with that... uulitin ko...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div>
tatlong tulog na lang mula ngayon, bertdey ko na. TATLONG TULOG!</div>
<div>
maaabot ko na ang dulo ng kalendaryo sa loob ng tatlong araw. TATLONG ARAW!</div>
<div>
in three days, i'm going to hit the big three-zero! THREE DAYS!</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
handang-handa na ako para sayo! matagal na pala akong handa. so, ano... bring it on, big three!</div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-67897136398842381382015-11-27T12:54:00.001+08:002015-11-27T13:13:12.445+08:00AnimersaryThis sentence has exactly six words.<br />
The same as this next line.<br />
I woke up at six o'clock.<br />
Still sleepy, but I am fine.<br />
Oh, something is hard down there.<br />
That meaty six-inch *toot* of mine!<br />
<br />
letse! ang dami kong alam! hahaha! yan ang nagagawa ng nagigising ng maaga. yung wala sa nakasanayan. alas-sais, to be exact. ang mas nakakainis, yung kahit anong pilit kong bumalik sa pagkakahimbing, kahit anong pagsusumamo ko kay antok na dalawin ako ulit, kahit anong pakiusap ko kay Mr. Sandman na sunduin ako ulit, at kahit anong klaseng pagbibilang ko ng mga putanginang puting tupang tumatalon sa fence, eh di naman ako makatulog ulit! di ko naman maintindihan kung bakit "i'm alive, alert, awake, enthusiastic" na agad ang peg ng utak ko eh ka-aga-aga pa. aligaga. di mapakali. parang batang excited sa educational field trip sa factory ng coca-cola o sa planetarium (na di hamak na mas okay naman kaysa sa mga field trip ngayon na kung hindi sa enchanted kingdom ay sa star city!). the last time i checked, hindi na ako elementary student so wala akong scheduled field trip ngayon. kung meron man, malamang di din ako makakasama kasi wala akong permission slip na may pirma ng nanay ko. ah, basta alam ko, wala naman akong field trip o kahit anong scheduled appointment ng ganitong kaaga ngayong araw. mamayang tanghalian pa ang AlDub. sa isang araw pa kami manonood ng Popoy at Basha. <b><i><u>almost two weeks to go pa bago ang bertdey ko</u></i></b>. (naka-bold, italics, at underline pa yan for emphasis, para di n'yo makalimutan. ehem. hoverboard lang, masaya na ako, haha!). isang buwan pa bago magpasko, tapos additional six days pa after that bago magpalit ang taon. in short, walang okasyon. walang espesyal. walang ganap.<br />
<br />
eh bakit ako excited? aba malay ko. basta, <b><i><u>almost two weeks to go pa bago ang bertdey ko</u></i></b>. (inulit ko lang. for emphasis.)<br />
<br />
at dahil nga tila wala nang pag-asa na makatulog ulit ako, at kagaya nga ng nabanggit sa panimulang tula ko kanina (by the way, napansin n'yo ba yung tula? six lines. tapos six words per line. syet! talent!), kailangan kong palambutin ang tigas at palabasin ang galit ng naghuhumindig na ulong namumula at nag-iinit. hmmm... agad akong umupo sa harap ng computer at nagbukas ng browser. pinindot-pindot ko (ang keyboard) habang pinipisil ko (ang mouse) at hinihimas-himas ko (ang scroller sa mouse). ayan... di na mainit ang ulo (ko)...<br />
<br />
pero di ko pa rin alam kung bakit ako excited. ah, ewan. basta, <b><i><u>almost two weeks to go pa bago ang bertdey ko</u></i></b>. (again, emphasis.)<br />
<br />
tuloy-tuloy lang ako sa pagba-browse-browse at paglipat-lipat sa mga kung anu-anong social media sites tulad ng facebook, twitter, facebook, pinterest, facebook, instagram, facebook, pornhub, facebook, facebook, facebook, facebook... ng maisipan kong... teka nga... mabisita nga ang blog ko.<br />
<br />
boyshiatsu.blogspot.com<br />
<br />
basa... tawa... basa... inalala... basa... baba... basa... halakhak... basa... victor... basa... kala... basa... hindi tuyo... basa...<br />
<br />
read... laugh... read... reminisce... read.... scroll... read... hahaha... read... james... read... gren... blo... yilu... penk...<br />
<br />
PRENO!<br />
<br />
tama ba yung nakita ko?<br />
<br />
scroll up ng kaunti para balikan ang title ng kasalukuyang entry na binabasa ko...<br />
<br />
<i>Ten Percent Golden Anniversary</i><br />
<i>27 November 2014</i><br />
<br />
sabay tingin sa kalendaryong galing sa Mercury Drug na nakasabit sa dingding...<br />
<br />
ang daming number. tsaka discount coupons. tsaka pictures ng Babyflo products.<br />
<br />
kaya chineck ko na lang ang date sa computer...<br />
<br />
<i>27 November 2015!!</i><br />
<br />
kaya naman pala ako excited! sixth year anniversary ng BoyShiatsu! wow, fantastic baybeh!<br />
<br />
aba'y akalain mo, anim na taon na pala akong nagdadadakdak at nagkukukuwento ng mga kung anu-anong karanasan, kamalasan, karahasan, kapangahasan, at iba pang ka-a-a-san dito sa blog! di nga lang ako sigurado kung may nagbabasa pa ba sa mga isinusulat ko, pero wapakels! anim na taon, mehn. six years! parang college life na yun nung kapitbahay ko dati (ang dami n'ya kasing ibinagsak na subjects, kaya ayun, nadagdagan ng dalawa yung dapat 4 years lang). six years! halos kasingtagal ng pag-ere ng original na Mara Clara sa tv. six years!<br />
<br />
sobrang natuwa ako ng mag-sink-in sa akin na anim na taon na pala akong nagbabahagi ng buhay ko bilang isang, ehem, "service provider" sa internet. parang kailan lang ay di ako makapaniwala na nagsusulat ako ng entry tungkol sa ikalimang taon ng blog ko. tapos eto, i'm writing about the sixth year na! ang sarap sa pakiramdam. nakaka-proud. pero agad ding nawala ang sense of achievement kong iyon at napalitan ng pagka-asar ng may marealize ako...<br />
<br />
mula sa 5th year anniversary entry ko hanggang sa ngayon, naka-apat na entries lang pala ako. apat! potcha! hindi man lang naging anim, para one for each year sana. apat. four. bwiset.<br />
<br />
and to make it more ironic, isa lang sa apat na entries na ito ang may kinalaman talaga sa pagiging masahista ko! yung isa, theater play review. yung dalawa, tungkol sa lovelife. pure english pa yung isa. anak ng potato chips!<br />
<br />
nagkaroon ako ng pagkakataon na makapanood ng isang magandang palabas last week: Tangahalang Ateneo's "Rite of Passage: Sa Pagtubu Kang Tahud." sa text pa lang, halata nang matalino si Sir Denny. and yet, here i am again. now i get it.<br />
<br />
o, nalito ka ano? walang sense yan. pinagsama-sama ko lang yung first sentences ng bawat isa dun sa apat na entries ko from last year to this year. apat. four. bwiset.<br />
<br />
pero, bakit ka ba! wala namang masama dun diba? kung ang ASAP nga nagrereformat at lumalayo sa original concept nila eh, blog pa kaya! tsaka, kwento ko pa rin naman yun ah. at least, buhay pa rin ang blog ko, kahit parang nagbubuntung-hininga na, hehehe...<br />
<br />
napakarami ko nang dahilan na ibinigay dati kung bakit di ako madalas at consistent na nakakapagsulat. kesyo busy. kesyo walang access sa internet o sa computer. kesyo maraming ginagawa. kesyo writer's block. kesyo tinatamad. kesyo abala ako sa paggagantsilyo. at marami pang iba. at kadalasang kasunod ng mga dahilan na yan ay samu't saring pangako. daig ko pa ang kandidato sa pagka-pangulo sa dami ng pangako. may nalalaman pa akong cross my heart, hope to die, save, double save, do not erase, lock, double lock, double double lock. pero wala rin naman. buti na lang never akong nangako na magpapasagasa ako sa tren, hehehe...<br />
<br />
ngayon, wala akong ipapaliwanag na dahilan. wala din akong bibitiwang pangako. ni hindi ako hihingi ng tawad. isa lang ang gusto kong sabihin...<br />
<br />
salamat.<br />
<br />
salamat kasi kahit di na ako regular na nakakapagsulat ay may mga sumusubaybay pa rin sa mga kwento ko. yung iba nga, nangungulit pa kung kailan daw ba ang susunod na entry. nakakatuwa, kasi hindi kayo nagsasawa na mag-abang sa mga kwento ko kahit ako mismo ay walang maibigay na kasiguruhan kung kailan ba yun.<br />
<br />
salamat kasi kahit di niyo naman ako kilala ng personal ay pinaglalaanan n'yo ng oras ang pagbabasa ng mga kwento ko. pinapakinggan n'yo ang mga sinasabi ko, taliwas man sa personal ninyong paniniwala kung minsan. pinapatuloy n'yo ako sa inyong kalooban para sa ilang minutong chikahan at kulitan. nakikitawa kayo sa mga kalokohan ko, nakikiiyak sa mga paghihirap ko, nakikiisa sa mga ipinaglalaban ko, at umuunawa sa mga kapalpakan ko.<br />
<br />
salamat kasi nandiyan kayo, kung ilan man kayo, para sumuporta sa pagtupad ko sa simpleng pangarap ko na makapagbahagi ng kwento at makapagpasaya sa sinumang magbabasa nito.<br />
<br />
salamat sa kung sino man ang magbibigay ng hoverboard sa akin bilang bertdey gift kahit <b><i><u>almost two weeks to go pa bago ang bertdey ko</u></i></b>. (emphasis)<br />
<br />
salamat sa mga nagtetext, tumatawag, nag-i-email, nagmemessage, nagcocomment, nagti-tweet, nagtetelegrama, nagpe-page, at nagpapadala ng mga kuwagong may nakataling parchment paper sa paa para mangumusta, mag-inquire, at makipagkwentuhan.<br />
<br />
salamat. showbiz na kung showbiz, pero kung hindi dahil sa inyo, wala si BoyShiatsu. salamat sa anim na taon. di ko alam kung hanggang kailan pa, pero ayoko na munang isipin yun. basta tuloy-tuloy lang to kung saan man tayo abutin. sa ngayon, at para sa nakalipas na anim na taon, isang malaking salamat.<br />
<br />
ay... dapat pala malaki...<br />
<br />
<span style="font-size: x-large;"><b><i><u>SALAMAT!!!</u></i></b></span><br />
<span style="font-size: x-large;"><b><i><u><br /></u></i></b></span>
(bold, italics, and underlined ulit for emphasis, parang bertdey lang, hehehe...)<br />
<br />
grabe, anim na taon na agad. ibang klase talaga ang panahon no, parang career lang ni Pastillas Girl... ang bilis lumipas! hahaha! anyway, dahil sinimulan ko sa isang tula, tatapusin ko rin sa isang tula. consistency, ika nga.<br />
<br />
sa bawat kwentuhan, luha, at halakhak<br />
sa inyong lahat, isang malaking pasasalamat<br />
anim na salita sa isang pangungusap<br />
kagaya sa unang tula ang format<br />
teka, nauubusan na ako ng salita<br />
ummm... ahhh... yeah... ooohhh... wehh... PAK!!!<br />
<br />
<br />
hahaha... o s'ya, hanggang sa susunod na kwentuhan. manonood na ako ng tv, Spogify na.<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
<i>EDIT: matapos kong i-check ang kauna-unahang entry ko, nalaman kong hindi pala November 27 bagkus ay November 20 pala ang date ng introduction ko, at November 21 naman ang pinaka-unang kwento... eh ano naman? wapakels! basta ang mahalaga, anim na taon na. and <b><u>almost two weeks to go pa bago ang bertdey ko</u></b>. (huling reminder lang, baka magkalimutan)</i>Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-83300704741515036522015-10-17T16:59:00.000+08:002015-10-17T17:05:27.668+08:00Now I Get Itnow i get it.<br />
<br />
because relationships are not always fun and joyful. sometimes, you will be caught off guard and things suddenly go out of hand that you cannot afford to smile anymore not because you don't want to but because you must not. there are times that both of you have to pause, step back, look at the bigger picture, and analyze the whole situation. because sometimes, you have to be a few steps away from each other to be closer together. and on that moment, when you are looking at your relationship at a different angle, minus the glitter and gold, minus the cheesy music and funny faces, minus the flying butterflies and colorful rainbows, you might be surprised with what's left. sometimes, even if things look pretty and ideal on the outside, there might be a big mess lying underneath the surface, weakening the core like a termite slowly eating the insides of a wooden foundation.<br />
<br />
and that's where the ugly part starts. you both start blurting out questions, shouting at one another or whispering to yourselves. fingers are pointed and harsh words (and sometimes, random things like ash trays or mobile phones) are thrown in the air, yet you try to dodge them as you wash you hands clean. the blame game begins. the tension ignites a spark. emotions start to fire up. and it goes on and on and on until you both stop, exhausted and hurt, when you realize that you don't even know what you're fighting about or, worse, what you're fighting for.<br />
<br />
silence follows. long and loud silence. dragging. deafening. disturbing. tiring. you both blankly look at different directions, breathing heavily and uncomfortably, as you start questioning and doubting everything and nothing about you, him, and you and him. and then you ask yourself... i love him, but is this still worth it?<br />
<br />
now i get it.<br />
<br />
because love is an emotion. it makes you smile from ear to ear, float in the air, or pee in your pants. yet it also makes you cry under the rain, scream like a warrior, or shiver like a little girl who sees a ghost. it tickles you. it entices you. it teases you. it scares you. it's an exciting and thrilling roller coaster of feelings. and when you feel that you love someone, then you go on a relationship. because a relationship is about love. and love is an emotion.<br />
<br />
people say that a good relationship is all about that feeling of happiness, contentment, and completeness. and if that feeling is gone, it's the end of the line. if you feel unhappy, un-contented, and incomplete, it's time to leave and let go. or is it? there are times that you would just like to wave the white flag and give up. it may be hard, it will be hard, but it must be done. when things seem to already fall apart, it might be best, it will be best, to walk away and part ways. it's for the better, they say, for both of you. but then, just the simple thought of losing him...i just can't. and i won't. because i can't. because i love him.<br />
<br />
now i get it.<br />
<br />
because love is a decision. it is a commitment filled with tasks that you need to accomplish. it trains you to do a lot of things that you never thought you can do. it makes you think of situations, analyze pros and cons, and come up with feasible solutions. it pushes you out of your comfort zone until you're already comfortable with it. it puts you to a never-ending cycle of assessment, adjustments, and applications. it is like a job contract, bound with terms and conditions, that requires you to be effective, efficient, alert, and reliable yet not boring and insensitive. it prides you with achievements, yet it crushes your pride when you do something wrong. and when you think you have everything under control, it challenges you further more. and then you improve and you grow. and it all starts and ends when you decide to go on a relationship with someone. because a relationship is about love. and love is a decision.<br />
<br />
admitting that there is something wrong in a relationship is never easy. once agreed , you then start to identify what these mistakes are. and the worse part is accepting that you did these mistakes, whether you intended it or not. it's like a bitter pill that you need to swallow. it may be hard, it will be hard, but it must be done. and then you strategize, plan your course of action, and hope that things will be better. maybe that's the reason why people use the term "make it work" when talking about relationships... it does feel like one. sometimes you may just want to quit. but then, just the simple thought of losing him...i just can't. and i won't. because i can't. because i love him.<br />
<br />
now i get it.<br />
<br />
because a relationship is about love. and love is an emotion. and love is a decision. they are always together. when you feel that the excitement is gone, you decide on what to do. and once a decision is made, things start to get exciting.Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-35751705205284662782015-10-06T20:48:00.002+08:002015-10-06T20:48:53.262+08:00And Yet/So, Here I Am Again<i>and yet, here i am again.</i><br />
<i>just when i have promised to myself that it's not gonna go this way anymore.</i><br />
<i>and yet, here i am again.</i><br />
<i>after all the efforts done and adjustments made to keep things the way i want it to be.</i><br />
<i>and yet, here i am again.</i><br />
<i><br /></i>
<i>picking up the pieces scattered on the floor</i><br />
<i>cleaning the awful mess that i never saw coming</i><br />
<i>disappointingly talking to myself</i><br />
<i>going in circles and wondering</i><br />
<i><br /></i>
<i>what have i done?</i><br />
<i>where did things go wrong?</i><br />
<i>when will i ever manage?</i><br />
<i><br /></i>
<i>and yet, here i am again.</i><br />
<i>left with many choices and no choice</i><br />
<i><br /></i>
<i>oh well, i better start moving...</i><br />
<i><br /></i>
<i><br /></i>
<i><br /></i>
yan ang tumatakbo sa utak ko habang nakatingin sa paligid ng kwarto naming sobrang kalat. paulit-ulit na lang kasi eh. lilinisin, aayusin, ire-rearrange ang mga gamit, lalagyan ng kung anu-anong design ang pader, mag-se-set ng mga rules like "dito ang sabitan ng susi," "bawal magyosi sa computer table," at "ilagay sa ilalim ng kama ang sapatos pagkatapos hubarin". pagkatapos ng dibdibang pag-o-overhaul ng kwarto, bibili ng sisig at calamares at papartneran ito ng super lamig na softdrinks or juice para sa pananghalian. liligpitin ang pinagkainan, hihiga sa kama, at tititigan lang ang resulta ng buong umaga naming pagpapagod. mapapangiti dahil ang lakas na naman maka-page ng good housekeeping magazine ang kwarto, hanggang sa makatulog. pero magugulat na lang kami na pagkalipas ng ilang araw ay mukha na namang binagyo at dinaanan ng ipu-ipo ang love nest namin. alam mo yung tipong hindi man lang gradual. yung biglaan lang talaga. ganun. ayun.<br />
<br />
naka-repeat mode. paulit-ulit. same old same old just like a never-ending merry-go-round. sabi nga ng Sugababes. round round baby round round. sabi naman ni Sarah Geronimo, ikot-ikot lang, ikot-ikot-ikot lang. tapos sabi ng Sheppard, say Geronimo, say Geronimo! but, nope, i'm not complaining. ang saya nga eh! ramdam na ramdam ko yung pagiging domesticated ko. daster at hair rollers na lang ang kulang, nanay na nanay na ang peg ko. and, surprisingly, i'm loving it! hahaha!<br />
<br />
matagal-tagal na rin kaming live-in (wheeee!!! kinikilig ako everytime i say this word, hee hee!) ni Jack Frost. sa loob ng matagal-tagal na panahon na yun, ang daming nangyaring changes and developments sa sarili ko. yung inaakala kong ako na kilala ko, hindi pa pala. yung mga bagay na akala ko eh hindi ko kayang gawin, magagawa ko pala. mula sa pagiging gimikero, naging home bud ako. marunong pala akong mag-budget ng pera at oras. kaya ko palang magsalansan at mag-ayos ng damit sa cabinet depende sa kung ito ay pambahay, panlabas, o pangtrabaho, at depende pa yan kung madalas ba gamitin o hindi. pero hanggang ngayon, hindi pa rin ako marunong magluto! darating din tayo d'yan. para saan pa't sobrang tinutukan at sinubaybayan ko ang Mastercher Australia kung di ko rin magagamit yung mga napanood ko diba? badtrip nga lang, talo si Reynold. ang pogi pa naman n'ya, hehehe...<br />
<br />
pero di maiiwasan na sa kabila ng pagmamature kong ito (kung yun nga ang tamang word for that) ay may mga bagay-bagay rin akong namimiss. yung mga bagay na tipong pang Xerex Xaviera. may mga pagkakataon na iniisip ko na sana, pwede ko pa ulit gawin yung *insert an activity here* at tsaka yung *insert another activity here*. pero agad-agad ko ring mare-realize na hindi na pwede.<br />
<br />
una, masyado na (yata) akong matanda para sa mga ganoong kalokohan. eto, honestly, hindi ko matanggap. ang sakit kaya sa pakiramdam kapag may kinakausap kang mas bata sa'yo, tapos kapag nagsimula ka nang magdadaldal ng tungkol sa family computer, pacman, super mario, piko, syato, tumbang preso, monkey monkey annabelle, ghost fighter, julio at julia, fushigi yuugi, sarah ang munting prinsesa, cedie, ang tv, sang linggo na po sila, 101.9 radio romance, campus radio 97.1 wlsfm, joe d mango, macarena, lick it, choo choo train, at ang hindi malilimutang magandang samahan ng cassette tape at mongol (kung gets mo to, astig ka!). isama na rin natin si Xerex Xaviera. basta yung kapag nagsimula ka nang magkwento ng pop culture, mapapatitig lang sila sayo at magtatanong... "ha? ano yan?" syet! ang sakit!<br />
<br />
and pangalawa, syempre, is committed na rin ako. ang pangit nga naman kung magbubuhay binata at pakawala pa rin ako kahit na may ka-live-in na ako (wheeee!! kilig ulit!). ano na lang ang sasabihin ng mga tao diba? baka magulat na lang ako na bigla akong ipadakip isang araw, kaladkarin paakyat sa isang bundok, punitan ng damit, itali sa puno, at batuhin ng bato ng mga tao, mostly Republicans (hehehe...), habang sumisigaw ng "imoral ka, imoral ka!" hindi ko matatanggap yun. hindi ko matatanggap na pupunitin nila ang damit ko, ang hirap kaya plantsahin nun. wala naman akong issue na tawagin akong imoral. maliit na bagay.<br />
<br />
kaya alam ko sa sarili ko na kahit gusto ko man gawin ulit ang mga bagay bagay na bad at bawal, hindi na rin pwede. tanggap ko yun, gusto ko yun actually. at kasama na dito ang pagiging masahista.<br />
<br />
pero...<br />
<br />
isang araw habang kumakain kami ni Jack Frost ng champorado (peborits namin to eh, yung nabibiling ready mix na, lalagyan mo lang ng tubig at asukal papakuluan mo na lang, presto! makes up to 5 bowls pa!) eh may nabanggit lang siya bigla.<br />
<br />
JF: kailan last blog entry mo?<br />
BS: um... february? bakit?<br />
JF: bakit di ka magsulat ulit?<br />
BS: hmmm... wala lang. tinatamad ako.<br />
JF: magsulat ka. alam mo namang i'm your number one fan.<br />
BS: ashushuss...<br />
JF: oo nga. magsulat ka.<br />
BS: sige na nga. mag-client, pwede ulit?<br />
JF: bakit, kailan ba kita pinigilan?<br />
<br />
napaka-supportive na asawa diba? hahahaha! and so, here i am again, blogging and writing. as for accepting clients... hmmm... mapag-uusapan yan! hahahaha!Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-75807130893735132292015-02-03T03:35:00.000+08:002015-02-03T03:35:05.775+08:00The Psychosa text pa lang, halata nang matalino si Sir Denny. tunog edukado. tunog diploma. buti na lang nasabayan ko (matalino rin kaya ako, wala nga lang diploma, hehehe...). at di lang sya basta matalino, may pagka-businessman pa yata. he knows what he wants.<br />
<br />
SD: magkano service?<br />
BS: *insert price here* po<br />
SD: anong included?<br />
BS: *insert service template here*<br />
SD: sure yun?<br />
BS: opo.<br />
SD: i wanna edge you. do you know that?<br />
<br />
patay tayo dyan! hinding-hindi ko nagustuhan ang idea ng edging kasi (1) hindi ko talaga kaya yun, and (2) lugi sa business.<br />
<br />
teka, sa mga hindi nakakaalam kung ano ang edging, eto yung lalaruin ka ng lalaruin tapos kapag malapit na malapit ka nang labasan, biglang titigil saglit. tapos paulit-ulit lang hanggang sa hindi mo na talaga kayanin.<br />
<br />
ayoko nun. masakit sa puson. tsaka, ibig sabihin mahabang time for extra. eh kaso may offer si Sir Denny.<br />
<br />
BS: edging? naku! i haven't tried that and i don't think i can.<br />
SD: bakit? mabilis ka labasan?<br />
BS: di naman. masakit lang sa puson yun, feeling ko. ang hirap kayang magpigil.<br />
SD: dagdagan ko bayad sayo. additional 500 for every 30 minutes.<br />
<br />
enticing ang offer. magaling ang businessman. kaso, ayoko naman sumugal at mag-false promise tapos di ko madedeliver. pero, wala namang mawawala. so sige na.<br />
<br />
BS: ok po. pero, basta sir, di ko pa talaga sya nasusubukan, so di ko po talaga alam kung makakaya ko.<br />
SD: basta yun yung deal. after the massage, additional 500 for every 30 minutes na tatagal ka.<br />
BS: ok po.<br />
<br />
the date was set, he gave his address, and dumating na ang araw ng appointment. pagdating ko sa gate ng bahay ni Sir Denny, medyo hindi pleasant ang naging welcome nya sa akin.<br />
<br />
SD: you look very stressed.<br />
BS: medyo nahirapan lang sa byahe.<br />
SD: and you look thinner.<br />
BS: yup, i lost weight.<br />
SD: naligo ka na ba?<br />
BS: opo. pero i can shower naman ulit.<br />
<br />
aba, at pinapaandaran talaga ako nito ha. mukha nga syang edukado, pero so far, yung treatment nya sa akin, parang walang pinag-aralan. dapat yata kasi may gmrc pa rin kahit college para di nakakalimutan ng mga estudyante ang kagandahang asal. pero, kahit hindi maganda ang tono ng panimula namin, buntong-hininga na lang ako. habang paakyat kami sa kwarto nya, bigla syang nag-impose ng rule. no cellphones. walang problema sa akin yun. pero mas nawindang na ako pagdating namin sa kwarto nya.<br />
<br />
SD: can you empty your bag?<br />
BS: po?<br />
SD: empty your bag. i wanna make sure that there are no weapons or such.<br />
BS: um... okay.<br />
<br />
inilabas ko ang laman ng bag ko na kakaunti lang naman... wallet, coin purse, cellphone, baby oil, toothbrush, bimpo, and susi ng bahay na nakalagay sa isang key-shaped keychain.<br />
<br />
BS: there! safe po! nothing harmful. *dinadaan ko na lang sa biro, pero napipikon na ako*<br />
SD: well, yung keychain mo. with the right force, you can stab it in my chest and kill me.<br />
BS: sir naman, di ko naman gagawin yun.<br />
SD: ok. place your bag sa may door na lang.<br />
BS: ok<br />
<br />
habang naglalakad ako papunta sa pinto, nag-start ng conversation topic si Sir Denny na medyo favorable at light sa akin.<br />
<br />
SD: i've read some of your entries. nice blog ha.<br />
BS: salamat po.<br />
SD: yung sinabi mo sa isang entry mo na youngest client mo, ilang taon nga?<br />
BS: 17 po.<br />
SD: when was this?<br />
BS: um, a few years ago. why?<br />
SD: that can actually fall as rape. and rape is not a crime against a person. it's a crime against the republic.<br />
BS: i'm sorry?<br />
SD: meaning, hindi lang yung taong ni-rape ang pwedeng magsampa ng kaso. anyone who has knowledge to the crime can file a case against you.<br />
BS: um...<br />
SD: so, if i want, i can actually arrest you now, call the police, and have you jailed.<br />
BS: oh! hahahaha!<br />
SD: seriously.<br />
<br />
sa puntong yun, di ko na alam kung ano ang dapat kong reaksyon at kung anong dapat kong gawin. here i am stuck in the room of a person who mocked me, prevented me from using my phone, accused me of possibly stabbing him, and is now threatening to have me jailed. tangina! anong nangyayari? anong topak nitong mamang ito?<br />
<br />
napansin yata ni Sir Denny na hindi na ako komportable kaya binasag nya ang mood.<br />
<br />
SD: anyway, how do we start?<br />
BS: ah, eh... massage po muna tapos extra na. mag-shower lang po ako.<br />
SD: di na. ok na yan. so pano?<br />
<br />
pinapwesto ko si Sir Denny at sinimulan ang masahe when i noticed something... his phone is right beside us. hindi sana ako maba-bother kung hindi sya text ng text, making me a lot more nervous. tapos, he made a phone call pa and spoke to someone in chinese. di ko na alam ang nangyayari pero pinipilit ko na lang na wag pansinin. sa kalagitnaan ng masahe, nagtanong sya.<br />
<br />
SD: i noticed that you blog in tagalog, but it seems that you're fluent in english. what do you use to converse to people?<br />
BS: tagalog.<br />
SD: ahhh... mas ninanais mo palang makipagtalastasan sa wikang tagalog. ngunit hindi ka ba nahihirapan?<br />
BS: syempre hindi naman ganyang tagalog.<br />
SD: sabi mo tagalog? ano ba talaga?<br />
BS: conversational tagalog. taglish<br />
SD: so not tagalog?<br />
BS: taglish. magkahalong tagalog at english. kung anong comfortable, yun.<br />
SD: um... okay... whatever.<br />
<br />
talagang nababadtrip na ako sa nangyayari. kung di lang maganda yung offer nya na additional 500 for every 30 minutes after the massage, talagang mamadaliin ko na to. pagkatapos ng masahe, nakita kong libog na si Sir Denny, pero dinahan-dahan ko ang extra. as slow as possible. enjoy na enjoy naman ang mokong. hanggang sa sumabog na sya. time check... 45 minutes! ayus! may 500 nang additional.<br />
<br />
SD: wow! that was good.<br />
BS: hehehe...<br />
SD: okay, pwesto ka dun sa may chair sa may computer. i'll get my timer so we can start timing you for the edging.<br />
<br />
TEKA TEKA TEKA!!! akala ko ba 500 per 30 minutes AFTER THE MASSAGE? anong kalokohan to? pero, hindi na ako nagreklamo. baka kung ano pang gawin sakin nito. umupo na lang ako sa itinuro nyang upuan. at, hindi nagbibiro si Sir Denny. meron nga syang timer!<br />
<br />
SD: ayan. start na tayo ha.<br />
BS: ok.<br />
<br />
sinimulan ni Sir Denny na laruin si junjun ko. pero hindi ko talaga alam kung anong bang trip sa buhay nitong loko-lokong to. habang nilalaro ang putotoy ko, bigla syang nagtanong.<br />
<br />
SD: so, do you like watching telenovelas?<br />
<br />
WHAT?!?! SERIOUSLY?!?! TATANUNGIN MO AKO TUNGKOL SA TELENOVELA HABANG NAGPAPATIGAS AKO?!?! pero kaysa magalit, i simply said "no" na lang and continued with my business (tumigil na kasi sya sa pag-play, he's just watching me.)<br />
<br />
and that was just the beginning! from time to time, he will call someone on the phone, then he will ask me random questions like "nakapag-travel ka na ba outside the country?" or "who's your favorite actor?" and even "what did you have for dinner?"... ALL WHILE I WAS TRYING TO MAKE MYSELF HARD!<br />
<br />
putangina! hindi na nga sya tumutulong, nambabasag pa sya. okay, siguro fault ko rin na hindi ko mapatigas in a snap ang junjun ko. hindi kasi ako teenager na madampian lang ng kamay, matigas na agad. and, come on, seriously... WHY ALL THESE QUESTIONS AT THIS TIME?!?!<br />
<br />
alam ko sa sarili ko na wala na ako sa mood, na mahihirapan na talaga akong tumigas.but i'm still trying. tumingin si Sir Denny sa timer.<br />
<br />
SD: oh, lagpas 30 minutes na ha. akala ko ba di mo kaya?<br />
BS: ah...<br />
SD: sa bagay, eh ni hindi ka nga tumitigas eh. how will i even edge you.<br />
BS: saglit lang, i'm gonna get there na *trying to redeem myself*<br />
SD: no, hindi na titigas yan<br />
BS: kaya yan<br />
SD: hindi na. lambot kaya oh.<br />
BS: wait ka lang.<br />
SD: hindi na titigas yan. wala nang pag-asa. useless.<br />
<br />
at that moment, medyo nag-snap na ako.<br />
<br />
BS: ok, if you say so. then what?<br />
SD: anong what?<br />
BS: anong gusto mong gawin ko?<br />
SD: ewan ko sayo. how will i edge you, you're not even hard.<br />
BS: kaya nga nagpapatigas diba?<br />
SD: hindi na nga titigas yan.<br />
BS: ok, then what? stop na?<br />
SD: haaaayyy... waste of time.<br />
<br />
that's it. i took it as a sign na to end this bullshit. nagbihis na ako at nagprepare when i noticed na nakatitig lang sya sa akin.<br />
<br />
BS: bakit po?<br />
SD: you're pretty tall.<br />
BS: ah, hehehe...<br />
SD: pero i think i can pin you down.<br />
BS: whoah!<br />
<br />
kinuha ko na agad yung bag ko at sa pinto na naghintay habang nagbibihis sya, constantly checking on me.<br />
<br />
SD: no phones.<br />
BS: yup.<br />
<br />
after magbihis, iniabot nya sa akin ang bayad (hindi ko na binilang, basta ko na lang ibinulsa). ipinakita kong medyo nagmamadali ako dahil gusto ko na talagang makalabas sa lugar na yun.<br />
<br />
SD: o, bakit parang nagmamadai ka?<br />
BS: medyo late na rin kasi. may appointment pa ako bukas.<br />
SD: ahhh...<br />
<br />
i offered a handshake and agad na lumabas ng gate, naglakad ng mabilis palayo, at hindi na nagtangkang lumingon. basta ang alam ko, sobrang kabado ako dahil baka sinusundan na pala ako ng psycho na yun na may bitbit na itak or baril.<br />
<br />
nasobrahan yata sa aral si Si Denny, nagkasaltik na. mabuti na lang palang sakto lang ako sa aral, at least marunong akong makipag-ugnayan ng maayos sa mga tao.Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-86050188824628405652014-12-05T19:25:00.001+08:002014-12-05T19:53:54.359+08:00Rite of Passage: Discovering Puberty and Defining Adolescencenagkaroon ako ng pagkakataon na makapanood ng isang magandang palabas last week: Tangahalang Ateneo's "Rite of Passage: Sa Pagtubu Kang Tahud." hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin nung phrase sa title, at hindi ko alam kung tungkol saan ang palabas. pero dahil libre, pumunta kami ni Jack Frost (hehehe...). at tsaka matagal na rin since the last time na nakapanood ako ng isang theater play. buti na lang kinapalan ko ang mukha ko...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBWSISxV1rX0nZChUJJHR4_gT2iCT95fkJ9LDiEw6HuKbgAT-k1xFGQhHbUkGSx3iRMddjVZXsrvsqaSsnEC40Aod7yRVrCOLGFtD5v1dZR9GEulvUiNbAR2sAMxdyhN-HJQse0uE5kqs/s1600/rite+of+passage.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBWSISxV1rX0nZChUJJHR4_gT2iCT95fkJ9LDiEw6HuKbgAT-k1xFGQhHbUkGSx3iRMddjVZXsrvsqaSsnEC40Aod7yRVrCOLGFtD5v1dZR9GEulvUiNbAR2sAMxdyhN-HJQse0uE5kqs/s1600/rite+of+passage.jpg" height="320" width="207" /></a></div>
<br />
<br />
pagpasok namin sa mini-theater, hindi entablado ang sumalubong sa amin kundi interior ng isang bahay probinsya... yung gawa sa kawayan yung sahig, with silong. may lamesang kainan na may thermos at radyo katabi ng lalagyan ng kape at asukal, at may lababong walang gripo pero may katabing tapayan na lalagyan ng tubig... at may mga manok pa! now this is interesting, pero wala pa rin akong ideya kung tungkol saan ang palabas.<br />
<br />
namatay ang ilaw bilang hudyat ng simula, at sa muling pagbukas nito ay sumalubong ang isang tulian session, probinsya-style! mga binatilyong naka-palda at nag-tutulakan, mga dahon ng bayabas, upuang kahoy na may itak, at mga kalalakihang naka-katipunero outfit (sorry, i can't find the right word to describe it!) na nang-aasar at nangangantiyaw... at may mga manok pa! now i get it... rite of passage... probinsya... tuli... sabungero...<br />
<br />
pero saglit lang ang "tulian" scene, at agad na nag-shift sa loob ng bahay kung saan may isang medyo binatang lalaki na nakatago sa ilalim ng kumot at "naglalaro." maya-maya pa, lumabas mula sa kwarto ang isang may katandaang babae. at sa mismong simula ng pagsasalita nya, pakiramdam ko talaga eh nag-transport ako mula sa ateneo papunta sa isang probinsya kung saan ang mga nakikita at naririnig ko ay automatic na nata-translate sa english with a probinsyano accent. ganun ang ginawang atake sa script. english with an accent na may panaka-nakang local dialect na hindi ko alam. kung ang goal ng director ay talagang dalhin kami sa realidad... at may mga manok pa... it paid off!<br />
<br />
pero nalito na naman ako, at yung inaakala kong na-gets ko na na synopsis ng istorya at naglahong parang bula ng mga labada ng mga naglalabang nanay sa tabing-batis. kaya tumigil na lang ako sa pag-iisip at sumabay na lang sa daloy ng batis ng palabas hanggang sa dulo.<br />
<br />
umikot ang kwento kay Isoy (yung medyo binatang nasa ilalim ng kumot) at sa araw-araw nya'ng pamumuhay kasama si Tiyay Susing (yung matandang babae). pero hindi tulad ng mga binatang probinsya na abala sa pagka-cutting classes, basketball, sabong, at panliligaw, si Isoy ay abala sa pagsasaing, paglilinis ng bahay, pagluluto, at pag-aalaga ng manok sa silong... hindi dahil sa ito ang gusto n'ya, kundi dahil ito ang ginagawang trato sa kanya ni Tiyay Susing. at bilang isang teenager, sinimulang kuwestiyunin ni Isoy ang kanyang sarili, ang kanyang kasalukuyan, at ang kanyang hinaharap. dito pumapasok ang ikatlong pangunahing karakter, si Tiyoy Berting. bilang kapwa lalaki, naiintindihan ni Tiyoy Berting ang pinagdadaanan ni Isoy... or naiintindihan n'ya nga bang talaga? sa mundong napapaligiran ng kawayan, lumang tunog ng radyo, katahimikan, lumang pamahiin, kawalan ng pag-asa, at may mga manok pa, paano nga ba haharapin ni Isoy ang kanyang kasalukuyang kalagayan para tuklasin ang posibleng magandang kinabukasan na naghihintay sa kanya?<br />
<br />
puberty. ang panahon na unti-unti tayong tumatalikod sa pagiging bata upang harapin ang adulthood. ang panahon na puno tayo ng pangarap at panaginip pero tila wala tayong magawa dahil nakatali tayo (i hope not literally!) ang panahon na marami tayong gustong malaman pero hindi natin alam kung kanino at paano natin ito itatanong. ang panahon na nalilito tayo dahil may mga bagay tayong dapat hindi na natin ginagawa dahil matanda na tayo pero may mga bagay na hindi nating pwedeng gawin dahil bata pa tayo. ano ba talaga, bata pa o matanda na? we have all been to this awkward stage... and Rite of Passage gladly (??) brought us back to that time and the memories that we'd rather forget: paninilip sa banyo ng kapitbahay. mga pinunit na pages ng magazine, mga ninja moves sa pagbababa at pagtataas ng shorts... titigil na ako, natatawa na akong sobra sa mga naaalala kong flashbacks! pero higit sa lahat, itinanong sa akin ng palabas ang isang tanong... naiintindihan ba talaga natin ang takbo ng utak ng kabataan?<br />
<br />
adolescence is complicated in its own form, at bilang isang kabataang puno ng tanong sa mundong ayaw magbigay ng paliwanag, katulad ni Isoy, the complexity just multiplies exponentially. bilang mga taong nakalagpas na sa stage na yun, natural lang na ang mga nakatatanda ang tanungin nila. pero dahil iba ang teenage years noon sa teenage years ngayon, appropriate pa ba ang mga payong matatanggap nila? at kadalasan pa, the conversations end in a "just don't do this because i told you so" which is never helpful for a volatile teenage mind. haaayyy... buti na lang tapos na ako sa adolesence... or am i? when does adolescence really end nga ba? what makes a person say na graduate na s'ya dun? what if we are already adults based on age and society standards, but our minds are still thirsty for answers to questions that we are either too shy to ask or too mundane to worry about, just like Tiyay Susing and Tiyoy Berting? sa panahon ng teknolohiya, modernisasyon, at pag-asenso, masasabi mo bang ang patuloy na pagiging adolescent ng isang tao ay maituturing na stepback? one thing's for sure though, we are not what DOH claims us to be... Gaga Girls and Bobo Boys!<br />
<br />
what? hindi mo alam yung GaBo?! eto o, watch (at your own risk! hahahaha!)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/bRiOASRmZFo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
i wonder kung gawing probinsya ang setting ng video, na instead na cheerleaders eh mga dalagang naka-saya at mga lalaking naka-kamisichino ang sumasayaw. at sasayaw sila sa kawayan-ala-tinikling or sa bangko instead of lifts and pyramids. at hindi sa gym ang location... sa bukid, with heaps of palay and a few coconut trees... at may mga manok pa! para swak na swak dun sa message nung kanta... makaluma! hehehe...</div>
<br />
* * * * *<br />
<br />
for details on how you can catch Rite of Passage, check <a href="https://www.facebook.com/tanghalangateneo" target="_blank">Tanghalang Ateneo's Facebook Page</a>.Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-55840357957991404462014-11-27T19:35:00.002+08:002014-11-27T20:14:48.549+08:00Ten Percent Golden Anniversaryuna sa lahat, ikinararangal kong sabihin na limang taong gulang na ang BoyShiatsu! yehey!!<br />
<br />
*insert confetti, balloons, and other party supplies here. isama na rin ang drum and lyre band ng kung ano mang public elementary school. at ang tarpaulin, wag kalimutan!*<br />
<br />
limang taon na pala akong nagkukwento ng kung anu-anong karanasan ko bilang isang pokpok, limang taon ng pagkiliti sa imahinasyon at kaisipan, pagkurot sa puso at emosyon, pag-alog sa utak at kuro-kuro, at pagpigil ng ihi at libog ng mga mambabasa kong hindi ko maintindihan kung bakit binabasa pa rin nila ang blog ko kahit wala naman talagang kakwenta-kwenta ang mga pinagsasasabi ko at ni hindi man lang ako maimbita sa mga blog conferences at hindi pa rin napaparangalan bilang "one of the best blogs in the metro" na syang katunayan na kung ihahambing ako sa linya nina Professional Heckler, Manila Gay Guy, Corporate Closet, The McVie Show, o Fashion Pulis ay isa lang akong sabaw na gawa sa pinakuluang beef cubes habang sila naman ay special beef wanton mami na kumpleto sa rekados at gulay na nabanggit sa kantang bahay kubo at may kasama pang siopao asado.<br />
<br />
gusto mong patunay na sabaw ako? ni hindi ako marunong gumamit ng tuldok. yup, tuldok. period. the indication of the end of a sentence. yung last paragraph ko, isang sentence lang yan. isa lang ang period. so isang thought lang dapat yan (unless it's a compound sentence, thus a colon or a semi-colon must have been used). technically, kung babasahin, dapat one breath lang, with minor pauses on commas. sige, basahin mo ulit yung last paragraph in one breath. and allow me to be the first to extend my condolences to your family. haha! kaya wag mo na lang subukin. kakaunti na lang kayong readers ko, mababawasan pa! hehehe...<br />
<br />
teka, liwanagin ko lang ha. una sa lahat, malaki ang respeto ko sa mga bloggers na nabanggit ko sa sentence-slash-paragraph ko kanina. saludo ako sa kanila, at pinaninindigan kong maituturing talaga silang mga special beef wanton mami na kumpleto sa rekados at gulay na nabanggit sa kantang bahay kubo at may kasama pang siopao asado. ayun. pakiramdam ko lang ay kailangan kong linawin yun, baka ma-misinterpret eh.<br />
<br />
pangalawa... visitor count? site hits? aysus! hindi naman mahalaga sa akin kung marami ang nagbabasa ng mga isinusulat ko eh (wag lang naman bokya, ang saklap na nun!). ang importante sa akin ay makapagkwento, kwento-kwento lang ng kung anu-ano, pero sa pagtatapos ng kwentuhan ay dapat may naiwan akong impact. maganda man o pangit, malakas man o mahina, makabuluhan man o hindi, basta may impact. may tatak. may bitbit ang tagabasa pagkatapos. ilang minutong tawanan o ilang patak ng luha. tuwa, lungkot, awa, pagkainis, takot, o kahit galit. basta may impact. pag alam kong nagagawa ko yun, masaya na ako. dahil kahit sabaw lang ako na gawa sa pinakuluang beef cubes kumpara sa ibang bloggers, alam ko sa sarili ko na bawat entry na isinusulat ko ay pinagsisikapan kong lagyan ng laman. hindi man kasing-rami ng gulay sa bahay kubo, pero at least may nangunguya ka pa rin habang humihigop. may naiiwan pang tinga paminsan-minsan pag sinuswerte. ikaw na lang ang mag-abono para sa siopao, hehe...<br />
<br />
pero seryoso, bilang isang blogger, ang gusto ko lang ay makapagbahagi ng sarili ko sa pamamagitan ng pagkukwento. masarap para sa akin ang mai-share ko kung ano nga ba ang kulay at hitsura ng mundo para sa mga katulad kong pa-arkila kasi alam kong hindi lahat ng tao ay nakikita ito sa kung paano ko ito nakikita, na s'yang kadalasang ugat ng mga maling pagkakakilala, opinyon, at panghuhusga sa mga katulad ko. stigma and prejudice, iyan ang sinusubukan kong basagin at burahin sa bawat kwentong isinusulat ko. ngayon, kung di man sya mabasag dahil sa mga mas malalalim na dahilan gaya ng pagkakaiba ng kultura o tradisyon na nakalakihan, pagkakaiba ng relihiyon o pananaw sa pulitika, pagkakaiba ng basehan ng katotohanan ayon sa mga pansariling karanasan, o pagkakaiba ng mobile network provider (syet, useless ang unli!), okay lang yun. kasi paniguruhan, nagkaroon pa rin naman siguro ng palitan ng opinyon at pananaw. kahit papaano, may napulot ka pa rin na pwede mong bitbitin at may iuuwi ka pa ring tinga na pwede mong paglaruan habang nasa byahe ka pauwi (maliban na lang kung maarte ka at hindi ka namumulot ng mga bagay-bagay. o sya, ikaw na ang anak alta sosyodad! hehe...). ayan, ayan ang talagang nakakapagpasaya sa akin, at sa bawat pagkakataon na na-a-achieve ko yun, tumataas ang respeto ko sa sarili ko bilang isang manunulat at bilang isang tao.<br />
<br />
TEKA MUNA!!! ANONG NANGYAYARI?!?! ANO TO, RECOLLECTION?!?! PA-DEEP MASYADO ANG PEG!!! hinga muna... relax... inhale, outhale, inhale, outhale... tapos sun salutation, then downward facing dog, then warrior stance one and two... tapos tagay ng isang shot ng absinthe... ayaaannn... so, good vibes na ulit? good... proceed!<br />
<br />
kung makapag-inarte naman ako, akala mo naman eh talagang life-changing ang mga kwento ko. at akala mo kung sinong regular magsulat, hahaha! ewan ko ba, iba talaga ang lakas ang kapangyarihan ng katamaran eh, ang hirap labanan. kung sino man ang nagsabing ang pinakamahirap kalabanin sa buhay ay antok... malamang masipag yun. hehehe...<br />
<br />
pero eto, usapang maayos na. ngayong umabot na ng limang taon ang blog ko, kesehodang sunod-sunod ang post ko or madalang pa sa pagbisita ng Santo Papa sa bansa natin, achievement ko nang maituturing to. at bukod sa pagiging achievement, inspirasyon na rin to sa akin para huwag magsawa (at huwag tamarin!) sa pagkukwento. five years dude. isipin mo, forty five years na lang, golden anniversary na! nakaka-ten percent na ako! yehey!!!<br />
<br />
*insert confetti, balloons, and other party supplies here again. kahit wag nyo na patugtugin ulit yung drum and lyre, pakainin nyo na lang, malamang gutom na yun. pakilabas na lang yung cdr-king na speaker, sakto kakadownload ko lang ng mga Martin Garrix tracks*<br />
<br />
at bilang pagdiriwang ng ikalimang taong anibersaryo ng BoyShiatsu... ayan, bagong look! groovy orange since paborito kong kulay yan, para bagong source of energy! panimula yan sa mga susunod pang taon ng kwentuhan at kulitan habang kumakain ng special beef wanton mami with all the etceteras. and pramis, mas magiging madalas na ang pagkukwento ko ngayon. oo, alam ko ilang beses ko na prinamis yun, basta this time, pramis na pramis na talaga, cross my heart, hope to die, save, super save, do not erase, lock, double lock! kaso, eto lang, di ko pa afford magbayad ng webmaster para pagandahin ang blog, kaya palit palit na lang muna ng color scheme and some layout stuff. kahit nga pamalit sa telepono kong handa nang mag-rest in peace, wala eh. pauso naman kasi yung phone ko, mag "self-install" ba naman ng "cobweb wallpaper" (aka: nabasag ang internal lcd, see photo below). kawawa naman ako, magbebertdey pa naman ako in two weeks (uyyy... parining parinig! hahaha!) wala pang pera eh, wala pa kasing trabaho. kaya mas may time na talaga ako magsulat, pero sa next entry ko na idedetalye yung tungkol sa kawalan ko na naman ng trabaho. basta sa ngayon... HAPPY TEN PERCENT GOLDEN ANNIVERSARY, MGA KA-BS!!!<br />
<br />
PS: yung pambayad sa drum and lyre band, pakipaluwalan mo muna. balik ko sayo sa pasko. tenkyu tenkyu, ang babait ninyo!<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHYyP_6kctvmFkpJn7r3Jo56qov2wmZvV3lRi-YdiE5-ar_uRqvPi5zJ3toltrQVgQCinYFM_Eci-oB04n1S21O_V9FdgDWjsD_wSTCwQYEpI2e5CuGdhJgavyJnptmTpmW3ekLprBj_A/s1600/phone.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHYyP_6kctvmFkpJn7r3Jo56qov2wmZvV3lRi-YdiE5-ar_uRqvPi5zJ3toltrQVgQCinYFM_Eci-oB04n1S21O_V9FdgDWjsD_wSTCwQYEpI2e5CuGdhJgavyJnptmTpmW3ekLprBj_A/s1600/phone.jpg" height="320" width="234" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i>oh, ano ka? wala ka sa wallpaper ko! hehehe...</i></div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-83735688149062924402014-09-28T22:14:00.000+08:002014-09-28T22:14:22.462+08:00Llordie, PatawadArchdiocesan Shrine of the Divine Mercy... maraming salamat sa pagpapaalala sa akin kung bakit noon ay pinili kong tumigil sa pagdalo sa lingguhang misa, kahit pa sabihin ng ibang tao na kinakalimutan ko ang relasyon ko sa Panginoon.<div>
<br /></div>
<div>
hindi ako sagrado katoliko, alam ng lahat yan. isa nga ako dun sa madalas na binabansagang "selective religion" kung saan ay tinitignan ko kung ano ang komportable o pasok sa paniniwala ko sa pagpili ng simbahan o relihiyon na papanigan ko. pero isa ang sigurado ako, alam ko kung ano ang relasyon ko sa tinatawag nating Diyos, si Llordie. best friends kami. di madalas mag-usap, pero pag nag-usap, may kurot. nagkakatampuhan, pero nagkakaayos din naman. minsan eh di namin nasusunod ang gusto ng isa't isa, pero sa huli ay nagkakapatawaran. and most specially, we respect each other. oo. ganyan kami ka-close. di nga lang kami fb friends, wala daw syang internet access sa lugar kung nasaan sya eh. heart to heart access lang, which is actually mas hi-tech!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
sa pagkakakilala ko kay Llordie, hindi s'ya mapanghusga. anybody can be his friend as long as they want to. walang pinipiling hitsura, estado sa buhay, pananamit, propesyon, o ano pa mang pamantayan. basta nasa puso mo na maging friends kayo, then magiging friends kayo. kaya ang saklap na mismong ang mga taong binansagang "alagad ni Llordie" ang siya pang pasimuno ng panghuhusga at diskriminasyon.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
simula pa lang ng misa sa Archdio... arhcdoi... archbio... ay, ewan, basta yung nabanggit kong simbahan kanina (tinatamad akong mag-copy-paste!), pagkatapos ng panibagong bersyon ng rosaryo (for the sake of the sorrowful passion... kailan pa nauso tong version na to?), sinimulan na ng commentator ang mga paalala. at isa sa mga nabanggit nya ang talagang napa-"say wha?!" ako pagkarinig ko.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>para po sa mga hindi nakasuot ng tamang church attire kagaya ng sleeveless, short pants, see-through, strapless, (at tuloy-tuloy sa pagbanggit ng mga damit na nauuso sa forever 21), binibilinan po na huwag nang pumila para tumanggap ng komunyon at katawan ng panginoon.</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
EXXXXXCCCCCUUUUSSSSEEEE MMMEEEEE?!?!?! anong pangalan mo at anong final rating mo nung high school ka para pagsabihan akong bawal tumanggap ng komunyon!?!?!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
oo, sinasabi ng karamihan na mas mainam kung nasa "presentable" na kasuotan tayo pag umaattend ng misa. pero bakit kailangang maging basehan ang pananamit kung sino ang pwedeng pagpalain ng banal na komunyon at sinong hindi? sa pagkakakilala ko kasi kay Llordie, lahat ng taong bukas ang puso para tanggapin sya ay welcome sa kanyang pagpapapala. paano kung talagang sleeveless lang ang mga damit ni ate? paano kung wala talagang pantalon si kuya? pero taos-puso nilang gustong matanggap si Llordie. so ano, kailangang bumili muna o manghiram? and paano na lang yung mga pulubi, manlilimos, taong grasa, and the likes? wala nang pag-asang makabonding si Llordie dahil lang sa damit nila? aysuskupo! parang may mali.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
bagama't medyo mainit na ang ulo ko, tinuloy ko pa rin ang misa. hanggang sa dumating na ang Gospel. Matthew 21:28-32. di ko na isusulat ang buong gospel, pero etong linyang ito...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>"In truth I tell you, tax collectors and prostitutes are making their way into the kingdom of God before you. For John came to you, showing the way of uprightness, but you did not believe him, and yet the tax collectors and prostitutes did. Even after seeing that, you refused to think better of it and believe in him."</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
interesante ang Gospel, gusto kong malaman kung ano ang magiging atake ni father sa sermon nya. at mukhang di nga ako nagkamali. sa kalagitnaan ng sermon, tinanong ni father kung sino daw sa mga tao ang natutuwa sa mga tax collectors. walang nagtaas ng kamay. sabay banat si father ng "oo naman, eh ako inis na inis sa kanila eh. kung makasingil ng buwis, akala mo kung sinong dakila."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
haaayyy... father... baka nakakalimutan mong trabaho nila yun. they are just doing their job. at tsaka sa totoo lang, mas dakila pa para sa akin ang taong ginagawa ang trabaho nila bagama't alam nila na hindi lahat ay pabor sa kanila, kaysa naman sa mga taong gumagawa ng mga maling proseso at under-the-table transactions para lang magmukhang mabango sa paningin ng karamihan.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at hindi pa tapos ang pampainit ng ulo... final blow na!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
nagtanong si father, "sino dito ang prostitute? itaas ang kamay."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
natural walang magtataas ng kamay (kahit sa totoo lang ay kating-kati akong itaas ang kamay ko, tignan ko lang kung anong magiging reaksyon ni father). pero ang hindi natural ay ang malakas na tawanan ng mga tao. hindi lang ng mga umaattend ng misa. maging ang mga "alagad ni Llordie." at ultimo si father! tawang nangungutya, tila sinasabing "ang kapal naman ng mukha ng mga pokpok na yan kung papasok sila dito sa simbahan." at that point in time, talagang gusto ko nang tumayo at umalis, pero pinilit ko pa ring tapusin ang sermon ni father. (turo kasi sa akin nung bata ako, para daw ma-consider na "valid" ang simba mo, kailangan matapos at least yung sermon ng pari). pero sana pala di ko na lang tinapos. kasi talagang patuloy sa pagkutya si father sa mga tax collectors at sa mga prostitutes sa kahabaan ng sermon nya. parang gusto kong batukan si father at sabihin na paki-review yung gospel na binasa nya. sa pagkakaintindi ko kasi sa gospel, una, hindi kinutya o minaliit ang mga tax collectors at prostitutes sa gospel. pangalawa, pinuri pa nga sila kasi bagama't masama sila sa paningin ng tao, sila pa ang naniwala sa tuwid na daan at sumunod patungo sa daan na yun.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
nakakasama ng loob na yung mga taong sumumpa na ipapakalat sa buong mundo ang mabuting balita ang siya pang promotor ng pagsira nito. minabuti ko na lang na lisanin ang misa kaysa ipagpatuloy ang isang kalokohang ritwal na punong-puno ng pagpapanggap at pagmamalinis. at mabuti na rin na umalis na agad ako dahil madadagdagan lang lalo ang kasalanan ko if i stayed longer... ang dami kasing mali-maling pronunciations ng commentator at ng lector. ang lakas ng loob mag-english mass! hahaha!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Llordie, patawad, pagka't ako'y makasalanang nilalang. pero Llordie, ako na rin po ang humihingi ng tawad para sa mga alagad mong nabubulag sa maling pamamalakad at hindi nila nalalaman na sila mismo ay sumusuway sa mga pamantayan mo.</div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-41002843753620705892014-08-26T15:23:00.002+08:002014-08-26T15:23:40.312+08:00Check Inso, ano, check in na?<div>
oo nga. para makapagsimula na tayo. anong oras na rin o.</div>
<div>
sige sige, check in na.</div>
<div>
okay... game!</div>
<div>
*silence*</div>
<div>
ano?</div>
<div>
*silence*</div>
<div>
sige na nga, ako na una...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
isa sa mga tradisyon ng improv group namin during rehearsals (yup, kahit impromptu ang mga acts namin, we still rehearse!) ang check-in, at nakakatawa pang isipin na saktong ang isa sa miyembro namin ay nagtatrabaho sa isang posh motel. but, hey, we're not talking about paying for a room and spend a night or two there ha. pag sinabing check-in, isa-isa kaming magkukwento ng kahit anong nangyari sa amin for the week. tungkol man sa trabaho, sa pamilya, sa gala, sa mga naisip na ideas, sa emotions... anything under the sun. kwento mo lang. yung parang nagkukwento ka sa pagong, pero this time sa tao talaga. yung iba, ang role lang nila is makinig.makinig lang. walang butting-in, walang questioning, walang commentaries. just listen. ito yung paraan on how we can get in touch with every member's lives kahit papaano after a long week.and after a check-in session, even before the rehearsal proper, ang sarap ng pakiramdam. ang sarap magkwento ng alam mong walang mambabara o kukwestiyon sa kwento mo, at ang sarap makinig ng hindi ka naghahanap ng butas o ng kaduda-dudang detalye, mas nalalasap mo yung kabuuan ng istorya. at ang mahalaga, alam mo ang nangyayari sa buhay nila, alam nila ang nangyayari sa buhay mo, at nalalaman nyo kung ano ba ang pagkakapareho, pagkakaiba, at pagkaka-ugnay-ugnay ng mga buhay nyo. oo, check-in pa lang yan. bigat no?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
kumusta na nga ba ako at ano nga bang nangyari sa akin? bakit bigla na lang nawalan ng ingay ang blog ko? tapos, sumunod pa ang twitter ko? pati email ko, nanahimik din! at hindi lang panandaliang noiseless barrage ito ha... limang buwan! medyo matagal-tagal-tagal-tagal-tagal na hiatus yun. nakulong na ang mga magnanakaw sa gobyerno, nauso at nalaos na ang loombands, nagkagulo na ang mga tao sa paghahanap ng pangalan nila sa bote ng Coke, nanalo na ang UP sa basketball, at nag-propose na si Dingdong kay Marian, pero si BoyShiatsu, missing in action pa rin! bakit nga ba?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Check-In</div>
<div>
<br /></div>
<div>
bandang abril ng nagsimulang maging "maayos at naaayon sa plano" ang buhay ko. gumaganda ang pagsasama namin ni Jack Frost. nagsisimula na ring magkaroon ng mas maraming gigs ang grupo namin. at kahit sa umpisa ay kinakatakutan ko, nakakagulat at nakakatuwa na sobrang nag-e-excel ako sa trabaho kahit ang alam ko sa computer hardware troubleshooting ay kasing-dami ng alam ko tungkol sa totoong dahilan ng pagkawala ng Malaysian Airlines.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at dahil medyo nagkakaedad na tayo, ika nga nila ay panahon nang pagtuunan ng pansin ang mga importanteng aspeto ng buhay. don't get me wrong, hindi ko sinasabing hindi importante sa akin ang pagiging BoyShiatsu! isa ito sa mga sobrang ipagmamalaki ko dahil hindi ako magiging kung ano man ako ngayon kung hindi ko pinagdaanan ang mga pangyayari sa buhay ko bilang isang masahista at bilang isang pokpok. pero, tanggap ko na rin ang katotohanan eh... wala na ako sa limelight. tapos na ang panahon ko. marami nang bagong putahe sa merkado na ultimo mga suki ko ang siya nang umaayaw sa akin at mas pinipili ang mga mas bata, mas sariwa, mas bago sa panlasa. kaya kasabay ng pagka-abala sa mga aspeto ng buhay na itinakda ng lipunan bilang mahalaga, at kasabay ng pananamlay ng negosyong matagal ko na rin namang napagyabong, medyo nawalan na rin ako ng ganang magsulat. naisip ko, tutal madalang na ang kliyente, panahon na sigurong magpaalam sa tauhang ito ng buhay ko. yun ang akala ko...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Courtesy Call</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at parang umaayon nga sa plano, nagtuloy-tuloy ang magandang paglipad ng mga bagay bagay. just like a courtesy call sa hotel, may mga nangyayaring para bang chine-check kung masaya ka ba sa mga nangyayari pero alam mong may mas masaya pang mangyayari, and you just can't stop yourself from being excited.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
dahil sa magandang performance ko sa trabaho, dumating na ang isa sa pinakahihintay ko na never kong nakuha sa lahat ng kompanyang pinasukan ko... promotion! well, technically, pseudo-promotion pa lang. verbal pa lang. wala pang pirmahan. kumbaga ay titignan kung kakayanin ko ba at pagkatapos ay tsaka pag-uusapan. pero kahit ano pa yun, sobrang ikinatuwa ko yun. kasi isang patunay na yun na may ibubuga ako sa trabaho at nakikita ng management ang pagsisikap ko, kasama na ang talento at dedikasyon.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
bilang pseudo-promotion ko, naatasan akong maghawak ng isang team na may anim na agents. at hindi lang basta random agents ang ibinigay sa akin, but the bottom performers. at bilang challenge daw sa akin, kailangan daw kami ang mag-number-one na team.natakot ako, pero alam ko at nararamdaman ko na kaya ko to, kaya malugod kong tinanggap ang hamon. pero dahil nga pseudo-promotion ito, as a management officer in training, kailangan ko ring gumawa ng mga weekly performance reports, mag-handle ng mga admin tasks, maging floor support and workforce officer, and conduct uptraining if needed... plus the fact that i still need to take calls.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
challenge. but it did not stop me. this is the right time, and my time is now. naks!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Wake-Up Call</div>
<div>
<br /></div>
<div>
so dahil nga sa pagkakataon na ibinigay sa akin, talagang ibinuhos ko ang lahat ng meron ako. halos labindalawang oras ako sa opisina araw-araw, at pag-uwi pa sa bahay ay trabaho pa rin ang iniisip ko. kapag weekends, nag-iisip ako ng gameplan para masigurado kong madadala ko sa tuktok ang team ko. kahit si Jack Frost pa nga, madalas ay hindi ko na nabibigyan ng oras. kaya laking pasalamat ko ng lumabas ang performance statistics ng buong site...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at kami nga ang number one!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
hindi ko napigilan ang sarili kong mapasigaw sa tuwa. pero ito ay hindi dahil sa na-achieve ko ang top team rank. mas masaya ako dahil napatunayan ko sa sarili ko at sa ibang tao na ang mga bottom performers na halos hindi na pinapansin ng kompanya ay maaaring mag-excel at mag-perform ng maganda basta nasa tamang pamumuno sila. napatunayan ko na, oo nga, may leadership skills ako, at ito ang isang bagay na hindi lahat ng tao ay mayroon. at ito rin ang isang bagay na hinahanap ng management to be an officer.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
kagaya ng napagkasunduan, kinausap ako ng upper management pagkatapos ng announcement. hindi ko maitago ang pagka-excite ko na finally, this is it, may "totoong" trabaho na ako at hindi na ako "ahente lang."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
pero mali ang akala ko... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
"we are aware that you are able to drive the bottom performers to the top and you even ended up as the top team. but upon checking your individual performance, we can't help but notice that your numbers went down. as a good leader, you should be able to drive your team without losing your own numbers. we think that being a team leader is going to be a huge challenge for you as your performance shows. we have decided that we'll put you back to phones until further notice."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
SHIT!!! ISANG MALAKING SHIT!!!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
naiintindihan ko yung point nila tungkol sa individual performance ko. pero ang nakakasama ng loob is yung parang hindi man lang nila nakita o na-appreciate kung gaano kalaki ang impact ko sa anim na bottom performers na ipinahawak nila sa akin instead na sila ang trumabaho. nakakapanlumo ng loob na matapos ng extended office hours (na unpaid!), samu't saring suggestions to improve the operations, at lahat ng efforts at sacrifices ko para sa opisina, it went down to the drain just like that. pero, kung ganun talaga ang sistema ng palakad nila, wala naman akong magagawa eh. trabahador lang ako. hindi ako boss. wala akong karapatang umangal sa anumang desisyon nila at ang tanging responsibilidad ko lang ay sundin ang ipinag-uutos nila, maluwag man o labag ito sa kalooban ko.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Room Check</div>
<div>
<br /></div>
<div>
kapag binabalikan ko yung mga oras na ginugol ko para magpakabayani sa opisina, napapaisip ako... paano kaya kung nag-date na lang kami ni Jack Frost? or kung nag-text brigade ako sa mga clients? paano kaya kung nagsulat ako ng blog entry? o kaya ay namasyal, nagrelax, nagpasarap? well, hindi ko na masasagot ang mga tanong ns yan dahil lumipas na naman yung mga oras na yun. pero dahil sa nangyaring ito, naisip ko lang... ang bullshit ng buhay, no?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
sa pag-aakalang eto na yung hinihintay kong "launchpad to my life," agad kong binitawan, tinalikuran, at inisang-tabi ang mga bagay na nasa akin na. wala akong pakialam kung may magtampo o may mainis sa akin, basta ang alam ko is that i am claiming what is rightfully mine. what if the things that i have now are actually the things that is rightfully mine, pero di ko lang naa-appreciate dahil masyado akong nagpapadala sa idinidikta ng lipunan tungkol sa "magandang buhay."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at isa pang lesson na natutunan ko...never be too busy to check-in. anuman ang mangyari, kainin man ng trabaho o ng kung ano mang elemento ng buhay mo ang oras mo, never forget to stop for a while, chill, and check-in with people that matter to you. dahil mahalaga na alam mo ang nangyayari sa buhay nila, at alam nila ang nangyayari sa buhay mo. at mahalaga na napagtatanto mo ang pagkakapareho, pagkakaiba, at pagkaka-ugnay-ugnay ng buhay mo sa buhay ng mga taong importante sayo.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
ayan... ayan ang check-in ko. ikaw naman ang magkuwento. tagal na rin nating di nakapagkwentuhan eh. nakakamiss.</div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-77647704272591246762014-03-31T18:42:00.002+08:002014-03-31T18:42:44.441+08:00BoyShiatsu TV: Galera 2014, Day 2<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMiBy9V3MIUBG4JYij4N-DQDuHe9v69seVziTARURGRyWAKkCBrVK8oD_h0FiSMU2uzCTWsTLBvRbJTIFSHKGeYFRtLBqsAPUCOppxVsQwy0Y9AMTIxmdYvyTRxBw7jFD2zMBnYU1C2nA/s1600/Kris_tv_logo_wo_pic.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMiBy9V3MIUBG4JYij4N-DQDuHe9v69seVziTARURGRyWAKkCBrVK8oD_h0FiSMU2uzCTWsTLBvRbJTIFSHKGeYFRtLBqsAPUCOppxVsQwy0Y9AMTIxmdYvyTRxBw7jFD2zMBnYU1C2nA/s1600/Kris_tv_logo_wo_pic.jpg" height="320" width="261" /></a></div>
<br />
ayan, mas matino na yung edit. mas nababasa na yung nakasulat, ahahahaha! anyhow, simulan na natin ang second day.<br />
<br />
kahit lasing at mabigat ang katawan, pinilit namin ni Jack Frost na gumising ng maaga-aga para abutan ang sunrise. pero dahil may low pressure area nung mga panahong yun, medyo maulap. kaya natulog na lang ulit kami... ag galing diba?<br />
<br />
nagising kami ng mga bandang 9am, just in time for us to have breakfast bago maglangoy-langoy sa beach. and nope, di na ako nag-pancake tower. oa na yun! ahahaha! and while enjoying our breakfast, kalmado lang ang kahabaan ng white beach... wala pa ring mga tao...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMZYcxbwfha5gGFpxXVp9h2CjlavlWd6ucInFxdaCefk7fAvXUxMLHnAb2OLu5uANT9K0yYUBZf85TjnTSTmE88dvQqmNzGa-GgxH_KCYaSu0p-Cp2Lupn_CftlJ_hkntYJF6s3WXdgKI/s1600/IMG_20140322_122629.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMZYcxbwfha5gGFpxXVp9h2CjlavlWd6ucInFxdaCefk7fAvXUxMLHnAb2OLu5uANT9K0yYUBZf85TjnTSTmE88dvQqmNzGa-GgxH_KCYaSu0p-Cp2Lupn_CftlJ_hkntYJF6s3WXdgKI/s1600/IMG_20140322_122629.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
pagkatapos kumain, nagplano kami ng activities. dapat mag-a-island hopping kami, eh tinamad. kaya naisipan na lang naming mag-ocular... ng mga padating! baka sakaling may mga hotness. ahahaha! ganyan kaming dalawa. magka-canvass ng mga may hitsurang sangkabaklaan na darating, tapos mag-aaway. ahahahahaha! ilang bangka rin ang dumating, pero sawi kami. kaya nag-moment na lang kami sa buhanginan.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL23w26kQrnZBe0I4CBehoiLMFAETDXpp3wbEy0wiM6Fy01f3b6BFFevsK4qVAR0eEHuWtAaNwhRWzA5yIdOvVHy7m5zAX7E1N-7EKpgoqCJ6ATg_-90GCvhD4aiXUiXhlM1iXlq8L-P4/s1600/IMG_20140321_125015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL23w26kQrnZBe0I4CBehoiLMFAETDXpp3wbEy0wiM6Fy01f3b6BFFevsK4qVAR0eEHuWtAaNwhRWzA5yIdOvVHy7m5zAX7E1N-7EKpgoqCJ6ATg_-90GCvhD4aiXUiXhlM1iXlq8L-P4/s1600/IMG_20140321_125015.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
habang nakaupo sa buhanginan, kwentuhan lang kami ng kung anu-ano. walang topic. walang saysay. anything goes... and that made everything special. nandito ako sa isa sa pinakapaborito kong lugar, kasama ang isa sa mga pinakamamahal ko, ginagawa ang isa sa mga pinakahilig kong pampalipas oras... this is life.<br />
<br />
inabot kami ng tanghali sa kakakwentuhan at paminsan-minsang lubluban sa dagat. naisipan na naming mananghalian bago ituloy ang pagliliwaliw sa dagat. ang what's the best option for lunch... inihaw!!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-Yfsse4eoH_xUqKgrzqA0iJaZfwZpintcHchWQGvYBFiTA2q4Os3pUm0MXYnvUOSF4lU88_HTytoXWxWZLSER6hC4wzzFNINSgOk5iv65_QbCMpKPwYTHTKT1rBZpy65a3_ULvZdV180/s1600/IMG_20140322_125129.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-Yfsse4eoH_xUqKgrzqA0iJaZfwZpintcHchWQGvYBFiTA2q4Os3pUm0MXYnvUOSF4lU88_HTytoXWxWZLSER6hC4wzzFNINSgOk5iv65_QbCMpKPwYTHTKT1rBZpy65a3_ULvZdV180/s1600/IMG_20140322_125129.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
pusit at pork kebab... winner! and, oo, may beer na naman! ahahahahaha!<br />
<br />
matapos ang masarap na lunch, umuwi na kami at sinipa na kami ng kalasingan namin nung gabi. nakatulog kami ng mahaba-haba! hapon na kami nagising, pero okey lang... naisipan na naming kumain ulit. binalikan namin ang al piatto at umorder. at dahil made to order ang mga pagkain dun, pinatay muna namin ang oras namin sa paglalaro ng monopoly deal.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj9LDUADUhunzG5R1oRapq-yIgV3oOByYRJpcCgJvCMWu8nQ-_8rec6Ph9rJ0p1O7VTpwN9LcReQ12piorpaL91vhyUs7_1IytFO5y4XbUTK3-czDxBa0ZYb_soP1ee13_kv2m0Q08tHg/s1600/IMG_20140322_173525.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgj9LDUADUhunzG5R1oRapq-yIgV3oOByYRJpcCgJvCMWu8nQ-_8rec6Ph9rJ0p1O7VTpwN9LcReQ12piorpaL91vhyUs7_1IytFO5y4XbUTK3-czDxBa0ZYb_soP1ee13_kv2m0Q08tHg/s1600/IMG_20140322_173525.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
haha! panalo na naman ako... as always! ahehehehe... at finally, dumating na ang order namin.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivbSTC6IGWV7b6wu2UxISYOswGRlkHlDoQBAGxwTuXxyMSVD39g1-VnWMcq_GobwTqSPa28Nx6Ktf5kRtndsQWhjP_Lu6fSLXidL2CRojQ6Jh80M2nu-L2ngB8d_56byxZAYHFJ7wH1ww/s1600/IMG_20140322_174246.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivbSTC6IGWV7b6wu2UxISYOswGRlkHlDoQBAGxwTuXxyMSVD39g1-VnWMcq_GobwTqSPa28Nx6Ktf5kRtndsQWhjP_Lu6fSLXidL2CRojQ6Jh80M2nu-L2ngB8d_56byxZAYHFJ7wH1ww/s1600/IMG_20140322_174246.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
this time, we went with reddies. siciliana pizza (tuna, corn kernels, onion) and amatriciana spaghetti (bacon and cheese). and syempre, hindi mawawala ang beer! kain kain kain... fun.<br />
<br />
matapos ang hearty early dinner, umuwi ulit kami at uminom sa bahay. partly, dahil maaga pa. and partly, para makatipid. ahahahaha! matapos ang ilang bote ng red horse (mabuti naman wala nang brownout), naisipan na naming matulog. pero di kami nagpatalo sa idea na yun, kaya tuloy pa rin kami sa tabing dagat.<br />
<br />
sinalubong ulit kami ni Danica, kaibigan kong waitress sa Mikko's bar. sa kasamaang palad, hindi nya pala kami naipag-reserve ng table. mabuti na lang at may bakante pang isang table. umupo at umorder ng mindoro sling, inum-inom lang kami ni Jack Frost ng lumapit sa amin ang isang waitress at tinanong kung pwede daw kaming magpashare. mahaba naman ang table at dadalawa lang naman kami ni Jack Frost. pero hindi pa ako nakakapayag, umupo na yung isa sa dalawang makikiupong guys sa amin. yung nakiupo na wala man lang "excuse me" or wala man lang "um, ok lang ba?" basta sya umupo! so hindi na rin ako tumanggi. umupo ang kasama nya, and sa isang pitik, apat na kami sa lamesa. bigyan natin sila ng pangalan, para masaya... yung unang umupo na masungit, intrimitida, at may attitude, itago natin sa pangalang Ferb. yung kasama nya na mukhang mabait, nakangiti, at jolly yung aura, si Phineas. ayun,. Phineas and Ferb. tuloy lang kami sa pag-inom ni Jack Frost na parang wala kaming kasama sa table. napansin naming ang light light lang ng mood ni Phineas, pero si Ferb, maldita much. alam nyo yung mukha na parang naiinis sya na may kasama sila sa table? ganun! hello, kayo ang nakiupo! anyway, nagkakabulungan na kami ni Jack Frost.<br />
<br />
JF: alukin mo sila ng tagay<br />
BS: nyek, ayoko. nahihiya ako.<br />
JF: si Phineas ang alukin mo, papayag yan.<br />
BS: ayoko. tsaka kita mo naman, bakud na bakod ni Ferb.<br />
<br />
at dun lang napansin ni Jack Frost. magjowa si Phineas and Ferb... nga ba? hindi rin ako sure. kasi kitang-kita na ineenjoy lang ni Phineas ang paligid, patingin-tingin sa kung kani-kanino, samantalang si Ferb naman eh magdamag lang na menopausal.<br />
<br />
umalis si Jack Frost para mag-cr. at sinubukan kong alukin ng tagay sina Phineas and Ferb. nakangiting nakitagay si Phineas, pero si Ferb, plastic na plastic ang ngiti. at pagkatagay, sumimangot agad at masama ang tingin kay Phineas. ahhh... gets ko na... insekyora! pagbalik ni Jack Frost, di ko maiwasang ikwento ang nangyari. and may tig-isa na naman kaming theory.<br />
<br />
The Jack Frost Theory states that Ferb likes Phineas but they're not really in a relationship. Most probably, Ferb is insecure because he's scared that it will be easy for Phineas to lure boys.<br />
<br />
The Boy Shiatsu Theory states that Phineas and Ferb is in a relationship, it just so happened that Phineas is a light, fun-loving person and Ferb is more of a jealous whats-mine-is-mine type of guy.<br />
<br />
unlike sa una naming battle of the theories (na wala ring nanalo, dahil may nagdatingan ding sangkabaklaan, but not enough to consider that Jack Frost won the bid), hindi rin namin nadetermine kung kaninong theory ang tama dahil maya-maya pa ay umalis na ang dalawa. solo na ulit namin ang table, yehey!<br />
<br />
sa kalagitnaan ng pag-inom namin at panonood ng fire dancers at gay performers, bigla akong may naalala. may kakilala nga pala ako na nasa galera that time. agad ko syang tinext.<br />
<br />
BS: hey, musta?<br />
Kakilalang Friend: ayus naman<br />
BS: nasa galera ka, right?<br />
KF: oo!<br />
BS: cool! nandito rin ako.<br />
KF: nice! nasaan ka?<br />
BS: dito sa Mikko's<br />
KF: sige, puntahan kita.<br />
<br />
at maya-maya pa nga ay dumating na ang kilalang friend ko. i've been waiting for this moment for all my life, and finally, nangyari na nga. kinakabahan pa ako, kasi i don't know what's going to happen... but i just did it, keeping my fingers crossed.<br />
<br />
"Jack Frost, this is Boy Gyoza. Boy Gyoza, this is Jack Frost."<br />
<br />
THE EPIC MOMENT! ang paghaharap ng ex ko at ng current partner ko. many may think that this is just normal, but not in my case. flashback tayo ng kaunti...<br />
<br />
alam nyo naman siguro ang naging history namin ni Boy Gyoza, kasama na ang hindi maayos naming paghihiwalay, at kung gaano ako nahirapang maka-move-on sa kanya. there was even a time, i will admit, na habang nagsisimula kami ni Jack Frost ay sya pa rin ang naiisip ko. at hindi lingid kay Jack Frost yun. ilang beses naming pinag-awayan yun, pero sa awa ng diyos ay naka-move-on ako at hindi bumitaw si Jack Frost.<br />
<br />
okay, back to the present.<br />
<br />
eto na nga, magkasama na sa iisang lamesa si Boy Gyoza, si Jack Frost, at ako. masasabi kong maganda naman ang kinalabasan ng una nilang paghaharap, at light lang ang naging usapan. maya-maya pa, iniwan na muna kami ni Boy Gyoza. my first instinct was to check on Jack Frost.<br />
<br />
BS: ok ka lang?<br />
JF: oo naman!<br />
BS: ayan, finally, nagkakilala na kayo. i feel better.<br />
JF: he is nice.<br />
BS: yes, he is.<br />
<br />
whew! akala ko magagalit si Jack Frost. mabuti naman at naging maayos ang pagkikita nila. inenjoy lang namin ang gabi. tuloy-tuloy lang sa pag-inom ng mindoro sling at panonood ng mga performers. may pa-picture-picture pa.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9ScgZ-pl3LHcDrK4bNzVdYnDd6PpSLSNL5WHwHLK7H94RS-1moxlIjCLRCYLBIMSfu1EjFDL1zYroWIDwAfqi694oqZB1FLC0qDht27w1JzYTsTh9nKKohcsv-RzUSENwCz-jDQTpaVU/s1600/hehe.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9ScgZ-pl3LHcDrK4bNzVdYnDd6PpSLSNL5WHwHLK7H94RS-1moxlIjCLRCYLBIMSfu1EjFDL1zYroWIDwAfqi694oqZB1FLC0qDht27w1JzYTsTh9nKKohcsv-RzUSENwCz-jDQTpaVU/s1600/hehe.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
ayan, crush naming fire dancer, si Raymond. di namin maiwasang hindi magpapicture, ahahahaha!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
habang paubos na ang ikalawa naming pitsel, nagtext ulit sa akin si Boy Gyoza if he can join our table. nagpaalam ako kay Jack Frost, at pumayag naman sya. maya-maya pa ay eto na si Boy Gyoza... and meron syang kasama.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
"Boy Shiatsu, this is Kikkoman (code name lang na ginawa ko for the guy), my partner. Kikkoman, this is Boy Shiatsu, my ex. and that is Jack Frost, his boyfriend"</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
now this is really getting monumental! Boy Gyoza and i met our exes' and their new partners all in one night... this is life!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
nakiupo sa amin sina Boy Gyoza at Kikkoman, hudyat para mapabili ulit kami ng isa pang pitcher ng mindoro sling. at sa gitna ng maingay na musika ng galera, kasama na ang sipa ng alak sa aming apat, nagsimula ang isang masayang kwentuhan na matagal ko nang pinangarap at hindi ko sukat akalain na matutupad... at sa galera pa!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
maraming masasayang kwentuhan ang nangyari. sa kung paano nagkakilala si Boy Gyoza at si Kikkoman, sa kung ilang beses nang napagselosan ni Jack Frost si Boy Gyoza. ako ang paandar ng kwentuhan, dahil ako naman talaga ang likas na madaldal sa lahat. nakakahiya na nga dahil lagpas lagpas na sa kwentuhan ang nangyayari... laglagan na! pero ang sarap isipin na lahat kaming apat ay matured na sa kwentuhan. alam kong walang selusang nangyayari. alam kong sincere kaming apat na nag-eenjoy sa usapan. and i feel happy that Jack Frost and Kikkoman accepted the fact na talagang may espesyal na puwang pa rin kami ni Boy Gyoza para sa isa't isa, and it's more than being lovers. we are really better as friends, super friends, sisters pa nga. and i feel relieved that both parties accepted it sincerely. natapos ang masayang kwentuhan ng kinailangan nang bumalik nina Boy Gyoza at Kikkoman sa tropa nila.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
habang inuubos namin ni Jack Frost ang natira sa huling pitsel ng mindoro sling, i still have the feeling na baka nagpapaka-civil lang si Jack Frost sa paghaharap na nangyari. but his words while we were finishing the last shot assured me...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
JF: he is really a nice person</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
BS: hindi ka talaga nagseselos ha?</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
JF: hindi.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
BS: mahal na mahal kita</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
JF: mahal na mahal din kita. and i'm really happy that this night happened. napatunayan ko kung gaano mo ako kamahal, and napatunayan kong wala na talaga akong dapat ipagselos kay Boy Gyoza. in fact, i would like to be friends with him nga. he really is a nice guy.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
at umuwi kaming dalawa na may ngiti sa mga labi at may panibagong pagtitibay sa relasyon namin.</div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-16909050262813711172014-03-24T18:54:00.001+08:002014-03-24T18:54:24.718+08:00BoyShiatsu TV: Galera 2014, Day 1<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzXawGcS1icbEzzMdGzPGSPlNrXYWf2TyWCJzqfHr7Kz87Yt8TIKjaxGMx1xstnXf2kNzCBc7ZZOLxgFgZVPqGhhJteAYwVTGWGA8TynCfopBo958hL3J47kCmdwRnU6ODWe4VDNuBdGk/s1600/250px-Kristvlogo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzXawGcS1icbEzzMdGzPGSPlNrXYWf2TyWCJzqfHr7Kz87Yt8TIKjaxGMx1xstnXf2kNzCBc7ZZOLxgFgZVPqGhhJteAYwVTGWGA8TynCfopBo958hL3J47kCmdwRnU6ODWe4VDNuBdGk/s1600/250px-Kristvlogo.jpg" /></a></div>
<br />
tanga ako mag-edit... kaya hindi ko napansin yung kulay. basta, gets nyo na naman yung idea diba? for this blog entry, mag-a-ala Kris Aquino ako sa pagkukwento ng galera weekend ko. blame it on our break schedule na kasabay ng Kris TV sa umaga, and habang lumalaklak ako ng kape eh puro pagdadakdak ni Kris ang nakikita ko sa tv kasama ang mga makaluwa-matang features nya ng mga lugar na pinupuntahan nya na "economical and budget friendly" daw... for her, siguro. pero for the masses... HELL TO THE NO!<br />
<br />
pero at least, itong kwento ko, economical, budget-friendly, and relatable naman... yata...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiz18GqdjcA4XboWcMAif9iL61fTGPubqPNOb0NuhqQe5j3GiWHVltx_9yS-TYwRDVxm4Inq4eVsS8sLjqntjMCYNjFja4PYr4L32eBv4Tjxtiyol4NwYrcsWBj_P-UEcyzabmQCFvIDA/s1600/IMG_20140321_072326.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiz18GqdjcA4XboWcMAif9iL61fTGPubqPNOb0NuhqQe5j3GiWHVltx_9yS-TYwRDVxm4Inq4eVsS8sLjqntjMCYNjFja4PYr4L32eBv4Tjxtiyol4NwYrcsWBj_P-UEcyzabmQCFvIDA/s1600/IMG_20140321_072326.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
father and son... sa maraming beses na nagpunta ako ng galera, di ko alam kung bakit laging sa kanila ako sumasakay despite the commentaries na mabagal daw yung bangka nila. sa bagay, kung ilalaban mo nga naman sa golden eagle, ano ba naman ang laban ng blue penguin? ahehehehe... pero ang dilaw na ticket na yan ang simula ng masayang weekend ko.<br />
<br />
and pagdating na nga dun... ayan na! sinalubong na ako ng medyo puti atr medyo yellow na buhangin! bumilis na agad ang tibok ng puso ko... i missed this! para akong bata na nagtatalon pa sa buhangin pagdating na pagdating ng galera.<br />
<br />
and syempre... ano pa ba ang una naming gagawin ni Jack Frost pagdating ng galera... maghanap ng room! maganda naman yung nakuha naming room, mura pa. sayang, di ko napicturan. then, after mag-settle at magpahinga saglit... sugod na agad sa unang target... breakfast!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfokNnU9cBHnLG4EwW9pPcI5Y2So3qZGULKh83DdGkhyphenhyphenRC4RDID5p-0He8ngqKhMTHOdzObL9rLYU3Zw19mwR-QBck6Ibw1iPSO5goNR6JJksNHTJ4VfVtxHqqGGthqqJXrKe0vO-_kuY/s1600/IMG_20140322_075242.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfokNnU9cBHnLG4EwW9pPcI5Y2So3qZGULKh83DdGkhyphenhyphenRC4RDID5p-0He8ngqKhMTHOdzObL9rLYU3Zw19mwR-QBck6Ibw1iPSO5goNR6JJksNHTJ4VfVtxHqqGGthqqJXrKe0vO-_kuY/s1600/IMG_20140322_075242.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
kilala na sa galera ang "food trip sa galera" bilang sentrong kainan ng mga taong hindi makapagdecide kung anong kakainin. in that case, kami yun! dahil wala pa kami sa mood mag-explore ng ibang kainan at gusto pa lang namin malamanan ang malalaki naming tiyan, dito na lang kami kumain. but i decided to fulfill a dream na matagal ko nang tinatarget sa kainang ito.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNCSKFuJ612gV80_R1fRJheAa1E69RGFd2IGI8gQUCDI-Z9yyzaVmLiz708ztZVkok7EipD4HDxRMPJSw3n-QkRa3-ORZ_0Ef_FbVT9wibqQDQjpepU7wsI75hbvPqh-A_yiS5hfeVaE8/s1600/IMG_20140322_080844.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNCSKFuJ612gV80_R1fRJheAa1E69RGFd2IGI8gQUCDI-Z9yyzaVmLiz708ztZVkok7EipD4HDxRMPJSw3n-QkRa3-ORZ_0Ef_FbVT9wibqQDQjpepU7wsI75hbvPqh-A_yiS5hfeVaE8/s1600/IMG_20140322_080844.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
yan! yan ang breakfast! six layers of fluffy pancakes, three meaty burger patties, hefty serving of crispy-and-chewy bacon, a mountain of flavorful scrambled eggs, topped with shreds of tasty ham, smothered with a generous mix of maple syrup, butter, and jam... YAN ANG BREAKFAST!!! wag nyo na lang akong tanungin kung naubos ko, ahehehehe...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
matapos ang life and figure changing breakfast, nag-ikot-ikot na kami ni Jack Frost sa dagat. gusto ko ang panahon. dahil sa low pressure area, hindi katirikan ang araw at may panaka-naka pang ambon. paiba-iba rin yung hampas ng dagat. magiging kalmado, magiging malakas. paulit-ulit, pero paiba-iba. parang babae. (naks naman sa comparison!)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6vM0KNQFDSK93KtnZkfQ4S-kvaWCFNgT1VUjauQGekQbhYdRzrlY6H_hE3CZEuWpuP-GzWBx7kE7L0-jdg8oyKWfhNul6dzOIFb7ZbZob-9hbfbjkj66UogHxvSTFJdKl4v8TG_Z8csU/s1600/IMG_20140321_134808.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6vM0KNQFDSK93KtnZkfQ4S-kvaWCFNgT1VUjauQGekQbhYdRzrlY6H_hE3CZEuWpuP-GzWBx7kE7L0-jdg8oyKWfhNul6dzOIFb7ZbZob-9hbfbjkj66UogHxvSTFJdKl4v8TG_Z8csU/s1600/IMG_20140321_134808.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
syempre, kasama na sa pag-iikot namin ang pag-o-observe ng mga tao. at di nga ako nagkamali. kahit kakaunti pa lang ang tao sa galera, nandun na agad ang mga success stories ng my pinay wife dot com. nandun na rin ang mga babaeng ayaw maarawan. pero wala pa ang sangkabaklaan. ang theory ni Jack Frost, baka daw nasa work pa at kinabukasan pa darating. ang theory ko naman, walang sangkabaklaan na magdadatingan kasi nag-iipon sila para sa bonggang-bonggang mandatory holy weekend vacation galore. sa next entry nyo na malalaman kung kaninong theory ang naging law.<br />
<br />
anyway... so ayun nga. babad babad sa beach, langoy langoy ng kaunti, at naisipan na naming magpahinga muna. matapos ang saglit na tulog, it's time for early dinner. dinala ko si Jack Frost sa isang kainan sa galera na hindi masyadong alam ng tao (hindi kasi beach front) pero super sulit at super sarap...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5ctfIVqsNCVDHjysa8N0-mV7JUQf8bLkWuZFfEUZkgi89HAQ8JE_UhUz9234zHfaSwjBhGIN0ZpecqE8m6Kij-oRB0-UpRW9nhk48HmE2S9B7cPjnP02D0IN7o-UxyHhLHi86dnRPYWk/s1600/IMG_20140321_182050.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5ctfIVqsNCVDHjysa8N0-mV7JUQf8bLkWuZFfEUZkgi89HAQ8JE_UhUz9234zHfaSwjBhGIN0ZpecqE8m6Kij-oRB0-UpRW9nhk48HmE2S9B7cPjnP02D0IN7o-UxyHhLHi86dnRPYWk/s1600/IMG_20140321_182050.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
i discovered "al piatto" two years ago, nung nagpunta ako dun kasama si Chino. (backread na lang kayo ng entries ko). ang gustong-gusto ko dito, sa halagang Php145, may pizza or pasta ka na. pero dati, ang liit lang nung pwesto nila, parang garage lang. ngayon, totally nag-improve na yung place! at may draft beer pa! kaya ayan, hindi pa man din kami kumakain, nag-alak na agad! eh kasi ang hirap mamili eh. kung ito ang menu, sige, di ba kayo mahihirapan?<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifckpqwl1jt1-MpuoGX41RBwcjvV3TPlep5Po785VifDVdIGyOxvz3-OnxLDcoGNWWlAU6FYeaqPq6Ni42Rt_5lCOfqNhL3xz18v-bVvEVascvF5BVvaHiGphgLpejqN7HspYt1aCxwOg/s1600/IMG_20140322_175249.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifckpqwl1jt1-MpuoGX41RBwcjvV3TPlep5Po785VifDVdIGyOxvz3-OnxLDcoGNWWlAU6FYeaqPq6Ni42Rt_5lCOfqNhL3xz18v-bVvEVascvF5BVvaHiGphgLpejqN7HspYt1aCxwOg/s1600/IMG_20140322_175249.jpg" height="320" width="240" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzeELjs8Mf2yKCj38k5TSeb7dHmpwq1cd4PYichd51Kl9FrbLZG7pbL7p03DPcyofgpaFM_ImxFNAsvl2TpzeajzoMBc091351qUnYGQ3HWj6y2-VBY0ddoTnddHspQQi9aMJeDhyokjM/s1600/IMG_20140322_175302.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzeELjs8Mf2yKCj38k5TSeb7dHmpwq1cd4PYichd51Kl9FrbLZG7pbL7p03DPcyofgpaFM_ImxFNAsvl2TpzeajzoMBc091351qUnYGQ3HWj6y2-VBY0ddoTnddHspQQi9aMJeDhyokjM/s1600/IMG_20140322_175302.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
o, diba? ang daming options! nakakalito talaga. kung pwede lang orderin lahat, kaso hindi kaya ng budget (kahit kayang-kaya ng tiyan! ahahahaha!). so for our dinner, we chose some classics na lang.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisy9xEtEtW3tCDlTkjpF9290wRbQD218xoLPvjRULXxSr2R1uhkpM2pqFtq62VddNy8WZGjT_xk05JSWFD06LcEBL0PPoxd_yHtX4eE0v7MyJvBJPR179Nj3rJPsGRrQZQIRlD6ArGwJ4/s1600/IMG_20140321_183148.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisy9xEtEtW3tCDlTkjpF9290wRbQD218xoLPvjRULXxSr2R1uhkpM2pqFtq62VddNy8WZGjT_xk05JSWFD06LcEBL0PPoxd_yHtX4eE0v7MyJvBJPR179Nj3rJPsGRrQZQIRlD6ArGwJ4/s1600/IMG_20140321_183148.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
pesto pasta and prosciutto e funghi pizza... plus beer... this is life!<br />
<br />
matapos ang masarap na dinner, at para na rin makatipid, bumili na lang muna kami ng tatlong red horse at tostillas para uminom sa bahay bago sumugod sa mga bar sa beach. kwentuhan sa balcony tungkol sa relasyon namin, masaya at malaman ang naging conversation namin ni Jack Frost.<br />
<br />
Jack Frost: ewan ko ba, sa dami ng pinag-awayan natin, wala na yatang makakasira sa atin.<br />
BoyShiatsu: walang bitawan<br />
Jack Frost: walang bitawan<br />
<br />
and that night, sa harap ng tatlong bote ng pulang kabayo at pakete ng tostillas, we rekindled our promise of love for each other... sarap...<br />
<br />
kaso, biglang nag-brownout!<br />
<br />
panira ng moment! dala na rin ng bagyo, medyo pawala-wala ang kuryente. mabilis din namang bumalik. naisipan na naming ubusin ang mga beer namin at pumunta na sa beach. simulan na ang tunay na galera drinking session...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8VpaT5AB1FReYPeTkNGhA3ARbl_xLptijuXC2izRGTIadXaW8jppV9JhDhawpKCNI1_DdJG_M4Iru3VETAznpPXJ_pekP-BHlUfYIG0D2DG0Trhn8aHN8nK1gQ4re_fEIayseN9OfvEI/s1600/IMG_20140322_200715.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8VpaT5AB1FReYPeTkNGhA3ARbl_xLptijuXC2izRGTIadXaW8jppV9JhDhawpKCNI1_DdJG_M4Iru3VETAznpPXJ_pekP-BHlUfYIG0D2DG0Trhn8aHN8nK1gQ4re_fEIayseN9OfvEI/s1600/IMG_20140322_200715.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
mindoro sling! ilang beses na akong pumupunta sa galera, pero di ko pa rin alam kung ano ba ang mix nito., basta alam ko may tanduay sya. tsaka apple. tsaka stick (yup, kasama sa mix yung stick!). ang inumin na ito ang naglalabas ng kakaibang espiritu ng galera experience... i wonder what's in store for Jack Frost and i that night. inum-inum-inum lang, kulitan at tawanan, may kaunting kantiyawan at asaran (yung nasa kabilang table kasi, tingin ng tingin sa amin, hehehehe...). naghahanap pa rin ako ng sign sa kung ano bang sasapi sa amin ni Jack Frost sa gabi iyon sa tulong ng mindoro sling. hanggang sa nakita ko na ang sign, salamat sa isa sa mga performers ng Mikko's bar.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRK-QqBQloZ6bplB9diww64eZSiNQQZeqR5iRT2aLVoGbaDzlZmFebJVgxxDmzSnLzDjcW0xOa1Y-ZjhVZr2MlSbKt-cRye33Ebwt5q4SeTJZ3y7eNZ5KIu6iNryiRTnG8jkhFyALIB2g/s1600/IMG_20140321_212138.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRK-QqBQloZ6bplB9diww64eZSiNQQZeqR5iRT2aLVoGbaDzlZmFebJVgxxDmzSnLzDjcW0xOa1Y-ZjhVZr2MlSbKt-cRye33Ebwt5q4SeTJZ3y7eNZ5KIu6iNryiRTnG8jkhFyALIB2g/s1600/IMG_20140321_212138.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
so, ayan nga... nagsusunog si ate habang kumakanta ng "this girl is on fa-yar, this girl is on fa-yar-yaha-yaha-yahayahar." as in literally pinasiklab nya ng apoy yung balcony ng stage nila! tawa kami ng tawa... ng naisip ko... ito na yun! this is the sign! our night will be on fire!<br />
<br />
and, yup... it was, indeed, on fire! hee hee!Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-29499290256124642312014-03-20T16:43:00.004+08:002014-03-20T16:43:49.718+08:00In Summertapos na ang ash wednesday, so isa lang ang ibig sabihin nito... SUMMER NA!<div>
<br /></div>
<div>
nararamdaman ko na ang summer. sa facebook pa lang, paandaran na ng timeline posts about balik alindog projects, summer outing plans, beaches and bitches, diet and detox plans, at panaka-naka pa ring posts na may kinalaman sa Frozen at Let It Go (yehey!). ang dami nang mga hubad na katawan na nagpuputukan ang mga biceps, triceps, quadceps, forceps, concepts, at kung anu-ano pang may kinalaman sa muscles. ang mga online sellers, mula sa mobile phones, nag-shift na sa bikinis at trunks. at higit sa lahat, uso na ang mga selfie na may kasamang dagat, buhangin, halu-halo, anklets, vinta, at jollibee tuna pie.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
kaya naman excited na talaga ako. in less than 12 hours from now, pupunta na naman ako sa tinatawag nilang Gay Mecca... Gaylera! pero behave ako, kasama ko si Jack Frost eh. for sure makakakita na naman kami ng mga lalaking singlaki ni Arnold Schwar... Shwarse... Schawrsze... um, Jean Claude Van Damme pero kung makatili ay mas matinis pa sa boses ni Mariah Carey or Tina Arena. nagkalat na naman ang mga babaeng naka-two-piece pero ayaw maarawan. nandyan na naman yung mga success stories ng My Pinay Wife Dot Com together with the unsuspecting Uncle Joes. and ang excited ako sa lahat, nandyan na naman yung mga masarap okrayin na ginagawang swimwear ang bench, fnh, at prp underwears! (come on!)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
isa lang ang hinihiling ko na sana ay makita ko sa Galera... si Olaf!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
enjoy the summer guys! hinay-hinay sa pagpapaitim. baka masagasaan ka sa gabi.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>gagawa na sana ako ng "legit" entry today, eh kaso naalala ko, di pa pala ako nakakapag-impake. hee hee!</i></div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-82254687533947651672014-03-13T18:04:00.001+08:002014-03-13T18:06:14.781+08:00Christian Greyhindi ako mahilig sa 50 shades of grey, pero hindi ko alam kung paanong nasali sa usapan namin yun ng mga officemates ko kanina during lunch.<br />
<br />
natapos ang lunch at natapos ang usapan, pero dalawang idea lang ang na-retain sa utak ko tungkol sa nasabing bastusing libro.<br />
<br />
1. pinalitan na daw yung lead actor na gaganap dun sa movie version. kung bakit, hindi ko alam.<br />
2. meron daw audio version nung libro, at magkakaroon pa nga daw ng tagalog version!<br />
<br />
hmmm... napa-research tuloy ako sa internet. at sa aking pananaliksik, eto yung natagpuan kong snippet.<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
may demonyitong ngiti sa labi ni Christian habang pinapanood nya akong unti-unting nagtatanggal ng damit. hanggang sa talagang wala na akong saplot at nakatambad na sa harapan nya ang kabuuan ng katawan ko.<br />
<br />
"hmmm... ayus... ang sarap mong tignan. ikot ka nga."<br />
<br />
at parang isang utusan, dahan-dahan akong umikot, sinisiguro kong makikita ni Christian ang bawat sulok ng aking katawan.<br />
<br />
"sige, palibugin mo ako."<br />
<br />
dahan-dahan kong hinawakan ang katawan ko habang nakapikit. may kasamang kagat sa labi. pinisil-pisil ang sarili kong braso, dibdib, at pababa sa tiyan hanggang sa dumating sa aking kargada. itinigil ko ang paglalaro at binuksan ang aking mata, upang matagpuan lamang na wala si Christian sa kinauupuan nya. hinanap ko sya sa paligid, at nagulat na lang ako na nasa likuran ko na sya, may bitbit na kahon.<br />
<br />
"halika... laro tayo..."<br />
<br />
ibinaba nya ang kahon at binuksan, at nagtaka ako sa mga laman nito. pero agad nya akong inutusan na pumikit, at sumunod naman ako. naramdaman ko na lang na may isinusuot sya sa akin. medyo mabigat, medyo makalansing, medyo... weird.<br />
<br />
"snice! bagay sayo!"<br />
<br />
dumilat ako at humarap sa salamin... at nakita ko na lang na may nakasabit na sa katawan kong mga leather straps na may mga metal chains. kagaya ng mga nakikita ko lang noon sa mga porn movies. heto't suot ko na ang isa.<br />
<br />
"hahaha!"<br />
<br />
di ko maiwasang matawa. pero agad akong pinigilan ni Christian.<br />
<br />
"pasensya na. talaga lang hindi ko naisip na magsusuot ako ng ganito."<br />
"simula pa lang yan."<br />
<br />
sinimulan ni Christian ang paghalik sa akin. dahan-dahan, pero gigil na gigil. tuloy-tuloy lang ang laplapan namin ng bigla nya akong hinila at itinulak sa kama. nagmadali syang kinuha ang kahon palapit sa kama at inilabas ang isang maliit na latigo. muntik na naman akong matawa pero pinigil ko agad-agad.<br />
<br />
"marunong ka gumamit nito?" pagtatanong nya ng pabulong, na may kasamang libog at paglalambing.<br />
"hinde." diretsong sagot ko, na para bang may nagtanong lang sa akin kung nanonood daw ba ako ng kambal sirena.<br />
<br />
at dahil yata hindi nagustuhan ni Christian ang naging sagot ko, agad nya akong hinampas ng latigo. pero hindi masakit na hampas. may kaunting diin, sapat lang para mapakislot ako ng bahagya.<br />
<br />
"ganyan... ganyan ang paggamit." at inulit-ulit nya ang hampas sa akin. sa hindi ko maipaliwanag na paraan, hindi ako nasaktan. bagkus ay parang nasasarapan pa ako. napansin yata ni Christian ang sarap, at agad nyang itinigil.<br />
<br />
"mukhang nasasarapan ka na ah. ikaw ang dapat gumawa sa akin nito."<br />
"sige..."<br />
<br />
iniabot sa akin ni Christian ang latigo. hanggang ngayon ay medyo nawiwirduhan pa rin ako. may suot na leather. may hawak na leather. ano pang susunod na mangyayari?<br />
<br />
dumapa na si Christian sa kama at nakatambad na sa akin ang kahubdan ng kanyang likuran. medyo maganda ang katawan ni Christian... buti na lang at maganda ang katawan nya. dahil kung pati ang katawan nya panget, naku... napakamalas nya. sisimulan ko na sana ang paghampas sa likod nya ng biglang napatayo si Christian, tila may nakalimutan. agad syang pumunta sa kahon at naglabas ng ilang bagay, at ipinatong sa katabing lamesa ng kama.<br />
<br />
"pag sinabi kong gawin mo, gawin mo ha. gamitin mo ang mga ito pag iniutos ko."<br />
"sige."<br />
"shit ka! ang sarap mo tignan!"<br />
<br />
hinalikan pa muli ako ni Christian. kinagat-kagat ang labi ko, paakyat sa aking tenga, at binulungan nya ako.<br />
<br />
"itali mo ako sa kama. nandun yung tali."<br />
<br />
itinuro ni Christian ang maiikling pulang tela na nakapatong sa lamesa. at tila isang asong utusan, kinuha ko ang mga tali. humiga si Christian sa kama at ibinuka ang mga kamay at paa, sakto sa apat na sulok ng kanyang kama. doon ko lang namalayan na mayroon palang apat na talian sa bawat sulok ng kama. isa-isa kong itinali si Christian sa bawat sulok. sinusubukan nya pang pumiglas, pero hindi ko sya pinayagan. sa bawat pagpiglas nya, hinahampas ko sya ng latigo, at agad naman syang titigil. hanggang sa naitali ko sya ng lubusan.<br />
<br />
sinimulan kong romansahin ang katawan ni Christian. dinila-dilaan ko ang bawat sulok ng maganda nyang katawan. panay ang ungol ni Christian sa bawat pagdampi ng dila at ng kamay ko sa katawan nya. at sa bawat pag-ungol nya, isang hampas ng latigo ang natatanggap nya mula sa akin, na tila lalo nya pang ikinalilibog.<br />
<br />
"putangina! ang sarap!"<br />
<br />
hindi ko na hinintay ang mga sunod nyang utos at nagkusa akong kunin ang isang maliit na itlog (?) na nakapatong sa lamesa. nang hindi ko mamalayan kung para saan ito, doon ko na tinanong si Christian.<br />
<br />
"may pindutan yan sa ilalim, pindutin mo."<br />
<br />
agad naman akong sumunod at nagulat sa nangyari. nanginig ang maliit na itlog. nakakakiliti. nakakalibog. sakto.<br />
<br />
dahan-dahan kong inilapat ang itlog sa kilikili ni Christian, at hindi na nya napigilang mapasigaw sa sarap.<br />
<br />
"PUTANGINAMO!!!"<br />
<br />
nagugustuhan ko ang paghuhumindig ni Christian. pinagulong-gulong ko ang itlog mula sa kanyang kilikili, pababa sa kanyang dibdib, sa kanyang tiyan, at sa balahibong pusa sa bandang baba ng kanyang tiyan.<br />
<br />
"tangina! ituloy mo lang! ITULOY MO LANG!"<br />
<br />
tila isang demonyo, tinanggal ko ang itlog, at nakalma si Christian. hinampas-hampas ko ulit ang kawawang bihag gamit ang latigo. mas malakas. mas madiin. mas agresibo.<br />
<br />
galit na galit na ang kargada ni Christian. ganun din naman ang sa akin. at hindi ko na pinatagal ang paghihirap ni Christian.<br />
<br />
idiniin ko ang nanginginig na itlog sa pagitan ng pisngi ng puwet ni Christian.<br />
<br />
"SHIT!!!"<br />
<br />
nagpupumiglas na sa sarap si Christian, na lalo ko namang ikinatuwa. hinampas ko sya ng hinampas ng latigo habang dinidilaan ang kargada nyang namumula na sa galit.<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
itinigil ko na ang pagbabasa ng bastusing snippet... napag-alaman ko kasing wala naman talagang tagalog version ang 50 shades of grey.<br />
<br />
kung gayun, saan nanggaling yung snippet na ito? at paano itong nasali sa blog entry na ito?<br />
<br />
*wink*Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-87060069994355698892014-03-02T17:52:00.003+08:002014-03-02T17:52:56.404+08:00Bak Bek Bik Bok BukBak.<br />
<br />
so, finally, after two months of hiatus, here i am again. ready to write about anything i please, hoping that it will also please the readers. pasensya naman. yun ang problema sa akin eh. i'm a mood writer. pag wala sa mood, pag walang creative juices, walang output. mabuti na rin siguro na di ako nagtuloy-tuloy sa pangarap ko dati na maging newscaster. malamang sa malamang, bembang ako madalas sa boss ko, or i may end up reporting about, hmmm, flesh-eating skin diseases, maybe?<br />
<br />
anyways... this time, i'm back. and i'm committing to blogging a little bit more regular. hindi yung pasumpong-sumpong lang. sana lang palagi akong atakihin ng mood.<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
Bek.<br />
<br />
simula nung lumabas yung advertisement ng "I Am Pogay" sa showtime, kitilin nyo na ako pero pinangarap ko talagang sumali. pero potah naman, unang araw pa lang, si Mhar na agad ang nakasalang! (yup, first name basis. kilala ko sya eh, ahahaha!). sumunod pa si Wilbert. and ang pinaka-threat sa lahat, si Caloy! (kilala ko rin sya personally.) Caloy, aysus... crush ko pa man din yun dati. hehehehe...<br />
<br />
pero on fairness, nakakatuwa yung concept ng contest. pero ang nakakatawa, may ilang contestant na namali yata ng sasalihan. akala yata ni Ms Gay ang pinasukan nilang contest. ahahahaha!<br />
<br />
i have nothing against effeminate guys. heck, i am sometimes effeminate (yup, sometimes lang, pramis!). so okey na rin. nakakatawa lang.<br />
<br />
and, as expected, ang isang ikinakainis (not sure if that's the right word, can't think of one eh) ko sa contest (na medyo expected ko na ring mangyayari) is yung kanya-kanyang oa na paandar. merong kesyo first time daw sumali ng contest. merong kesyo hindi daw out sa family. merong kesyo hindi daw tanggap ng pamilya ng jowa pero pagkasali sa i am pogay eh biglang suportado na. merong nabuyo lang daw ng friends kunyari (pero kontodo sa outfit at talent). kanya-kanyang marketing strategy!<br />
<br />
nakakatawa lang. kailangan ba talagang may paandar na ganun para maging "standout" ka sa competition? di ba pwedeng sumali ka lang hindi dahil sa may gusto kang patunayan or may mensahe ka sa buong pilipinas, kundi dahil gusto mo lang? walang-wala sa mga contestant ng That's My Tomboy na ang simple lang lagi, pero mas kabog. pero sa bagay, sabi nga nila, kung beks ka pero hindi ka paandar, hindi ka beks.<br />
<br />
anyhow... kung tatanungin ako kung gusto ko sumali... ayoko na lang. wala din naman akong pag-asa. at tsaka wala na akong maiisip na paandar, kasi lahat na yata ng pwedeng padrama eh nagamit na ng mga contestant. tsaka, pag sumali ako... magiging reunion lang ang kalalabasan! eh halos lahat ng sumasali dun, kilala ko eh. ahahahaha!<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
Bik.<br />
<br />
guys, saan ako pwedeng magsampa ng kaso sa mang inasal? yup, sasampahan ko ng kaso ang mang inasal. pesteng sabaw kasi yan, ang sarap. napaparami tuloy ako ng kanin!<br />
<br />
nagiging normal routine ko na ang dalawang rice kapag tanghalian, five times a week. and ang results, ayun, nananaba na naman ako. para akong biik na matangkad. yup, biik pa lang, pero mukhang papunta na sa baboy. pero syempre hindi ako papayag dun. bago pa ako maging baboy, sisiguraduhin ko nang nakakulong na ang management ng mang inasal dahil sa masarap na sabaw nila at unli rice. ipapasara ko rin ang lahat ng buffet. at paparamihin ko ang branches ng bodhi, kung saan eh dalawang kutsara lang halos ang rice nila, tapos healthy pa yung ulam.<br />
<br />
or mag-exercise na lang ako siguro. tama. baka sakaling magamot din ang kabaliwan ng utak ko. lintek na utak to eh, ang taba, ang sarap i-sisig!<br />
<br />
pero, ayun nga. bitter reality. tumataba na naman ako. ang laki na naman ng tiyan ko. yung tipong kapag nakatungo ako, ulo na lang ang kita ko doon (ehehehehe...).<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
Bok.<br />
<br />
naaalala nyo ba yung palabas na Barkada Trip sa studio 23? yung animated? eh naaalala nyo si Bok, yung character dun na kalbo? yung oa sa kulit? yung palaging panimula ng kalokohan sa barkada nila? oo, yung pasaway? oo, yung astig? ano, naalala mo na? kung di mo maalala, i-google mo yung photos nya. ano, nakita mo na? naalala mo na?<br />
<br />
wala lang. naalala ko lang din. tsaka wala akong maisip na topic for Bok eh. ayun, naalala ko sya.<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
Buk.<br />
<br />
katext ko yung isang kaibigan ko kailan lang, nang may ibalita sya sa akin.<br />
<br />
"nakita mo yung fb post ni Migs about sa book? Amalganation yung title. you were featured there ah. interviewed by the author."<br />
<br />
nagulat talaga ako! kasi alam ko, ilang beses na akong na-interview bilang Boy Shiatsu, pero wala akong alam na ilalagay sa libro ang interview kong iyon, kung sino man sa kanila yun.<br />
<br />
agad akong nagtanong-tanong at nag-research tungkol sa librong ito, pero sawi. di ko sya makita. kahit sa google, wala, no related search results (kaya i ended up researching about photos ni Bok). di ko tuloy alam kung di pa ba released yung book, o pinagtitripan lang ako ng kaibigan ko (which i doubt.)<br />
<br />
speaking of books... nakakatuwa na ang daming mga indie blogs na ang narerelease as books. yung iba, nagiging movies pa. as a blogger, natutuwa ako for them. pero, at the same time, naiinggit ako. buti pa sila, natupad ang pangarap nila na maging "legit writers." from blogs, naging books, naging movies pa. nakakalungkot na hindi man lang ako magkaroon ng ganung chance. hanggang pangarap na lang yata talaga ang libro ko. mukhang di na talaga mabibigyan ng pagkakataon na makita ko ang pangalan ko (well, code name ko) sa displays ng bookstores. yung tipong wala akong pakialam kung hindi sya mabenta, basta mapublish lang sya as libro, okay na ako. magseselfie pa ako kasama ng mga books.<br />
<br />
kaso, yun nga eh... mukhang wala na talaga. well, siguro dahil kasi pasumpong-sumpong ako magsulat. or siguro dahil hindi ako marunong mag-market ng sarili ko. at kahit na mataba at pang-sisig ang utak ko, at punong-puno ako ng kapasawayan at kakulitan at happy energy, mananatili na lang yatang "no related search results" ang libro ko.<br />
<br />
haaayyy... kakalungkot... kuya, pa-refill nga ng rice. tsaka pa-refill din ng sabaw. penge ring tubig. tenkyu!Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-89868334771447219422013-12-31T17:40:00.000+08:002013-12-31T17:40:18.594+08:00Best Year Ever (So Far!)sabi nga ng one direction...<br />
<br />
<i>and we danced all night to the best year ever</i><br />
<i><br /></i>
muli kong binasa ang mga blog entries, twitter feeds, at facebook posts ko para i-review kung kumusta nga ba ang 2013 ko. and i came up to a conclusion... this is my best year so far!<br />
<br />
trabaho-wise, bagamat hanggang ngayon ay ikinakalungkot ko pa rin at hindi ko pa rin alam kung bakit nga ba ako tinanggal ng boss ko as his personal assistant, thnakful ako na bumalik sa call center industry. for some reason, mas alam ko na kung anong tatahakin kong path. sana lang talaga eh hindi ako ma-burn-out.<br />
<br />
sa pamilya, masaya na sa bahay na ako nakatira. although, oo, nakakapagod ang byahe, pero makita ko lang ang pamilya ko, lalo na ang mga pamangkin ko, after ng malayong byahe... solved na ang pagod. pero kung yung bayaw ko ang makikita ko, ibang usapan yun! ahahaha!<br />
<br />
pero ang dalawang pinakamalaking bagay na ipinagpapasalamat ko ngayong 2013, ang dalawang bagay na nagbigay ng kulay at direksyon sa buhay ko.<br />
<br />
improv comedy. ngayong taong ito tuluyang umusbong ang karera ko sa larangan ng improv. and there's no stopping us anytime soon.<br />
<br />
and most specially... Jack Frost... no explanations needed!<br />
<br />
this year, masasabi kong malaki ang naging pagbabago ko. ang daming pangyayari, ang daming ups and downs. pero after all these roller coaster rides, masasabi kong hindi na ako yung tipong tulala at hilo after the ride, but more of a fun-loving person na nakangiti at super excited pa sa mas nakakalokang roller coaster.<br />
<br />
as cliche as it may sound, let me say this. maraming salamat sa isang masayang byahe, 2013. thanks for being the best year ever, so far. pero, i must tell you, looks like 2014 is up to get the crown from you! and, sorry, but i will definitely let him get it! hee hee!<br />
<br />
maligayang 2014, everyone!Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-62950409815962142722013-12-24T16:59:00.002+08:002013-12-24T16:59:34.890+08:00Rush Rushisa munang panimulang tugtugin hatid ng pussycat dolls.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/3BBsF7VIQyo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
pero wala naman talagang kinalaman ang video na yan sa entry na ito, just like how some intermission numbers eh walang kinalaman sa mga programs (e.g: mga babaeng singkipot ng eskinita ang saplot sa katawan na sumasayaw ng patuwad-tuwad, paliyad-liyad, at pabuka-bukaka sa isang home for the aged christmas party!).<br />
<br />
i like christmas. masasabi kong isa ito sa mga okasyong talagang inaabangan ko. siguro it's because of the kid in me. excited pa rin ako kapag nagbubukas ako ng regalo, kapag hinuhulaan ko kung sinong nakabunot sa akin sa kris kringle, sa malakas maka-emo at makabondat na noche buena, sa solemn and relaxing christmas mornings, at sa mga batang nangangaroling na mali-mali ang lyrics.<br />
<br />
<i>saming bahay, ang aming bati</i><br />
<i>meri krismas ng wawalhati</i><br />
<i>ang pag-ibig bagsyang naghari</i><br />
<i>araw-araw ay magiging pasko lagi</i><br />
<i>ang sanghi po ng pagparito</i><br />
<i>hihingi po ng amigaldo</i><br />
<i>kung sakaling kami'y werwisyo</i><br />
<i>pashyenshya na kayo kami'y namamasko</i><br />
<i>wiwis you a meri krismas</i><br />
<i>wiwis you a meri krismas</i><br />
<i>enda hapi new year</i><br />
<br />
lintek na mga bata to, mali-mali na nga ang lyrics, nang-angkin pa ng bahay! hello! bahay namin to, hindi sa inyo!<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
pero ang pinaka-defining moment na yata ng pasko ay ang tinatawag nilang holiday rush. ewan ko nga ba kung bakit ganun. may sweldo na naman karamihan ng akinse, at madalas naman ay nakukuha ang 13th month pay at christmas bonus a week before the 15th, pero bakit nga ba tuwang-tuwa ang mga pilipino na sa huling limang araw bago magpasko ay tsaka mamimili? tapos magrereklamo na masikip, na traffic, na hassle. kung ayaw nyo ng masikip, ng traffic, ng hassle, september pa lang mamili na kayo, since technically eh pasko na naman yun sa pilipinas.<br />
<br />
at akala mo naman kung sino akong magsalita diba? samantalang nakisiksik din ako nitong mga nagdaang araw sa department stores, malls, at palengke. pero may dahilan naman ako. wala akong 13th month at christmas bonus, kaya dumiskarte muna ako ng pera. eh ngayon lang nakadiskarte, kaya ayun. pasensya na kung isa ako sa nagpasikip ng pagsashopping nyo.<br />
<br />
pero, aminin natin, anumang hassle ng holiday rush, there's this fulfilling, er, feeling na nararamdaman mo after all the siksikan, tawaran, at hagaran. kanina, nagpasama ako sa ate ko para mamili ng mga iluluto mamayang noche buena. alam ko kung ano yung iluluto, pero di ko alam yung mga ingredients. sugod kami ng ate ko sa palengke, and for the first time in a long time, nakisiksik ako sa masangsang, mabaho, marumi, at karumal-dumal na palengke... joke lang! hindi naman pangit yung palengke. in fact, malinis nga,. pero siksikan pa rin. kurot ng manok, pili ng patatas, halukay ng magandang carrots, bilang ng hotdogs, at uminom ng gulaman... maya-maya pa ay natapos ang pamamalengke, at tila nabawasan din ako ng limang kilo sa dami ng pawis ko. pero, hindi ako natuwa, kasi alam kong in a few hours from now, i'll gain it back! hahahaha!<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
madalas sabihin ng mga tao na ang pasko ay para sa mga bata. oo nga naman. all the gifts, the christmas songs, the new clothes, the yummy food (and the chocolates!!), parang pambata nga naman talaga ang pasko. kumbaga, this is their euphoria. exciting, fun, and talagang, hmmm... extraordinary. pero, kung iisipin mo, christmas can be as exciting for adults as it is for kids. take my experience as an example.<br />
<br />
tatlong araw before christmas at di pa rin ako nakakapagdecide kung anong regalo ang bibilhin ko sa mga bata. ang awkward naman na tanungin sila kasi magkaka-idea na agad sila. i wanna surprise them. so bumili ako ng palagay ko eh magugustuhan nila. eto ang challenge... paano ako uuwi ng bahay dala ang mga regalong ito ng hindi makikita ng mga pamangkin ko na buong hapon lang na nanonood ng tv? isip isip. hanggang voila! tinawagan ko ang ate ko habang naglalakad na ako pauwi at sinabi kong utusan ang dalawang bata na bumili ng kahit ano. kahit ano, basta dapat lumabas ng bahay yung dalawang bata. and they did naman... which means i have 30 seconds to rush from a corner na malapit sa bahay namin papasok sa bahay, paakyat sa kwarto. salamat sa diyos at successful naman. then comes the second challenge... paano ko maibabalot yung gifts na hindi nila nakikita? nagawa ko pa rin, at sa tulong ulit ng ate ko. kesehoda nang hindi maganda yung pagkakabalot tutal sisirain din naman. then ang susunod na challenge naman is kung paano ako bibili ng regalo para sa ate ko, sa mama ko, at sa bayaw ko (yah, ibibili ko sya kahit labag sa loob ko, ahahaha!) ng hindi nila nakikita. ampota... mas mahirap pala yun! pero sa awa ng diyos at ng ninja skills ko, naitawid naman. whew!<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
isa sa mga tradisyon na hindi nawawala sa pasko namin ay ang pagsasabit ng medyas para kay santa claus. masasabi kong matagumpay naman kaming matatanda sa bahay na itago sa bata ang katotohanan tungkol kay santa claus. nagtataka nga ako sa mga pamangkin ko, wala naman kaming chimney sa bahay, bakit talagang sobrang naniniwala sila na darating si santa claus. saan sya dadaan, sa pinto? at isa pa, bakit nga ba santa ang tawag sa kanya eh lalaki sya?<br />
<br />
going back, ayun nga. medyas. medyas na pupunuin ng candies at kung anu-ano. and syempre, bilang ako ang medyo may budget, ako ang assigned na bumili ng panlaman sa medyas. kahit anong kendi na lang daw sabi ng ate ko. pero syempre, di naman ako papayag. umalis ako saglit at pagdating ko sa bahay (good thing wala ang mga bata), nagulat si ate sa grocery items na dala ko. sandamakmak na chocolates, candies, gelatine, chichirya, at kung anu-ano pang pagkain na masama sa ngipin at sa kalusugan. ewan ko ba, parang di ko kasi papayagan na paggising sa umaga ng mga pamangkin ko ay ilang pirasong kendi lang ang makikita nila sa medyas nilang isinabit (for the record kasi, instead na medyas nila ang isabit, medyas ko ang ginagamit nila. yung mga luma kong medyas. yung ga-stockings na sa haba). kaya okey lang na gumastos ng kaunti, kung ang kapalit naman nun ay masayang ngiti mula sa mga bata.<br />
<br />
nung bata pa ako, talagang exciting ang pasko namin. umaapaw ang kendi sa medyas na nakasabit. makulit yung mga ilaw ng christmas tree. maraming pagkain sa hapag. at hindi naman ako makakapayag na hindi maranasan ng mga pamangkin ko ang sarap at saya ng pagiging bata tuwing pasko dahil lang sa medyo kapos sa budget. banatin na ang pwedeng banatin, simutin na ang pwedeng simutin, kung ang kapalit naman nito ay lubas na ligaya sa mga pinakaimportanteng bata sa buhay ko. oo, spoiler akong tito. and i'm happy to admit that. minsan lang naman ang pasko, bakit hindi pa itodo diba?<br />
<br />
* * * * *<br />
<br />
isang maligayang pasko sa lahat. walang dahilan para hindi ito i-celebrate. hindi naman kailangang magastos, o maraming regalo, o maraming kendi, o maraming pagkain, o maraming etcetera etcetera. dahil ang tunay na diwa naman ng pasko ay ang pagpapasaya sa mga mahal mo sa buhay, at ang paggunita sa taong may birthday sa araw na yun.<br />
<br />
which reminds me... wala pa pala akong regalo sa kanya. teka nga, makabili muna. rush rush!Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-51762192467589304182013-12-08T11:38:00.000+08:002013-12-08T11:38:53.557+08:0011th and 28thnope, i'm not talking about a street corner sa fort bonifacio.<br />
<br />
isang mahalagang araw ang naghihintay sa akin bukas. dalawang milestones.<br />
<br />
una ang 11th. labing-isang buwan na kasama si Jack Frost. oo, milestone to para sa akin na ang pinakamahabang relasyon ay limang buwan. hindi naging madali ang byahe namin, pero sobrang natutuwa ako kasi sa dami ng pinagdaanan, pinagdadaanan, at pagdadaanan nami, alam kong malakas ang kapit namin sa isa't isa. kahit na may mga taong ang misyon yata talaga sa buhay ay sirain kaming dalawa, naniniwala ako na kakayanin namin ito. Jack Frost ko, maraming salamat sa ika-labing-isa. isang buwan na lang, isa na tayo. and i can't wait sa mga susunod pa nating numero.<br />
<br />
bukas na rin ang 28th. syet! ang tanda ko na! pero ayus lang. may pinagkakatandaan naman yata ako. i think. i hope.<br />
<br />
magkausap kami ni Jack Frost sa telepono nung isang araw. nag-away pa kami. nasabi ko kasi sa kanya na nalulungkot ako kasi magcecelebrate ako ng birthday ng wala man lang pera. as in walang wala. hindi kagaya last year na nagawa ko pang ilabas ang pamilya ko at igala sa mall. pero this year, nganga. ayun, nagalit. nagdahilan pa ako kung bakit hindi nya ako naiintindihan at kung bakit ako nalulungkot. pero nadale nya ako sa isang salita.<br />
<br />
<i>napakarami mong pwedeng ipagpasalamat sa buhay. napakaliit na dahilan ng pera para malungkot ka.</i><br />
<i><br /></i>
touche!<br />
<br />
dun ko naisip... oo nga naman. nagpapasalamat ako na kahit mahirap ang buhay, kumpleto kami. hindi man palaging masarap ang ulam, pero nakakakain kami ng tatlong beses sa isang araw (ako, minsan, dalawa lang... diet eh!). nakakapanood kami ng tv. nakakapaglaro ng games sa mga gadgets (although, di ko magamit tablet ko, katangahan ko kasi! ahahaha!), at nakakangiti sa araw-araw. may trabaho ako. may Jack Frost ako. at higit sa lahat, buhay ako. at bukas nga,panibagong taon na naman ang ipagkakaloob sa akin ni Bro. mas higit pa sa pera yun, at ang mga bagay na ito ay hinding-hindi ko ipagpapalit sa kahit anong pera o halaga.Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-13238696990275581462013-12-01T18:14:00.001+08:002013-12-01T18:14:35.830+08:00Minority Reportilang taon ka when you had your first sexual encounter? ako, disisiyete.<div>
<br /></div>
<div>
typical story ang nangyari sa akin. best friend ko sa college, inuman sa bahay ng tropa, natulog ng lasing, bigla na lang may nangyari, then hindi pag-uusapan for a few days. pero nung nag-usap na kami, that's when we declared to the world and to ourselves na "hey, we're gay!" at sabay naming diniskubre ang bago naming pagkatao. pero hindi naging kami (kadalasan kasi, yun ang iniisip ng karamihan) at, unfortunately, wala na kaming komunikasyon ngayon.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
so, ayun, disisiyete na ako bago pa nadumihan ang aking dalisay na utak (naks!), kumbaga eh novice pa ako. pero, iba ang kaso ni Bongbong. sa edad sa disisiyete... aba, nagha-hire na!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
naalala ko pa ang gulat ko ng nabasa ko ang text na natanggap ko habang kumakain ng almusal.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"is it okay to hire you even if i'm only 17 years old?"</div>
<div>
<br /></div>
<div>
sa totoo lang, di ko alam kung paano magrereact. technically, he is still minor. so kung may pagka-siraulo sya, pwede nya akong i-hire then sampahan ng kaso! pero malakas pa rin ang pilosopiyang naituro sa akin ng nanay ko na "people are generally good" kaya inisangtabi ko na ang takot ko at pumayag sa gusto nya.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
kinagabihan ang appointment, kaya nagbyahe ako papuntang katipunan, kung saan sya nakatira. isa sa mga posh na condo dun. naisip ko agad, malamang sa malamang arneyan to.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at di ako nagkamali... arneyan nga! pagbukas pa lang ng pinto ng condo nya, ramdam ko na agad na lumipad pasalubong sa akin ang invisible na blue eagle. kahit saang sulok ng kwarto, may something blue, something eagle, or something blue eagle. pero, wala naman akong pakialam dun. (what i mean is, wala naman sa akin kung atenean ka, or lasallian, or pomeranian).</div>
<div>
<br /></div>
<div>
pinapasok ako ni Bongbong sa loob at pinaupo. mukha ngang bata si Bongbong... well, bata pa naman talaga sya. makinis at twink... chinito pa. in short, mukhang mayaman. pero mukhang inosente. kwentuhan saglit bago nagsimula... at nagulat ako.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
kung ako ay dalisay pa sa edad na disisiyete, aba, at heto si Bongbong na talagang nakikipagsabayan sa akin. kung anong talikwas ko, syang talikwas nya rin. bali dito, liyad doon, lundag dito, sunggab doon. blame it on the hormones, i guess... pero, hindi pa rin eh! kakaiba. sanay na sanay na. there were even times na ako pa yung nahiya sa pagiging wild nya!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
napaisip tuloy ako... kung sa ganung edad eh expert na sya... kailan kaya sya naging novice?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
after ng maaksyong pagtutunggali between a blue eagle and a blue bayou, di ko maiwasang itanong kay Bongbong why he needs to hire when he is young, fresh, and somewhat goodlooking naman.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"wala lang... for experience..."</div>
<div>
<br /></div>
<div>
oh, well.. it was really an experience... FOR ME! i wonder what other experiences has he gained now, since he's already 19.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
and ako naman... eto, magtu-twenty-eight na next week.</div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-26503924213413495662013-11-20T13:33:00.001+08:002013-11-20T13:33:14.845+08:00Konteseronow i got a confession (ha-ha-ha-ha)...<div>
<br /></div>
<div>
kung alam mo kung saan ko kinuha yung line na yan, magkakasundo tayo! hehehehe...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
anyway, going back to my confession. pangarap kong makasali sa Mr Gay Philippines. na-imagine ko ang sarili ko na rumarampa sa stage ng kung anu-anong isinusuot. tapos sa question and answer, hindi ako pa-miss universe style. instead, magiging very casual lang ako sa pagsagot. express, not to impress. ganun. actually, may nag-offer na sa akin dati na pwede nya daw ako i-manage basta kailangan lang na i do my part in having a good body build. pero i did not do my part, so he did not do his. hahaha! now na kaya ko na (at willing na) gawin ang part ko, i doubt naman na pwede pa ako. sa edad na 27, masyado na yata akong matanda to join the said contest. so, goodbye pangarap!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
when i was around 22-24, sumasali ako sa mga pakontes na ganyan. madalas ay sa palawan bar ginagawa. yup, sumali ako sa mga ganung contest. naaalala ko pa ang unang salang ko nun. kailangan daw eh swimwear outfit. ang suot ko, g-string! kaya nabansagan ako nung mister paandar. pero, sa ilang beses na sumali ako, hindi ako nanalo. kasi laging "out of the box" ang mga idea ko. nung gods and goddess ang theme, instead of going for greek gods (yung may mga wings and horns), i went for a babylonian god (parang Xerxes), complete with chains and bangles! and then nung retro naman, i did not go for bell bottoms but instead went for disco roller skates fashion (super skimpy shorts, knee-high socks, hanging blouse, and i really wore roller skates!). ang ending... nganga! kasi hindi na-gets nung mga judge yung nasa utak ko. walang connect ang vision ko sa hinahanap nila.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
yan ang isang bagay na alam kong applicable sa mga beauty contest na never kong sinunod. pag kokontes ka, kailangan kilalanin mo ang audience at especially ang mga judges. kung kaya, alamin mo ang background nila at ang mga hilig nila. kailangan alam mo ang kiliti nila. kalimutan na muna ang pag-e-express, dahil ang mga contest ay tungkol sa pagpapa-impress. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
high school ako nung una akong sumali sa beauty contest. mr and ms *insert name of school here* contest, at ako ang representative ng section namin. actually, last choice lang ako. yung unang tatlong pinili kasi, ayaw sumali. then the rest of the boys naman sa klase, hindi deserving sumali (ahahahaha!) so ako na lang ang inilaban. naalala ko nun, ako yung kakaiba yung mga ideas din. ang opening outfit namin ay dapat gawa sa recycled materials. instead na gumamit ng dyaryo, plastic, or candy wrappers... mga negative (film) ang ginamit ko in a suit and tie fashion. ang sports wear ko, hunting. ang evening wear ko, tuxedo (ang galing maghanap ng nanay ko! hehehehe...) ending, first runner up. at least na-appreciate ng mga judge yung mga kakaiba kong ideas... or baka nadala ko lang sa question and answer.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ewan ko ba. alam kong fan ng mga contest ang mga pinoy, especially ang lgbt community. pero bakit nga ba may "certain standards" na sinusunod sa beauty contest? bakit kailangang may minimum height? pag ba bansot, hindi na maganda? bakit kailangang may age limit? hindi na ba maganda pag matanda? bakit kailangang pleasing personality? pwede namang maganda pero maldita diba? then, bakit limitadong tao lang ang huhusga kung sino ang maganda o hindi? at bakit sila ang napili para mamili kung sino ang maganda? </div>
<div>
<br /></div>
<div>
in the first place... ano nga ba ang ibig sabihin ng salitang "maganda"? and bakit nga ba kailangan pang may kontes kung sino ang pinakamaganda? di ba pwedeng maganda na lang lahat? kaso kung ganun, if everyone is beautiful, therefore no one is beautiful?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
oh well... congratulations na lang kay Ariella Arida for making it to the top 5. patapos na ang trump tower sa bansa, so it's going to be a different battle na after that. bakit? kasi wala na tayo sa vision na hinahanap ng mga "judges."</div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6012221813145014999.post-89214395827991954932013-11-11T10:22:00.002+08:002013-11-11T10:22:21.909+08:00Parenthoodlummahina ang pasensya ko sa bata, sa totoo lang. kung cute sila at mabait, okey sa akin. pero once na nagpakita na ng kahit kaunting sungay, exit na ako. kaya madalas akong mag-walkout sa pamangkin kong 4-year old, kasi "bad boy" sya. hindi sya "salbahe," "bad boy" sya. and, yup, apparently, those are two different things. salamat sa matino nyang mga magulang, lalung-lalo na sa pinakamagaling nyang tatay!<div>
<br /></div>
<div>
<i>NOTE: sa ikaliliwanag ng kwento, itago na lang natin sa pangalang Robin ang nephew ko at Sharon naman ang niece ko, a 9-yr old na ate ni Robin. Proceed.</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
isang araw, habang nanonood kami ni Sharon ng tv, biglang dumating si Robin galing sa paglalaro sa labas. at bigla-bigla ba namang kinuha sa amin ang remote at inilipat ang tv. nagalit si Sharon, kaya kinuha nya ulit ang remote. at anong ginawa ni Robin? sinipa ang ate nya, binato ng remote, at tsaka umiyak! bilang tito, sinaway ko si Robin at pinalo sa kamay, at saktong dating naman ng ate ko. tinanong kung anong nangyari, at umiyak na naman si Robin sabay sumbong na "si ate, inaaway ako." padabog nang sumagot si Sharon sa inis, at ikinuwento ko na lang kay ate kung ano ang nangyari. aba, at sa kabutihang palad, pinagalitan pa ng ate ko si Sharon at hindi si Robin!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
isa pang insidente kung saan ay naglalaro lang sa tablet si Sharon. biglang dumating na naman si Robin sa paglalaro at all of a sudden ay umiyak. nagluluto si ate nun at nagtanong, at nagsumbong na naman si Robin na kesyo pinalo daw sya ni Sharon (which never happened!). sumagot na lang ako kay Robin. "huy, hindi ka naman pinapalo ni ate ah. salbahe ka ah." and to my surprise (kuno!), sinigawan ako ng ate ko! palagi ko daw kasing sinasabihan si Robin na salbahe sya, kaya lumalaking salbahe!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ayoko sanag mainis kay ate dahil naiintindihan ko na paminsan-minsan ay kailangang intindihin ang bata. pero parang mali na ang nangyayari. lumalaking salbahe si Robin pero para sa kanya, hindi sya salbahe. bad boy lang sya. and dahil ito sa walang kwenta nyang ama.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
kagabi lang, habang kumakain kami ng hapunan, napunta ang usapan sa posibilidad na i-transfer si Sharon sa ibang eskwelahan. dahil pangit ang turo sa current school ni Sharon, naisip naming ilipat sya sa mas magandang paaralan para mas marami (at mas tama!) ang matutunan nya at magkaroon ng honor (matalino si Sharon, alam ko). ang sagot ba naman ng ama nya... "honor honor... di naman importante yan. ang mahalaga pumasa ka. o kahit pa nga bumagsak ka. tignan mo ako. di nga graduate ng high school, pogi naman! at si Robin, di ko na pag-aaralin yan. magboboksingero yan paglaki, diba anak?" at malugod namang ngumiti si Robin.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
future... gone!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
hindi ako magulang kaya hindi ko alam kung paano ba ang tamang pagpapalaki ng anak. pero nakikita ko kung ang isang magulang ay walang kwenta. kagaya ng bayaw ko. bilang tito nina Robin at Sharon, gusto ko namang magkaroon ng magandang kinabukasan ang dalawang bata. pero paano ko gagawin yun kung yung mismong ama nila eh walang pakialam? wala na ngang magandang pangarap para sa mga bata, hindi pa magawang turuan ng magandang asal!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
minsang nagkukulitan kami ng mga bata ay dumating ang magaling na ama nila. agad sinuway ang dalawang bata at sinabihang sa labas na lang maglaro. para bang inilalayo sa akin ang mga bata.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at ito pa ang isang talagang nakakainit ng ulo. sanay na akong nagpapaalam sa akin si Robin kapag aalis ako ng bahay. "babay tito!" malambing na malambing at makulit ang pagkakasabi nya niyan. pero sa tuwing nandyan ang bayaw ko, nag-iiba ang ihip ng hangin. paalis na ako at nagpaalam na. "aalis na si tito!" sabi ko sa dalawang bata. nagpaalam na sa akin si Sharon, pero nagpanting ang tenga ko sa narinig ko kay Robin.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"babay bakla!"</div>
<div>
"ano yon?!"</div>
<div>
"babay! bading! bakla!"</div>
<div>
<br /></div>
<div>
at kaysa sawayin ang anak, tinawanan lang ng matino kong bayaw ang sinabi ng "bad boy" nyang anak.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
hindi ko mapigilang magalit, pero hindi na lang ako kumibo. nalungkot na lang ako dahil mukhang kahit anong tino kong tito sa mga pamangkin ko, especially kay Robin, ay wala akong magagawa kung ang mismong ama nila ay walang magandang-asal, walang pangarap para sa pamilya, at patuloy lang na mabubuhay sa maling paniniwala na ang pagiging "pogi" at "bad boy" at sapat na para maging maganda ang kinabukasan nila.</div>
Boy Shiatsuhttp://www.blogger.com/profile/06031751475731543386noreply@blogger.com5